De aankomst op Aemi, een nog onbekende planeet

Het stadje waar vele toeristen over eigenlijk het hele univerisum komen om de kunst te aanschouwen, de straten waar creavititeit word beloond door duizende toeschouwers. Maar ook juist de plek om op te gaan in de massa
----------------------------------------------------------------

Ayano leunde tegen het raam aan. Een klein beetje condens van haar adem was te zien op het raam waar zij zo net nog tegen aan het leunen was. Van Libunno naar hier was heel erg ver en afentoe had ze zelfs moeten overstappen op onbekende planeten, planeten zonder naam. Omdat Ayano een vampier was had ze toen geen achtenlijk ruimtepak aangemoeten omdat ze als vampier lang genoeg haar adem kon inhouden en al zou ze het wel hebben gemoeten Ayano zou het echter geweigerd hebben. Zoveel bacterien van mensen, elfen en nog meer wezens. ''Maak u riemen vast we gaan landen..'' Kwam er uit de speaker van het ruimteschip. Ayano opende haar ogen en ging slaperig overeind zitten. Ze mokte wat over dat ze een houten kont had van het zitten maar was toch wel opgelucht dat ze er bijna waren.

Het schip landen en vele mensen gingen haar voor naar buiten. Ayano was één van de laatste die het schip verliet. Toen iedereen er uit was en stil stond op het gigantisch plein vol kunst, vertrok het ruimteschip. Ayano hield haar ogen nog even gesloten en ademde diep in en uit waarna ze haar ogen openen deed. Deze werden gelijk een stuk groter door de vele wezens en mensen en niet te min de kunst die om haar heen hing. Haar mond ging lichtjes openen en ze zetten een paar passen achter de menigte aan. het was hier prachtig en het was hier zo apart. Ze zuchtte even en keek naar de koffers die ze naast zich had. Ze beet op haar onderlip toen ze dacht aan haar oude school en Isamu. Een zucht verliet haar mond toen ze weer door begon te stappen want ze zou voordat ze de planeet ging verkennen toch echter een slaapplek moeten vinden. Ze liep rustig verder en bekeek de kunst om zich heen. Hier en daar stonden mensen te kijken naar graffitie of stoepkrijt. in de verte hoorde ze zelfs muziek die in harmonie met elkaar speelde.

Het duurde niet lang of Ayano had de juiste plek gevonden. Omdat dit een toeristische stad was had ze al heel snel een soort herberg gevonden. Ze herkende de letters op het bordje niet maar omdat daar meer mensen naar binnen gingen met koffer besloot ze hen maar te volgen. De letters op het bord stonden er in het herbreeuws en dat was na frans een moeilijke taal voor Ayano maar ze snapte sommige dingen nog wel.
Ze luisterde naar de mensen voor haar die aan de bar een kamer bestelde in het herbreeuws en stapte daarna toen de mensen weg waren ook naar de bar om een kamer te bestellen. Ayano beet lichtjes op haar onderlip en begon haast stotterd de woorden na te zeggen.
De man lachtte. ''Zo te zien ben je niet van hier?'' Zei de barman lachtend. Ayano keek hem haast verwonderd aan maar glimlachtte toch. ''Nee niet echt, ik kom van heel ver weg...'' ''Hoe ver is ver?'' ''Ik kom van Gadara..'' ''Gadara? Uhm, ken ik niet..'' Ayano trok haar wenkbrauw op. ''U kent de donkerste planeet van het heelal niet?'' ''Donkerste planeet? Ow, ah daar. Vlak bij Libunno.'' Ayano grinnikte, ''Het is wat u dichtbij noemt.'' ''Je heb zo te horen een lange reis gehad.'' Zei de barman vriendelijk. ''Zeg dat wel, ik voel nu pas me benen weer..'' De barman lachtte. ''Wat mag het zijn?'' Kwam de barman ter zaken. ''Uhm doe maar een 1 persoonskamer en iets te drinken...'' ''Wat wil je drinken?'' Vroeg de barman. ''Uhm, heeft u misschien melk of rode wijn?'' ''In overvloed..'' Zei de barman lachtend. ''Doe maar een glaasje wijn..'' Zei Ayano glimlachtend. De barman knikte.
Niet veel later kwam de barman terug met een klein sleuteltje en een glas met rode wijn.
''Dat zijn dan 9 goudstukken....'' Ayano beet even op haar onderlip. ''Accepteerd u ook dit?'' Waarna ze wat geld omhoog hield. De ogen van de barman glinsterde. ''Natuurlijk..'' Gierig pakte hij het geld uit haar handen en legde vervolgens 15 geldstukken terug. Ayano keek verbouweerd toe maar nam na een tijdje toch maar een slokje van haar wijn. nouja slokje, ze nipte er meer aan. De goudstukken en het sleuteltje duwde ze terug in haar zak. Met haar glas in haar hand nam ze de tweehandvaten van haar koffers beet en liep ze naar de aangewezen slaapvertrekken. Ze zag romeinse cijfers tegen de deur en Ayano zetten haar koffer even neer om te kijken welke kamer ze had waarna ze deze deur openen deed. Het sleuteltje en het glas zetten ze neer op het tafeltje naast de deur en ze sleepte haar koffers mee naar de kamer waarna ze deze op het bed neerlegde. Ze keek even rond. Het was een vrij grote kamer met een bed, een kleding kast, ladenkast en een tafel met tweestoelen. Een andere deur in de kamer leiden naar de badkamer met daar een bak met water een wc en een wasteil. Ze zuchtte kort en pakte haar glas wijn van het tafeltje af en nam een slok. Ze liep naar het raam toe waar bruinige gordijnen voor zatten en deed deze openen. Ayano kneep haar ogen even dicht voor het licht en keek vervolgens naar buiten. Het was een prachtig gezicht met het krijt op de grond. Ayano keek weer naar haar koffer en pakte maar uit. In haar koffer zat ook haar zwaard. Het zwaard dat ze al vanaf kleins af aan had gehad. Ze deed deze om in de koker en liep haar kamer uit nadat ze de deur opslot had gedaan en de barman het lege glas had terug geven, liep ze naar buiten het plein op om de kunst maar eens beter te kunnen bekijken.

Het was druk op het plein, wat ervoor zorgde dat Desmond de weg niet kon zien zelf niet als hij zijn zogenoemde "6de zintuig" gebruikte, waardoor de wereld verranderde in een blauw met witte waas. hij zette hem weer uit terwijl hij nog meer net een man ontweek, die ineens stopte met lopen, waardoor hij met zijn schouder tegen de muur aangeschampte.
"Shit!" vloekte hij zachjes terwijl hij aan zijn arm voelde waar een redelijk grote schaafwond op zat. terwijl hij langzaam met zijn vingers over zijn arm gleed voelde hij iets vloeibaars, en toen hij het proefde merkte hij dat het bloed was. geweldig, dat kon er ook nog wel bij. hij gromde zacht terwijl hij zijn pas versnelde. ineens vloog er een deur open, wat ervoor zorgde dat hij, omdat zijn ogen verbonden waren, er recht tegenaan liep. hij kreunde zacht van de pijn terwijl hij zijn neus vasthield, die best erg bloedde door de impact waarmee de deur ertegenaan geslagen was.

Ayano stopte even bij de deur en keek naar achteren, enkel voor het geval dat ze misschien iemand zou herkennen. Maar de mensen en wezens die haar aanstaarde waren meer en deels mannen, die haar dromerig aan keken. Ayano trok even haar wenkbrauw op maar grinnikte uiteindelijk toch. Mensen en hun zwaktes voor de aantrekkingskracht van een vampier. Ze schudde lichtjes haar hoofd en draaide zich weer om naar de deur die ze met een zwaai openen deed.

De deur raakte iets en veerde weer terug, ze kon de deur nog met haar handen tegen houden anders had deze haar ook geraakt. Ze hoorde gekreun, duidelijk van een jongen. Ze beet op haar onderlip en ze hoopte maar dat hij haar taal begreep en sprak net zoals de barman want met hebreeuws kwam ze niet zo ver. Misschien met latijns wel. Ze waagde het er maar op dat hij haar zou begrijpen wat ze zou zeggen. Ze deed de deur voorzichtig openen, de geur van vers bloed glipte haar neus binnen en uit haar eigen reflex deed ze snel haar hand voor haar neus zodat ze het niet meer zou ruiken maar door zijn bloedneus was dit onvermijdelijk en het was onbeleefd. Haar ogen kleurde rood, ze hoopte dat de jongen het niet zou zien want ze had gehoord dat vampieren hier niet zo heel erg welkom waren en veel zin om nu nog iets anders te zoeken om te slapen had ze niet.
''Ow, Het spijt me vreselijk...'' Begon Ayano nogal hees doordat ze het bloed rook en haar zintuigen om hem te bijten nog sterker waren geworden aangezien ze in het ruimteschip geen pilletje durfde te nemen.
''Heb ik je erg veel pijn gedaan?'' Vervolgde ze iets rustiger door diep in en uit te ademen iets wat een normaal mens nooit zo op kunnen merken.
Ze sloot de deur en kwam iets dichterbij hem staan, ze haalde haar zakdoek uit haar tas en probeerde deze aan hem te geven maar aangezien hij zijn hoofd had gebogen had ze niet gezien dat hij verwikkeld zat in verband. Pas toen ze beter keek zag ze het verband zitten. Haar adem slokte in haar keel ze had een blinde geraakt met een deur, hoe erg was dat?!
''Het spijt me vreselijk..'' Stotterde ze haast toen ze had gezien dat hij eigenlijk niets kon zien. Ze vond het vreselijk dat ze een blinde had geraakt. Iemand die niet kon zien waar hij liep. Hadden zulke mensen hier dan geen stok daarvoor? Misschien was hij wel gevoelig voor warmte? Ze slikte even en keek naar haar zakdoek. Deze zou hij niet zien door zijn verband. Ze beet op haar onderlip maar besloot toch actie te ondernemen.
Heel voorzichtig haalde ze zijn hand weg van zijn neus en depte eerst het bloed onder zijn neus vandaan. Iets waardoor Ayano het eigenlijk erg moeilijk kreeg.
''Kom, ik breng je wel even naar binnen om er wat ijs op te leggen dat stelpt het bloeden..'' Zei Ayano iets hees door al het bloed maar ze klonk gewoon erg vriendelijk buiten haar mysterieuse maar verleidelijke stem.

Ze leiden de onbekende jongen naar binnen en zorgde er voor dat hij niets raakte en haar ogen niet zo heel erg zouden opvallen. Iets wat ze moeilijk kon verbergen. ze liet hem zitten op een kruk en leunde tegen de bar aan waar ze met haar ogen dicht diep in en uit ademde om zichzelf onder controle te houden. Als ze niet zolang ervaren was geweest had ze hem gelijk besprongen en gebeten maar Ayano walgde van zichzelf als ze iemand beet. Ze verpesten zijn leven door die gene te bijten. Hij zou een monster worden en zeker op deze planeet zou ze hem geen kwaad willen doen, dit was haar eigen kans dat ze het zou overleven, maar zelfs hier liep ze gevaar om opgespoord te worden. Stel dat haar vader haar zocht, stel dat ze alsnog met een van die zonen moest trouwen. En anders liep ze rond met een heel litteken dwars over haar gezicht, nee Ayano zou hem niets aan doen al was het om zichzelf te beschermen.

''Ober heeft u misschien wat ijs voor deze jongen hier, hij heeft een bloedneus en een kras op zijn arm, dus misschien zou een natte handdoek al fijn zijn om de wond te verlossen van straatvuil..'' Sprak Ayano rustig tegen de ober.
De ober knikte en deed wat Ayano van hem vroeg, hij kwam zelfs met pleisters en verband. Het was maar een schaafwond maar zelfs dat kon prikken.
''Bedankt,'' Zei Ayano rustig tegen de ober en nam de theedoek,handdoek en het ijs over. Deze verwikkelde ze in de theedoek en drukte deze voorzichtig tegen zijn hand aan zodat hij deze kon overnemen. Hij zou de zakdoek wel kunnen laten vallen.
De natte handdoek depte ze voorzichtig tegen zijn arm waar de schaafwond zat om deze schoon te maken.
''Sorry, ik had beter moeten uitkijken. Ik had althans de deur niet zo wijd moeten openen zwaaien, het spijt me..'' Zei Ayano kalm want nu ze zichzelf onder de controlle had ging alles veel beter en had ze ook haar stem onder de controlle.
Haar tripje naar de mis van de kerk zou ze maar moeten uitstellen tot morgen want ze kon deze jongen nu onmogelijk laten zitten, hoe graag ze ook wou zien wat die god hier bereikt had en welke kerk het mooiste was maar dat moest maar even wachten.
Ze besloot haar mond maar te houden en de jongen niet langer lastig te vallen met haar excuses en maakte de schaafwond zorgvuldig schoon zo goed ze kon. Als de jongen met haar wou praten of haar van iets wou beschuldigen zou hij wel iets zeggen, dat ging Ayano nu niet doen.

((Zover het kon heb ik geprobeerd een grote post te maken, hopelijk kan je er wat mee...)))

Desmond probeerde rustig te ademen, wat hem veel moeite kostte. hij kreunde kort toen ze met iets zachts tegen zijn neus begon te deppen, ervoor zorgend dat het bloedden stopte. langzaam "zag" hij iets silvers zichzelf rond zijn pols sluiten, gevolgd door een subtiel rukje aan zijn arm terwijl ze hem meenam het gebouw in. hij hoorde haar maar half, zich te erg concentrerend op zijn eigen lichaam terwijl er onder zijn blouse iets zwarts begon teverzamelen. toen ze het koude zachtje object in zijn hand legde trok hij zijn hand geschrokken terug. wat was dat? vroeg hij zichzelf af terwijl hij het prikkende gevoel in zijn lichaam te negeren als de zwarte substantie verdween. hij zuchtte opgelucht terwijl hij ineens moest niezes, zodat er stukjes vloeibaar bloed op haar kleren kwam. hij verontschuldigde zichzelf tegen het meisje en glimlachte kort naar haar terwijl hij zuchtte.

((OOC: Het is misschien een idee maar misschien kun je alles beter uitschrijven zodat je een lange post op, zo kunnen mensen beter reageren op je post, dit hoeft natuurlijk niet maar het is maar een tipje (: ))

Ayano had haar zakdoek te voorschijn gehaald en depte zijn neus zorgvuldig om het bloed een beetje weg te halen waarna ze het er voorzichtig tegen aan drukte. Toen hij deze zakdoek vast had om het bloed op te vangen liet ze haar zakdoek pas los en loodste ze de blinde jongen naar binnen. De geur van zijn bloed was overweldigend maar ze kon zich na een tijdje beter focussen op de jongen. Gelukkig had de barman haar ogen niet gezien, maar misschien had hij dat ook wel maar zei hij er niets van. Ze aarzelde eventjes maar om zichzelf uit de problemen te houden zou ze hem toch echt moeten helpen en daarbij was het wel zo respectvol om hem te helpen. Ze bedankten de ober voor de hulp en nam het nu allemaal zelf over. Ze pakte de zak met ijs vast en wikkelde deze in een handdoek zodat het niet te koud was. Voorzichtig drukte ze deze tegen zijn hand aan. Ze zag hoe de blinde jongen schrok en zijn hand terugtrok.
Ayano slikte, ''Sorry, ik had moeten zeggen dat het ijs was.'' Zei ze verontschuldigend.
Opnieuw legde ze het ijs tegen zijn hand.
''Hou dit tegen je neus aan dat stelpt het bloedden..'' Zei Ayano kalm.
Haar ademhaling was onregelmatig daar betrapte ze zich op toen ze zo bezig was. Ze adem weer een paar keer diep in en uit om zichzelf beter onder de controlle te houden. Ze focuste zich maar op zijn arm, waar een redelijke grote schaafwond zat.
''Dit kan even prikken aan je arm, maar het is maar water en een beetje ontsmettingsmiddel om de wond schoon te maken..'' Zei ze rustig. Eigenlijk was het een beetje alcohol maar zo zou de wond schoon worden, netjes dichtgaan en het zou het prikkende gevoel na een tijdje weg halen. Ze hoorde de jongen opgelucht adem halen en Ayano glimlachtte lichtjes. Het viel haar op dat de jongen geen echte prater was. Maar dat was Isamu ook niet.
Even hield Ayano op met het dempen van de wond, ze beet op haar onderlip. Ze zou hem nooit meer zien, hij was op Imporiaan en Ayano was hier op Aemi, zo ver mogelijk van Gadara vandaan als maar mogelijk was. Even welde er tranen op maar Ayano beet iets harder op haar ondelip en knipperde veel waardoor ze de tranen binnenhield. De laatste keer dat ze gehuild was, was toen ze hoorde dat ze Isamu en al haar vrienden nooit meer zou zien. Ze had het nu goed, ze had geen reden om te huilen, niet meer...
Nou en, ze zou een nieuw bestaan moeten opbouwen, in haar eentje... Helemaal alleen. Ze schudde lichtjes haar hoofd en dempte weer tegen de wond aan alleen was ze er niet helemaal bij. Haar hoofd zat heel ergens anders. Ayano zuchtte stilletjes. Ze keek naar haar handen, een nieuw begin, ze zou zich moeten aanpassen. Haar oude ik had ze allang geleden achter gelaten, toen de school dicht ging en ze haar vrienden nooit meer zou kunnen zien was Ayano al gestorven. Maar toch kon ze haar lot niet aanvaren. Ze zou nooit maar dan ook nooit trouwen met iemand die voor haar word gekozen, al was het de rijkste man van het hele univerisum, ze zou trouwen uit liefde. Opnieuw beet ze op haar onderlip, er gingen veel geruchten over een vampier, een vampier zou altijd van zijn eerste geliefde houden en zou deze nooit verlaten, als deze geliefde er niet meer was volgde je instict je altijd weer naar die gene toe. Maar haar eerste geliefde was heel lang geleden, ze zou niet eens meer weten op wie.
Ze werd wakker geschud uit haar gedachten toen de jongen nieste. Ayano schrok op en de geur van bloed ging haar neus binnen. Ayano's ogen werden weer groot en de jongen bood zijn excuses aan. Dit was het eerste wat hij tot nu toe tegen haar had gezegt.
''Maakt niet uit,'' Zei Ayano hees omdat ze zich opnieuw moest focussen.
Ze haalde de handdoek weg en verbond zijn arm zodat hij niet opnieuw vies kon worden en deze gemakkelijk zou helen.
Ze stapte even naar achtere en keek naar zijn arm, ze knikte goedkeurend en veegde de resten van zijn bloed weg met de handdoek maar daardoor werd het alleen maar erger van. Ze mompelde iets maar dit was niet te horen voor het menselijke oor. Ze zou dadelijk wel een andere jurk aan doen.
''Mijn naam is Ayano, sorry voor de net, ik had beter moeten opletten.'' Zei ze verontschuldigend.

(sorry, ik ben het gewend om te roleplayen als like, dat het een vervolg is op de post van een ander, daarbij forumrp ik nog geen half jaar, en ben ik gewoon onwaardig om te rp'en met iemand die zulke awesome monsterposts maak. sorry again >.>)

Desmon beet zijn tanden op elkaar terwijl ze de vloeibare substantie over zijn wond liet gaan. het prikte redelijk erg dacht hij, terwijl er een zacht "argh" like kreuntje uit zijn mond kwam. hij hield het ijs tegen zijn neus aan, wat ervoor zorgde dat hij het redelijk koud kreeg, de nies was dan ook een reactie hierop, omdat hij snel kou vatte. hij moest bijna weer niesen, terwijl hij de zak strak op zijn neus duwde, wat ervoor zorgde dat de stroom van stofjes, wat er normaal voor zorgde dat je moest niezen stopte. hij glimlachte zacht naar haar vanonder de zak met ijs terwijl ze zijn arm verbond.
*zacht* dacht hij terwijl haar handen soms over zijn huid gingen, wat ervoor zorgde dat hij kort rilde, omdat hij nooit echt enige liefkozing had gevoeld.
"Ik heet Desmond." zei hij zacht toen ze om zijn naam vroeg. hij stond verbazingwekkend lenig op terwijl hij ineens haar pols vastpakte en haar iets naar zich toetrok, zijn armen om haar slaand, alsof ze elkaar goed kenden. "Ik weet wat je bent" fluisterde hij zacht in haar oor, wat ervoor zorgde dat er een lichte glimlach wachtend op een reactie. nadat hij deze had gekregen pakte hij haar pols vast en trok hij haar mee uit de herberg, ook uit de stad terwijl hij makkelijk de weg leek te vinden, dit kwam doordat het al een eind rustiger was geworden. langzaam liep hij uit de stad, haar nogsteeds meeslepend in een redelijk sterke greep, zelfs voor een vampier. hij liet haar los toen ze bij een klif waren, terwijl hij langzaam op het randje ging zitten en er onder hun het lawaai te horen was van water dat zich door middel van een waterval naar beneden stortte.

((OOC: Maak niets uit echt niet, mijn eerste post waren ook heel klein en een gevolg van posten maar door dingen te beschrijven van de post waarop je reageerd kan jij je personages gevoelens los maken en omdat je personage nieuw is kan je het karakter helemaal zelf ontwikkelen, ik rpg al ongeveer 3 jaar en voor iemand van nog geen half jaar ben je erg goed (: En je bent wel waardig genoeg hoor, maar doordat andere rpgers je soms tips geven hoe je iets bter kan doen word je zelf ook beter, is wel bij mij gelukt (:, je hoeft dus echt geen sorry te zeggen daarvoor))

Ayano was in gedachten verzonken, haar gedachten bij haar verleden. Het geluk wat ze op een andere planeet had gevonden, een planeet waar haar oude school ooit eerst op stond. Het voelde raar om nu niet meer in de lessen te zitten. Natuurlijk door de oorlog ging de school dicht waardoor ze haar eerste jaar nooit had kunnen afmaken. Al zou haar eerste jaar dan nog maar 5 weken geduurd hebben, toch vond ze het vrij irritant dat ze het niet had af kunnen maken. Het ergste vond ze nog dat ze helemaal geen echt afscheid van Isamu had kunnen nemen, of van Tadase, laat staan Riko. Dat was toch echt wel het ergste... Haar vrienden geen waardig afscheid kunnen geven. Een groot deel van Ayano lag in die school, ze had zich daar kunnen ontwikkelen tot de persoon wie ze nu was. Ze knipperde enkele tranen weg. Ze had geen reden om te huilen, zeker nu niet. Ze zou overkomen als een zwakkeling en dat was het laatste wat ze nu zou willen, overkomen als dat meisje die midden in de herberg huilde omdat ze geen vrienden meer had, dat ze er alleen voor stond. Ze was ook alleen...
Ayano had zich nooit eenzaam gevoeld, ze werd altijd wel geliefd tenminste dat dacht ze, de enige die echt van haar hadden gehouden om wie ze was waren haar vrienden en haar broer. Haar ouders zagen liever een Gadaraans meisje, gehaat door iedereen, gemeden door iedereen, iedereen bang voor haar status en kracht. Geen van hen kende haar ware aard. Niemand wist hoe Ayano echt was, dat ook zij gevoelig kon zijn of onzeker. Het was vreselijk om alleen te zijn, eigenlijk was het gewoon eng. Ergens was Ayano bang, bang voor wat er ging komen. Ze moest zich nu redden met wat ze had. Altijd had ze wel iemand om op te steunen en om tegen te klagen maar nu had ze niemand meer. Iedereen was weg, sommige zelfs voorgoed. Ayano wist niet eens of Riko het wel had overleefd, stel dat ze op Ilach was gezien door de putmensen, haar broer en zij werden vermoord. En Isamu en zijn broer in de oorlog. Ayano balde onopgemerkt haar vuisten. Dat mocht ze niet denken. Iedereen was gelukkig en gezond. Ze had geen steken in haar maag of gevoelens dat Isamu of Tadase in levensgevaar was anders had ze het wel gevoeld. Dat was misschien één van de voordelen als je iemand had gebeten, weten wanneer ze in levensgevaar waren. Ayano wist dan precies waar ze waren en heel misschien zou ze hen kunnen redden maar nu ze hier was op Aemi zou ze hun nooit kunnen redden. Ze kon niet ver genoeg teleporteren, ze was daar nog niet genoeg voor opgeleid.
Ayano had nog een paar dingen bij zich van haar van haar oude school. Een gedroogde roos van de rozentuin waar ze Isamu had verteld over haar gevoelens en hij had gezegt dat hij van haar hield wat er ook gebeurd. Een dagboek waar de gedroogde roos in zat. In dit dagboek stond alles wat ze had beleefd op Inferno, al haar herringeringen, gedachtens, mensen die ze had gezien, de beschrijvingen van de school, alles stond er nog in. Ayano las hier elke avond in en als ze tijd had schreef ze er ook nog in. Maar dat was niet het enige wat in haar dagboek zat. Nee er zatten foto's in van de school, haar kamer, haar vrienden, haar geliefde, klassenfoto's, foto's van de gekke leraren op school en een reep stof van de auto waar ze tadase voor het eerst had gekust, haar eerste liefde op Inferno.
De jongen nieste op haar en Ayano nam zijn excuses aan, ze vond het niet erg want een ongeluk kon nou eenmaal gebeuren, gelukkig kon de jongen zich een tweede niesbui inhouden. Ze grinnikte onopgemerkt.
Ze verbond zijn arm zorgvuldig, ze vroeg zich af wat hij dacht maar ondanks ze zijn gedachtes kon lezen, kon ze zich er ook van afsluiten en aangezien ze zijn privatie niet wou schenden zou ze het hier bij laten maar als hij echt niets zou zeggen zou ze zijn gedachtes wel lezen. Ze voelde hoe hij lichtjes rilde, Ayano trok lichtjes haar wenkbrauw op maar zei niets dat leek haar veel beter.
''Leuke naam, hoor je niet vaak...'' Zei Ayano toen hij zichzef voorstelde.
Ayano keek hem een beetje raar aan toen hij zo lenig op stond en deed voor de zekerheid maar een stap achteruit. Haar verbazing werd groter toen hij haar pols pakte. Ze werd naar hem toe getrokken en Ayano liet dit toe, uit verbazing. Zijn arm ging over haar heen en Ayano wist niet wat ze moest doen. Moest ze hem slaan? Gillen? Weg duwen? Of toe laten? Als ze hem zou duwen zou hij vallen door zijn blindheid, bij gillen zou hij misschien zelfs doof worden. Ze bleef kalm en adem diep in en uit, als hij te ver ging zou ze hem slaan of weg teleporteren omdat dit een magische planeet was, zou dit niet zo raar zijn alleen de blinde zou niet weten wat hem over kwam maar dat was niets ergs.
Zijn volgende woorden beangstigende haar, haar ogen werden zo groot en angstig dat ze zelfs glansde. Ze beet harder op haar onderlip. Ze zag een glimlach rond zijn lippen maar Ayano kon er niet om lachen.
''I-ik ik... Alsjeblieft, zeg niets tegen niemand...'' Zei ze zachtjes op een smekende toon.
Als Desmond het allemaal zou door vertellen, wie ze was en wat ze was dan was ze er bij alleen zo hij haar niet kunnen omschrijven. Tijd om weg te wezen dus als hij dat wel van plan was. Maar voordat ze ook maar iets kon doen pakte hij haar pols stevig vast en sleepte haar gewoon mee. Ayano werkte eerst niet mee maar toen ze besefte dat hij haar misschien anders zou verraden liet ze zich mee slepen.
''Waar breng je me heen?'' Vroeg Ayano hees want ondanks hij zich beter voelde zij rook nog steeds het bloed en nu ze ook nog nerveus was hielp dit niet erg mee.
Ayano slikte toen hij de stad uit liep, Ayano hield alles scherp in de gatten zodat ze dadelijk de weg nog terug wist. Ze slikte nogmaals en keek iets paniekerig om zich heen, op zoek naar een uitvlucht maar de jongen liet haar niet los en sleepte haar mee naar een klif. De angst begon zich uit te spreiden. Ze rukte zich los maar hij liet haar al gelijk los zodat hij het eigenlijk niet eens had gemerkt. Ze beet zachtjes op haar onderlip. De jongen ging zitten op het randje en Ayano zat er aan te denken om hem van de klif af te duwen enkel omdat hij wist wat voor wezen ze was, want haar ras was dus niet erg geliefd hier.
''Wat ben je van plan met me?'' Vroeg ze terwijl ze nerveus bleef staan want ze ging echt niet dichterbij komen bij die griezel.

Desmond grinnikte zacht toen ze vroeg wat hij van plan was. hij klopte langzaam naast zich, terwijl hij haar half bevelend, half vragend een zitplaats aanbood. "even praten." zei hij zacht terwijl hij weer begon te grinneken. niet afwachtend of ze kwam zitten begon hij iets luider te praten. "hoe bevalt het je hier?" vroeg hij geinterreseert terwijl hij langzaam rond zich begon te voelen. hij grinnikte zacht terwijl hij naar haar keek, of ze nou stond of zat, nouja keek, hij boog zijn hoofd naar haar toe terwijl hij haar aankeek. hij grinnikte kort terwijl hij kort daarna gaapte en zijn hand door zijn glanzende witte haar haalde, zodat het een beetje wilder zat. "wat ga je doen als ik het rondbazuin?" vroeg hij, oprecht geinterreseert.
(sorry, het is een korte post omdat ik veel reacties van je nodig heb xd)
((sidenote: Desmond weet alleen dat ze nieuw is, aangezien hij met zijn speciale zicht bondgenoten als blauw ziet, doelwitten als groen, vijanden als rood, en onbekende personen als geel. aangezien hij het hele stadje al wel eens heeft gezien, en zij geel was in zijn speciale blik, doelde hij met "ik weet wat je bent" op dat hij weet dat ze nieuw is xd ff dat je t weet))

((OOC: Oke, maar Ayano denkt dat hij weet dat ze een vampier is, dat is leuker ... ;x))

Ze hoorde hem grinniken en Ayano trok haar wenkbrauw lichtjes op, wat wou hij van haar? Ze beet op haar onderlip toen hij naast zich klopte. Ze aarzelde even of ze dat moest doen. Ze liep voorzichtig naar de rand toe en ging zitten maar ver genoeg van Desmond vandaan zodat hij haar er niet vanaf kon duwen of wat dan ook. Toen hij een vraag stelde keek ze hem aan maar richten zich eerder op zijn gezichtsvormen dan zijn verband want dat vond ze onbeleefd. Ze slikte even maar besloot maar gewoon antwoord te geven op zijn wat hij ook van plan was, deze vraag moest ze wel beantwoorden want ze wou niet onbeleefd zijn.
''Het bevalt me hier wel goed, de wezens en mensen zijn hier erg aardig en de stad was erg mooi en kleurrijk, ook valt het me op dat ze ook andere talen spreken dan hebreeuws want dat is toch wel de taal van de middeleeuwen net als Latijns en grieks voor de romeinen..'' Zei ze rustig terwijl ze voor zich uit keek.
Bij elke beweging die hij maakte keek ze hem aan, ze hield hem scherp in de gaten.
''Ligt er aan wat je ze gaat vertellen..'' Zei Ayano scherp.
''Als het te erg is, gooi ik je hier in het ravijn of ik vermoord je gewoon simpelweg... Ik ben niet bepaald gemakkelijk nu...'' Zei Ayano scherp zonder hem aan te kijken.

Desmond zijn mond viel lichtjes open toen ze zei dat ze hem waarschijnlijk ging vermoorden als hij het zou zeggen. hij stond langzaam op. terwijl hij stond keek hij een beetje paniekerig heen en weer zoekend naar een glimp van blauw. toen hij deze niet zag rees hij zijn armen een beetje, zijn vuisten gebald, klaar om aan te vallen. "durf je niet" zei hij zacht terwijl zijn haar een beetje bewoog ookal was er geen zuchtje wind.
zijn verband begon ook was losser te worden terwijl hij zachjes gromde om de een of andere reden. het eerder voor hem gele meisje voor hem, die al langzaam een blauwe gloed had begonnen aan te nemen, werd nu redelijk snel rood, wat ervoor zorgde dat Desmond zn ademhaling versnelde, hij had nog nooit iemand aangevallen buiten de mensen met wie hij trainde en zwakke monsters. de monsters waren nooit sterk genoeg, en de mensen met wie hij trainde mochten hem niet doden, maar hij wist niks over dit meisje behalve dan dat ze nieuw was en erop uit was om hem te doden, zoals ze zojuist had gezegt.
(dat weet ik, ik vind t zelf ook leuker, maar ik leg het je alleen ff uit xd)

((OOC: Is goed hoor (: ))

Ayano keek voorzich uit. Ze gooide haar haren los zodat haar lichaamsgeur verspreid zou worden. Het lintje waar haar haren mee vast waren gebonden bond ze om haar pols. Ze was hier zorgzaam mee bezig. Toen ze klaar was en had gesproken dat ze hem zou vermoorden als hij aan iemand zou vertellen wat/wie ze was. De jongen was in paniek opgestaan en keek omzich heen. Ayano keek hem niet aan, ze keek naar het lintje om haar pols en naar beneden, het ravijn in. Ze hoorde gewoon hoe zijn spieren aan begon te spannen. Dit omdat ze daar op getraint was, Ayano hoorde het meest geringste geluidje nog van een kilometer afstand. Dit omdat ze door haar vader was getraind in het ontdekken van achtervolgers. ''Durf je niet..'' hoorde ze de blinde jongen zeggen. Ayano keek hem niet aan, haar ogen emotieloos. Haar mondhoeken gingen langzaam omhoog. Het was gewoon eng als je het zou zien. Ze draaide zich een kwartslagje zodat ze naar de blinde jongen kon kijken die duidelijk in de aanvalshouding stond. Dit vergroten haar glimlach enkel. ''Je weet niet tegen wie je het heb, jochie..'' Zei Ayano angstig kalm terug. Ayano stond langzaam op en draaide zich naar hem toe. Ze hoorde zijn snelle ademhaling en ze hoorde ook zijn hart sneller kloppen. Haar hoofd ging een tikje schuin. ''Ik denk niet dat jij ook maar kans maak tegen mij..'' Zei Ayano doods kalm. ''Aangezien ook jou gehoor het niet in orde is..'' Siste ze zacht. Haar haren gingen langzaam mee met de wind. ''Zolang jij je mond hou wat ik voor schepsel ik ben, kom je niet in de problemen. Maar zodra jij ook maar iets daar over verteld, maak niet uit aan wie, ookal is het je kleine zusje van 1, ik maak je leven tot een hel..'' Siste ze waarschuwend. Ayano die zo net nog voor hem stond verdween in een flits.

Ze verscheen achter hem, ze vond het heerlijk mensen in de waar te maken met haar teleportatie. ''Je bent geen partij voor mij, Desmond...'' Fluisterde Ayano zowat in zijn oor maar omdat Ayano nogal klein was met haar 1.59 en ze met haar kisten nog net tot de 1.67 kwam en Desmond vrij lang was kon ze hier nou niet echt bij. Ze was misschien klein maar ook dit bracht voordelen voor haar mee. ''Vergis je niet..'' Zei Ayano hardop maar nog steeds met een mysterieuze onderklank. ''Je kan zo de verkeerde voor je hebben...'' Fluisterde ze ditmaal. ''Maar zolang jij niets verteld over wat ik ben, laat ik jou met rust en is er niets aan de hand, begrepen?'' Vroeg Ayano zo duidelijk mogenlijk want erg veel trek in dit soort gesprekken had ze niet, zeker niet omdat dit pas de eerste dag was dat ze hier was.

Dit ging echt te ver, ze kon dit niet maken* dacht desmond terwijl hij zich klaarmaakte om naar vooren uit te halen. hij had dit bijna gedaan, was het niet dat het rood met gele wezen voor hem ineens weg was. hij hoorde dezelfde stem weer achter hem, wat ervoor zorgde dat hij half in paniek naar voren sprong, waar hij wankelde op het randje voor een paar seconden. hij draaide zich lenig om door zich met zijn linkerbeen af te zetten en zo een halve cirkel te maken, zijn been lichtjes voor zich uit omdat hij ondanks zijn bijzondere zicht slecht was in afstanden schatten. ondertussen hield hij zijn rechterhand gespannen naast zich, klaar om uit te halen als hij weer iets hoorde. hij moet kalmeren, dit ging niet goed, hij zou zichzelf erin verliezen als ze doorging, dat wist hij gewoon. terwijl hij dit dacht verscheen er in zijn linkerhand een zwarte gloed, wat niet goed zichtbaar was omdat het binnenin zijn gebalde vuist was. hij ademde oppervlakkig nu, niet echt zoekend naar zuustof, maar vooral omdat hij moest kalmeren anders vloog hij haar misschien aan. ineens verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen de wereld rondom hem (op Ayano na) van zwart in wit veranderde, wat betekende dat het verband rond zijn ogen weg was gezakt. het hing nu over de onderkant van zijn gezicht, verdeeld over zijn neus, mond en nek. zijn glimlach ging over in zacht gegrinnik terwijl hij langzaam de controle verloord, wat ervoor zorgde dat onder zijn schouderbladen iets begon op te komen en er langzaam een zwarte onvaste gemiddeld lange straal van ongeveer een halve meter uit de achterkant van zijn hand schoot wat langzaam de vorm van een zwaardachtig wapen* aannam. het gegrinnik werd zacht gelach terwijl zijn oogleden trilden, en desmond ertegen vocht om ze open te doen.

* zie link: http://fc05.deviantart.net/fs36/f/2008/262/f/1/Sasuke__s_Kusanagi_by_Sukotto_kun.jpg

Ze zag hoe hij van schrik naar voren sprong zo naar het ravijn toe, eerst wou ze hem nog vast pakken zorgen dat hij niet viel maar wat als hij haar zou verraden, dan kon ze hem net zo goed laten vallen. Toch? Ze beet op haar onderlip maar voordat ze een besluit kon maken was hij al omgedraaid. Hij was woest dat zag ze aan zijn houding, hij was misschien blind maar zijn gehoor was best sterk al had ze zo idee dat hij toch niet naar haar wou luisteren. Dacht hij nou werkelijk dat als hij zou vertellen dat ze een vampier was, zij hem niets zou doen en hem als vriend zou beschouwen? Nee, geen denken aan. Niemand mocht hier weten dat ze een vampier was, dat zou misschien het einde voor haar betekenen want vampieren waren hier nou niet echt geliefd. Ze beet op haar onderlip, haar ogen waren verradelijk voor de mens hier. Ze zou daar iets op moeten verzinnen, misschien moest ze haar kleurlenzen in doen. Ze had er wel een paar voor halloween maar die waren paars of doodswit of goudgeel , iets wat Ayano niet echt stond goudgeel. Misschien had de barman wel een oplossing voor haar problemen want op dit moment was hij de enige persoon die ze haar vertrouwen schonk. Want aan deze jongen hier had ze niets. Ze zag hoe hij naar haar glimlachte, vals nog wel. Ze snoof en hoorde hoe hij begon te grinniken wat er vervolgens gebeurde zag ze niet omdat de zon in haar ogen scheen. Het enige wat ze zag dat zijn arm groeide maar daar kwam nu een zwarte mist uit. ''Darkness..'' Siste ze tussen haar tanden door. Ze schoof haar been iets naar achtere waardoor ze in een aanvalshouding stond. ''Goed, wil je vechten... kom maar op jochie..'' Gromde ze. Haar ogen werden scherp en omdat Ayano hier op getraind was door haar vader kon ze haar woede oproepen wanneer zij dat wilde. En dat was heel handig in een gevecht als deze want deze ''ruzie'' was gebasseerd op woede. Maar door deze woede kwam haar ware aard wel te voorschijn. Haar ogen werden donkerrood inplaats van haar donkere roze kleur en haar hoektanden reikte over haar lippen. ''Ik ben een jaar getraind op een magische school en heb daarbij nog 7 jaar les gehad van de generaal van mijn planeet...'' Siste ze. ''Je maakt geen kans...'' Zei Ayano nuchter. Ayano haalde haar zwaard uit haar koker, blij dat ze deze toch met zich mee had genomen. ''Ik weet niet wat jij allemaal in je hoofd haalt maar als ik jouw was zou ik naar een dokter gaan om daar naar binnen te laten kijken als er ook maar een beetje verstand zat zou je weten dat ik je niet zou zien als een vriend als jij mijn ware aard verraad...'' De jongen lachtte te luid en zijn hoofd ging naar achtere. Ayano trok haar wenkbrauwen op. Ze had het helemaal gehad met deze jongen. Als hij nou werkelijk dacht dat hij een kans maakte bij haar, had hij het goed en goed mis. Gezien zijn omstandigheiden zou hij amper les gehad hebben. Ze snoof nog eens en keek om zich heen. Ze streekte één arm uit en keek naar deze richting, haar vingertoppen branden, ze werden zwart. Een grijns sierde haar gezicht, de schaduw klom over haar lichaam heen als een soort schild. Maar als je goed had gekeken zag je dat de schaduw dat om haar heen vouwde een slang was. Want Ayano kon namelijk schaduwdieren maken, dieren en monsters uit de hel. Haar geur werd vermengd met die van de dood en verderf. Terwijl Desmond lachtte glipte de slang over de grond heen. Het was een nuttig diertje die hem zou samen knijpen als hij niet op letten want aangezien hij blind was kon hij een schaduw nooit zien. Vandaar ook dat ze er niet te veel had want anders zou het niet eerlijk zijn, dat vond zij tenminste... Haar arm ging weer tegen haar lichaam aan en haar ogen richten op die van hem. Ze deed een stap dichterbij met haar zwaard in de aanvalshouding. Ze nam een aanloop en gilde een persoonlijke stijderskreet uit, een kreet van haar eigen planeet. Inplaats van hem te raken draaide ze weg, alsof ze een dans deed in plaats van een aanval want Ayano vechten met style en klasse, ze speelde namelijk ook vuil want toen ze uitgedraaide was en achter hem stond haalde ze uit. Want eenmaal een gevecht met Ayano zou je het goed moeten doen want anders zou ze boven je staan.

