A rainy day

Isamu liep met gebogen hoofd door de straten van Shtraberl, elke nacht liep hij hetzelfde stuk helemaal van Elysium naar hier, alleen maar om één ding te doen. Hij voelde de regen op zijn achterhoofd kletteren, maar bleef onverstoorbaar door lopen. Hoe lang was hij hier nou ookalweer al? Twee weken? Misschien zelfs een maand... Hij was een heel deel van zijn besef kwijt en hij was met zijn hoofd vaak maar half hier. Ookal had hij Ayano al meer dan 3 maanden niet meer gezien, er was geen moment geweest dat haar naam niet in zijn hoofd rondspookte. Geen nacht dat hij haar neit zag verschijnen in de dromen, geen avond dat hij wanhopig zijn lied naar de lucht zong, hopend dat het ooit haar oren zou bereiken. Isamu kon haar niet vergeten, wou haar ook niet vergeten, Ayano was nogsteeds alles voor hem. Zelf al waren er genoeg mensen op school die intresse in hem toonde, hij had ze altijd op een nogal koude manier duidelijk gemaakt dat zijn hart alleen voor haar was bestemd. Vandaag vooral, vandaag was er een meisje geweest die in al haar woede naar hem schreeuwde dat hij haar toch nooit meer zou zien en hij had 'woorden' gesproken die het meisje nooit meer zou vergeten.

De regen kletterde gezellig verder, de laatste kerkdienst vand e dag was ngomaar net afgelopen en het was respectloos om zo opeens weg te lopen, maar Isamu had ook al duidelijk gemaakt dat hij niet in die hele ZOL geloofde, wat hem onder sommige wezens best gehaat maakte. Isamu schudde zijn hoofd en keek evne naar zijn ijzeren been, die doo een dun laagje plastic werd beschermd tegen de regen.

Uiteindelijk stopte de blonde jongen pas met lopen op een hoge heuvel die een eindje buiten de stad lag, dit was éénv an de hoogste punten van de planeet en hij richtte zijn blik even naar de lucht "Ayano..." zijn stem klonk zacht, maar werd toch aardig ver gedragen door de wind. Met een diepe zucht ging Isamu met zijn handen door zijn haren en begon een melodie te zingen. Een melodie die steeds harder klonk en waar zoveel emotie in doorklonk dat je bijna niet kon geloven dat het van de soms bijna emotieloze Isamu kwam.

Het lied: