Miharu Riiko

"Nee, hij is niet dood," perste Riko over haar beverige lippen. Ze wist niet goed wat voor woorden ze moest gebruiken om Ayano op de hoogte te brengen van haar verwarringen. Ze trok haar knieën op.
"Ayano," fluisterde ze zachtjes na diens woorden. De woorden die haar van binnen zo diep raakten en die Riko zo hard nodig had, "dank je wel. Maar je hebt gelijk. Er zit mij inderdaad wat meer dwars."
Ze gaf het ietwat bokkig toe. Niet dat ze het niet kwijt wil. Maar als ze het toegaf, dan zal ze het toch moeten vertellen, niet? Ze wist alleen me god niet hoe. Toen Ayano haar ook nog vertelt dat ze altijd haar vriendin zou blijven, wist Riko het niet meer voor haar te houden.
"Ik--" begon ze zwakjes. Van voor af aan beginnen, sprak Riko haarzelf in haar hoofd toe, "ik ben niet zoals men zegt een 'normale persoon'. Sterker nog, ik ben geen mens. Nee. Ik kom van een ras die men op Ilach in de volksmond Putmensen noemt, al hebben we een sjiekere benaming die ik zelfs niet weet. We leven in lavaputten en komen niet boven de grond. Wij zijn de monsters die kinderen 's avonds laat in huis moeten houden. Wij zijn de slechterikken in Ilachielse sprookjes. Over ons word gezongen bij een kampvuurliedjes, beschreven als de vijand. Wij zijn de rovers die diefstallen plegen bij niet oplettende mensen die rondtrekken over open plekken."
Riko bevochtigde haar lippen, "we zijn niet geliefd bij de bovengrondse Ilachielen, en zij niet echt bij ons. Het liefst houden we ons zo afstandelijk mogelijk." Ze keek Ayano schuin aan. "Volg je me nog?"
Ze wachtte niet te lang op antwoord en ging met een trillende stem verder. "Wat je nu ziet, is niet mijn ware uiterlijk. Niet dat het veel hiervan verschilt. Echter, hoe ik eruit ziet schrikt toch mensen af, dus ik kan beter zo blijven, toch?" Ze snoof. "Onze levenstijl is hard, Ayano. We hebben slechts enkele doelen in ons leven. Jagen, terrein bewaken, voedsel en drinken verkrijgen op wat voor manier dan ook, en voortplanten. Als je hieraan niet kan voldoen, dan wordt je verbannen. Of erger."
Riko zweeg erg lang. Heel erg lang. Toen ging ze verder. "Nou moet je het volgende weten. We zijn een kleine bevolking en op uitsterven. Voortplanten weegt op het moment even zwaar als jagen. Ik... ik was al niet zo heel goed in dat voedsel en drinken verkrijgen. Ik moest stelen van mensen bovengronds en ik was bang van ze. Terrein bewaken was ik ook niet sterk in. Ook bovengronds." Riko haalde diep adem en ging opnieuw trillend verder. "Ik ben waardeloos. Mijn volk heeft niets aan me, behalve een beetje jagen. Ik jaagde alleen niet goed en veel genoeg om mijn twee minpunten op te krikken. Ze hadden gelukkig nog hoop, want ik was een van de weinige vrouwen die ze nog hadden in hun groep."
Riko zuchtte opnieuw, rillend, en keek Ayano niet aan. "Echter..." sprak ze zachtjes, "ik ben onvruchtbaar."
Ze zweeg. Opnieuw. Als ze niet zou oppassen zou ze nog gaan huilen en aandacht trekken. Dat wilde ze niet. Met waterogen keek ze haar vriendin aan. "Ayano, ik--" ze slikte "in eerste instantie werd ik verbannen," ze richtte haar blik weer van Ayano af, "en ik werd bovengronds gestuurd. Bovengronds! Ik was zo bang," Riko wreef met de rug van haar hand door haar betraande ogen, "en de Ilachielen waren niet hartelijk tegen me. Ze haatte me. Ik ben geschopt en geslagen en verschillende keren hebben ze me gevangen gezet. Ik ben ook een aantal keren terug in lavaputten geworpen. Mijn broer vond me daar."
Riko balde haar handen tot vuisten. "Hij ging naar de raad om te vertellen dat ik het niet uithield boven de grond te wonen. Het interesseerde hen niet. Mijn broer zei daarna iets wat hij nooit had mogen zeggen. Hij vertelde over de martelingen van de Ilachielen die op mij uitgeoefend werden, en de raad flipte. Tijdens zo'n marteling kon in informatie aan hun neerleggen! Ons ras zou uitgeroeid worden! Er werd de opdracht gegeven me uit te moorden."
Riko keek haar vriendin schuin aan en wachtte om het haar te laten bezinken. "Volg je het nog?" vroeg ze zachtjes, "ik ben officieel dus dood. Maar mijn broer heeft mij eerder te pakken gekregen dan anderen en zij dat ik veiliger was als ik gewoon maar van deze planeet verdween. Inferno leek hem de perfecte oplossing."
En natuurlijk was ze toen bang geweest. Banger dan ooit. Ze moest niet alleen weg van haar vertrouwde plek, ze moest zelf van Ilach af. Naar een school waarvan ze enkel wat verhalen had gehoord.
"En weet je," fluisterde Riko zachtjes, "aangezien we ons nu alsnog op Ilach bevinden, voel ik me niet echt op mijn gemak. Snap je? Hele tijd al niet. Daarbij ben ik als de dood ervoor dat ze alsnog erachter komen dat ik niet dood ben en dat ze me persoonlijk komen opzoeken op Inferno. Of mij broer! Ik heb nog geen contact met hem gehad, al die tijd. Wie weet wat er met hem gebeurd is."
Riko staarde naar niets. "Maar we gaan zo weg. Dus ik hoef me geen zorgen te maken, denk ik." Riko slikte haar tranen weer door. Godzijdank waren ze niet verder dan haar traanbuizen gekomen. Ze zuchtte.