[eindelijk, ik wacht al vanaf donderdag hierop xdddddd (ja srry, rpg verslaafdheid)]

Desmond "zag" haar naar zijn zijkant toerennen, wat ervoor zorgde dat hij meedraaide. toen hij iets op zag komen met een hoge snelheid trok hij met een reflex zijn armen ervoor. de zwarte substantie schoot eruit zodat het een soort schild maakte tussen hun beiden. hij zette zich af en liet het schild wegvallen terwijl hij zijn ogen opende, die nu velpaars en doorbloed waren, en zijn witte haar zich met zwart doorspekte. hij liet het schild wegvagen, en duwde hard zijn schouder tegen het meisje haar buik aan, terwijl hij haar lichtjes grommend met zich mee in zijn val van de rand afhaalde (niet de kant van het ravijn op.) hij viel op de grond en rolde meteen door, terwijl het wapen een vaste vorm had aangenomen. hij hield het beschermend met een hand voor zich, terwijl hij zijn andere hand tegen een bot deel aan had gedrukt, klaar om alles te blokkeren. uit de achterkant van beide onderarmen kwam nu wat bloed naar buiten gedruppeld, terwijl zijn ogen zich nog steeds aanpasten. hij gromde luid terwijl er speeksel uit zijn mondhoeken druipte. ineens werd zijn linkeroog lichtblauw in plaats van paars en duwde hij zijn hand ervoor. waarom moest dat jong nou altijd op zulke manier zijn bewustzijn terug krijgen. hij zakte op zijn knieen terwijl het zwarte wegkroop en nu alleen nog maar als een beschermende laag om hem heen zat. hij keek op met twee lichtblauwe ogen, die hij snel dichtkneep. het deed nog steeds zeer om ze open te hebben. te erg zeer welteverstaan. hij hijgde gejaagd terwijl hij om zich heen naar hoevast voelde. niet wetend wat er allemaal was gebeurt (hij is zegmaar, soortvan schizofreen, hij heeft een 2de "evil aggresiefe koele" persoonlijkheid xddd) toen hij weg was. hij keek op, terwijl hij zijn zakken tevergeefs naar verband afzocht. "waarom?" zei hij terwijl hij zwaar heeg. "waarom is het zo erg... als de mensen weten dat je nieuw bent?" hij keek haar met een nietbegrijpend gezicht uit, wat duidelijk te merken was ookal waren zijn ogen dicht. (sorry, niet echt in de mood voor een fight nu, xdddd)

Ayanodraaide zich voor een aanval op hem maar hij had haar door, zijn zwaard maakte plaats voor een schild en Ayano draaide terug, maar omdat zij draaide kwam zijn schouder in haar buik waardoor Ayano dubbel klapte. Ze gromde fel en ontblote haar tanden. De jongen viel hierdoor en rolde over de grond heen. Haar ogen volgde hem oplettend. Ze deed niets, ze wachten af op een aanval van zijn kant maar dat gebeurde niet. Hij was raar dat vond Ayano wel. Tenminste zijn uiterlijk en ook zijn gedrag. Als hij nou gewoon had gezegt dat hij zijn mond hield over dat zij een vampier was, hoefde dit allemaal niet te gebeuren maar nee, meneertje wilde vechten. Ze snoof. Hij kwam overeind en er kwam speeksel uit zijn mondhoeken. Ayano trok een vies gezicht. ''Man, nooit leren slikken? Wat ben je een hond?'' Vroeg Ayano vol afschuw. Zijn ogen werden blauw en Ayano trok haar wenkbrauw op maar ze hield hem scherp in de gaten. Hij zakte in op zijn knieeën en Ayano beet op haar onderlip. Zou ze hem helpen? Maar wat als het een val was? Ayano verharde zichzelf. Ze keek hoe hij om zich heen tasten en Ayano borg haar zwaard op in haar koker die op haar rug zat. Ze keek hem rustig aan en keek hoe hij zowat hulpeloos om zich heen zocht naar iets. Ze zuchtte en liep naar de rand van het ravijn waar zijn afgezakte verband lag en gooide het naar hem toe. Ze bleef op een afstand en hield hem nog steeds scherp in de gaten. Toen hij sprak gingen haar wenkbrauwen omhoog. Ze beet op haar onderlip. Nieuw? Wist hij alleen dat ze nieuw was. Ze zuchtte opgelucht waarna ze grinnikte. ''Ik denk dat ik je niet begrepen heb, ik dacht dat je wist wat voor wezen ik was, mis communcatie kan gebeuren...'' Zei Ayano rustig. ''Maar als het daarom gaat, mij best vertel het maar, maar ik denk dat de meeste dat wel weten..'' Zei Ayano rustig. Ze liet zichzelf zakken in een kleerhoudings zit en keek omhoog naar de lucht die al wat donker werd. Ze moest maar zo gaan, dadelijk werd de barman nog ongerust...

Desmond greep een beetje angstig maar ook opgelucht naar het verband. verdomme wat deed zijn hoofd zeer, alsof hij uren lang ermee tegen een muur aan had gebonkt. hij bond het verband eromheen en schoof zijn haar erover. "sorry..." mompelde hij zacht. "het was een slechte poging om het ijs te breken..." zei hij kort terwijl hij opstond en zichzelf uitrekte. hij verontschuldigde zichzelf nog een maal, waarna hij zijn hand een beetje voor zich uit hield, haar iets helpend om op te staan. "kom," zei hij met een onzekere glimlach, bang dat ze nog boos op hem had. "dan trakteer ik je op een maaltijd, kun je me direct vertellen waar je zo hebt leren vechten." hij grinnikte zacht, terwijl het leek alsof hij alles was vergeten wat er zojuist was gebeurt. natuurlijk was dat niet zo, maar het had geen zin om erover door te zeiken, wel dan?

Ayano keek hoe hij naar het verband greep. Ze bleef toch op een afstandje want echt veel zin om dicht bij hem te komen had ze ook nou niet echt. Ze keek hoe hij zich weer verbond en keek nu af en toe wat rustig om haar heen. Ze keek of ze nog ergens sporen zag van een gevecht. Ze waren er wel duidelijk maar er was niet echt een spoor geweest dat zij dit had gedaan. Ze zuchtte zachtjes, gelukkig was er geen spoor naar haar te vinden anders had ze dat ook nog moeten opruimen. De jongen had zijn verband goed gedaan en deed zijn haar er over heen. Veel intersse in zijn woede aanval had ze niet meer. Het geen wat ze de net zag vond ze gewoon een beetje, nouja maf... Ze zuchtte opnieuw en keek hem weer aan met opgetrokken wenkbrauw toen hij zijn excuses aanbod. Ze snoof lichtjes. ''Excuses aanvaard..'' Zei ze rustig. Ze zou echt geen, maak niet uit zeggen want het maakte heel veel uit voor haar dat hij haar net wou aanvallen. De jongen stond nogal onhandig op, maar dat vond zij natuurlijk. Hij liep naar haar toe en Ayano keek hem oplettend aan, kijkend of hij echt klaar was met vechten. Maar inplaats daarvan stak hij zijn hand uit. Ayano beet op haar onderlip en stak even haar hand uit, maar ze twijfelde of ze deze wel zou pakken. Ze trok haar hand terug en stond zelf op. ''Hoef me niet te helpen..'' zei ze dit keer vriendelijk en klopte haar kleren af toen ze eindelijk weer stond. Hij was nog aardig onzeker, net als Ayano want die wist nou niet zeker of ze deze jongen nou wel of niet moest vertrouwen. Ze keek hem even raar aan toen hij zei dat hij trakteerde op een maaltijd, ze wou deze eerst afslaan maar toen hij zei dat ze goed kon vechten, tenminste dat haalde ze er uit kwam er toch een klein grijnsje op haar gezicht. ''Goed dan, zolang je me maar dadelijk niet aanvalt..'' Zei ze met een klein grijnsje. ''Want de volgende keer kom je er niet heel huids van af..'' Zei ze rustig maar met een kleine glimlach. ''Waar wil je gaan eten?'' Vroeg ze vervolgens aan hem.

"ach, zolang ik met op mn gemak blijf voelen ben je veilig" grinnikte hij zachjes terwijl hij zijn ogen onder het verband sloot, waardoor zijn eigen wereld weer tevoorschijn kwam. hij pakte het meisje haar pols vast en trok haar mee in richting van de stad. "ik weet nog een leuke kroeg" zei hij half lachend, waarna hij even stopte en zich omdraaide. "euhm... ik ben je naam even kwijt..." zei hij lichtjes blozend, maar voordat ze antwoord kon geven sleurde hij haar alweer mee in richting van de stad. daar aangekomen stopte hij even om rond te kijken, lichtelijk geirriteerd omdat hij door al die mensen de weg kwijt was. "het heet (verzin jij eens een leuke naam)" zei hij rustig. "misschien dat jij het kan zien, want nouja, het is een beetje te druk hier..." hij opende zijn ogen waardoor de wereld weer zwart werd, maar sloot ze al snel weer. hij kon het echt niet hebben om totaal niks te zien, het irriteerde hem zo erg om zo afhankelijk te zijn. hij draaide zich om en glimlachtte verontschuldigend. "sorry, ik kan snappen dat het lastig is om met een half blinde op stap te gaan..." zei hij half grinnikend.

Ayano schudde lichtjes haar hoofd maar grinnikte als nog lichtjes. Opnieuw pakte de jongen haar pols beet en sleurde hij haar mee richting de stad. ''Jij weet wel wat je wil, is het niet..'' Zei Ayano terwijl ze naar haar pols keek. Ze hoopte maar dat ze dadelijk de herberg nog kon vinden. Ze keek naar de donkere lucht, het was inderdaad wel tijd om te eten voor mensen. Ayano had nou niet echt iets van eten nodig, ze leefde op bloed maar ze kon gewoon als een normaal mens eten, hierdoor werd ze gewoon sterker. Ze trok haar wenkbrauw op bij het woord kroeg maar ze zei nog niets. Ze schudde af en toe grinnikkend haar hoofd. Desmond stopte en Ayano botste tegen hem op door deze niet verwachte reactie. Ze deed een stap achteruit en glimlachtte lichtjes naar hem. ''Sorry..'' Zei ze beleefd tegen hem. Ze beet even op haar onderlip waarna hij haar naam vraagde, ze zag zijn blos en ergens was het wel iets schattigs. Ayano wou antwoord gegeven op zijn vraag maar echt de kans kreeg ze er niet voor aangezien ze werd meegesleurd, opnieuw. ''De drie muskertiers, klinkt gezellig...'' Zei Ayano rustig. Ze keek Desmond aan en knikte rustig. ''Ik leid je wel naar binnen,'' Zei Ayano kalmpjes en trok hem zachtjes mee naar de kroeg. Ze stopte voor de deur. ''Mijn naam is Ayano,'' Zei Ayano rustig waarna ze de deur openen deed en naar binnen ging. De geur van bier en andere dranken vulde haar neus, ook voelde ze de warmte van de haard prikken op haar huid. Ze glimlachtte lichtjes en keek naar Desmond. Ze keek even naar de barman maar er kwam al een vrouw naar hen toe gelopen. ''Tafel voor twee..'' Zei Ayano toen de vrouw bij hen kwam staan. De vrouw knikte, ''Volg mij maar..'' Zei de vrouw rustig. Ayano liet zijn pols los en volgde de vrouw naar hun aangewezen tafel achterin. Ayano ging zitten en keek de vrouw aan die wachten op een bestelling. ''Blijven jullie eten?'' Ayano knikte. ''Oke, wat willen jullie drinken?'' ''Voor mij een rode wijn..'' Zei Ayano kalm waarna ze Desmond aan keek. ''Ow Desmond aangezien jij trakteer mag jij kiezen wat we gaan eten, aangezien jij wel weet wat lekker is denk ik..'' Zei Ayano rustig met een glimlachje. ''Jullie zijn een leuk stel..'' Ayano keek de vrouw haast woedend aan. ''Stel?'' ''Ow, jullie horen dus niet bij elkaar, mijn excuses..'' Ayano trok haar wenkbrauw op. Nooit dat ze een stelletje zouden worden de enige die haar hart zou kunnen veroveren was Isamu maar hij was dood.

Desmond bloosde nog, en de blos werd alleen maar versterkt door het gevoel van de warmte in de kroeg. hij rekte zich uit in de stoel en gaapte een beetje, de gaap half onderdrukt. hij keek op, net niet in richting van de barvrouw terwijl hij een biertje bestelde. hij zuchtte kort toen hij moest bedenken wat ze gingen eten, man daar was hij zo slecht in. hij voelde met zijn vinger over de perkamenten kaart voor hem terwijl hij het inktpatroon volgde. hij keek ineens op, een lichte glimlach op zijn gezicht. hij taste even over de tafel, op zoek naar zijn bestelde biertje toen hij zich bedacht dat ze serveerster het nog niet had gezegt tegen de barman. hij grinnikte zachjes, waarna hij de kip maar bestelde, die was hier altijd goed. hij keek het meisje aan, terwijl hij iets op zijn elebogen op de tafel leunde.
"nou, vertel maar, waar kom je vandaan, hoe is het daar, hoe heb je zo leren vechten en waarom raakte je zo in paniek daarnet?" al de grappen en geouwehoer was uit zijn stem verdwenen, hij wou nu even een serieus gesprek hebben. ik bedoel, een meisje, dat zo kan vechten? dat was niet normaal, had hij nog nooit gezien in zijn reisgroep. natuurlijk hadden ze wel krachten, maar die werden of gebruikt om te helen, of niet. hij schudde even kort in zijn hoofd om de sluimerende stem in zijn hoofd weg te halen waarna hij weer opkeek.

De serveerster leek afwachtend naar Desmond, ergens was de vrouw erg ongeduldig vond Ayano aangezien de vrouw veel te veel met haar voet op de grond tikte. Ze zuchtte diep toen de vrouw weg ging met de bestellingen. Niet veel later kwam ze terug met de wijn en het bier die ze op tafel neer zetten. Ayano nipte aan haar wijn terwijl Desmond veranderde van houding zijn diepe blos die veel erger was geworden toen ze binnen waren vervaagde hierdoor. hij leunde naar haar toe en begon met vragen te stellen. Ayano beet zachtjes op haar onderlip, moest ze dit wel allemaal gaan prijs geven? "Beloof me dat je niets vertel over wat ik nu ga zeggen, als dit uit komt word het me dood, letterlijk..." Zei Ayano serieus. Ze wachtte even maar ook zij boog uiteindelijk naar hem toe. Ik kom uit een andere melkweg, de infernomelkweg. In deze melkweg bestaan 5 planeten. Zemfdu, Ilach, Gadara, Libunno en Imporian. Zemfdu is de planeet van de atmossfeer, zie het maar als de Nature en wind magie hier. Dan heb je Ilach, Ilach is een dorre planeet vol lava en niets meer dan rotsen en warmte, Ze besturen hier vuurmagie en rotsmagie, dus Fire en ook een deel Nature. Dan heb je Libunno, dit is een neutraal gebied hier stond mijn school op waar ik eerst op zat. Echter wat hun magie is ben ik vergeten. Dan heb je nog Imporian dit is een licht planeet, het is daar te licht voor mij en ik zie door het licht haast geen steek. Ze bestudrren hier light magie net zoals hier. En dan heb je mijn planeet, Gadara. De duisterste planeet in het universium wat bewoonbaar is. Het is er aardig koud en iemand van hier zo daar niets zien, enkel vampieren, demonnen en weerwolven zullen het daar kunnen zien, ow en natuurlijk zwarte engelen maar die zijn zeer zeldzaam op mijn planeet tenminste volbloed zwarte engelen. Er groeit niet veel daar, we leven van vlees en bloed. We kunnen jarenlang zonder water of eten, we worden hier alleen maar sterker van. Maar goed dat was mijn melkweg stelsel..." Ze nam nog een slokje van haar wijn en keek Desmond weer serieus aan. "Maar goed, ik ben erg bekend in mijn melkwegstelsel. Ik ben namelijk de dochter van de gereral van het leger des duisternis, de rechterhand van onze heerser. Ik heb dus al vanaf kleins af aan les gehad in de vecht kunsten en andere trucjes van het leger ook mijn magie werd deels bij gebracht. Ik ging toen ik 15 was geworden naar Inferno een school op Libunno. Daar heb ik mijn Telekinese magie bijgeschaft en een jaar lang geoefend en les er in gehad. Vandaar dat ik weet hoe je er mee moet omgaan en ook weet hoe je moet vechten..." Zei Ayano kalm. "Echter barsten er een oorlog uit tussen de planeten en de school sloot voor goed. Iedereen werd terug gehaald naar zijn eigen planeet en de meeste moesten mee vechten in de oorlog. Veel van de leerlingen hebben het niet overleefd hierdoor." Ze stopte even met praten en nam een slok. "Je vraagt je nu denk ik af wat ik hier doe en waarom ik zo net flipte..." Ze zuchtte kort. "Als dochter van de gerenaal stond mij een belangrijke taak te wachten, ik moest trouwen met de oudste zoon van de heerser maar in plaats van mijn lot te ervaren en te trouwen liet ik het paleis instorten en sindsdien wil iedereen me hebben van mijn planeet, hoogswaarschijnlijk om me te doden zoals ze hebben gezegt, want voor hun eer hebben ze gezegt dat ik mezelf heb gedood en dat ik net als de zoon van de heerser en nog eens 39 dienaren dood onder het puin lag. Of ze komen me verbannen maar dat eerste lijkt me logischer als ik denk via mijn vader, vandaar dat nienand mag weten dat ik hier ben en ook niet wat ik ben want ja, mijn soort is hier niet geliefd..." "Nog meer vragen?" Vroeg Ayano rustig. "Zo niet mag jij mij eens vertellen over het leven hier en waarom jij mij mee sleepte en wat jij bent en hoe kom jij blind? Dus eigenlijk wat is je verleden..." Zei Ayano kalm.

desmond zuchtte kort. zijn verleden, tja... "nou, om te beginnen was mijn moeder een fate en mijn vader een nightmare." begon hij langzaam. "en aangezien nightmares onder demonen vallen en fates zegmaar, goed zijn, zorgde dat ervoor dat ik maar een jaar bij mijn moeder ben geweest. jammergenoeg moest ze me lozen toen mijn eerste gave zich ontboot, wat ervoor zorgde dat ik een lange tijd met een groep mensen mee heb gereisd, eigenlijk sinds ik hoorde van de will academi." hij zuchtte kort terwijl hij een grote slok van zijn bier nam en zich uitrekte. "hoe ik blind ben geworden weet ik eigenlijk ook niet, iets wat nog het raarste is... ik was het ineens... het was echt raar. ik kwam terug van jagen met een groep anderen toen ik een mob zag lopen door het kamp. ik weet alleen nog dat de anderen wegrenden en dat ik ernaar toeliep, verder is alles zwart. en naja, toen ik wakker werd kon ik niet meer zien. naja, niet meer zien. het begint nu gelukkig iets terug te komen, maar ik krijg gewoon het gevoel dat mn hoofd opensplijt als ik kijk." hij legde zijn hand op haar pols met een kleine glimlach. "geen zorgen, ik naai je er niet bij hoor" zei hij zachtjes waarna hij weer een slok nam. "ohja, ik heb ook nog een zicht, maar die lieve schat irriteerd me soms zo erg dat ik dr maar even geloosd heb" zei hij half lachend terwijl hij zich weer even uitrekte en ging wachten op de kip, zijn tweede 'persoonlijkheid' verzwijgend.

Ayano keek hem serieus aan toen hij sprak ze had nooit echt van een fate gehoord dus dat zou ze moeten op zoeken, het stelde haar wel gerust dat hij een demon was, nouja voor de helft dan. Maar ze was niet het enige monster hier. Ze beet op haar onderlip toen hij zijn hand op haar polsen legde een begon over iemad die hij een lieve schat noemde en vervolgens geloost had. "Waarom irriteerd die lieve schat je dan?" Ayano wist niet of die lieve schat een hij of een zij was maar ze ging maar van de zij uit. Ze zuchtte stilletjes en bedankte de serveerster toen ze het eten neerzetten. Ze was hier pas 1 dag en ze zat al te eten met iemand in de kroeg. Best raar toch? Ze wist niets meer te zeggen aangezien ze alles nu wel wist en ook hij geen vragen meer voor haar had. Ze keek rond haar bord geen bestek. Ze mompelde en vloekte zachtjes ze had echt een hekel om dingen te eten met haar handen gelukkig had ze wel een mes en vork in haar badge gestopt omdat ze hier nou niet zover waren. Ze begon langzaam met eten door kleine stukjes af te scheuren met haar tanden en nam af en toe een slokje van haar wijn. "Het is heerlijk... Jij weet wel wat lekker is zeg.." Zei ze met een glimlachje. Ze keek om zich heen, sommige aten nou niet echt netjes met hun handen. De meeste leken net beesten hoe ze aten. Ayano zat na een tijdje ook onder het vet van de kip. Ze wax blij dat hij het niet zag want het zag er niet uit. Ze hoorde vieze boeren in de kroeg en snoof zachtjes, ze was hier pas net en ze begon zich al te irriteren. Ayano haalde haar zakdoek te voorschijn toen ze uit gegeten was en haalde het doekje over haar mond heen. Ayano was blij dat ze haar eigen spullen had meegenomen. Zoals een mes en vork en een tandenborstel en tandpasta dat ze hier ook nergens te koop hadden in de vele winkeltjes en ook kwa kleding was het vreselijk ouderwets maar ze kon zich hier wel in de jurken vinden want die waren wel heel mooi, maar dat was ook alles wat ze mooi vond, ze hadden geen vrouwelijke broeken of rokjes, ze hadden achtelijke schoenen en Ayano probeerde zoveel mogelijk zelf te maken. Ze was zo blij dat ze eerst naar haar eigen huis was gegaan om haar spullen te pakken. ze had aan zowat alles gedacht en nu was ze blij dat ze teveel kleding had ingepakt. Ze keek Desmond aan. "Ik moet zo maar gaan, ik moet de herberg nog zien te vinden..."

Desmond zuchte zachtjes. "die lieve schat, is de persoon die mijn ogen hoort te zijn, bijvoorbeeld met lezen enzo..." mompelde hij. "ze is wel aardig, maar hoe zou jij reageren als iemand je de hele dag op je huid zat?" hij begon met zijn vingernagels een stukte vel tussen zijn tanden weg te peuteren, terwijl hij daarna even rondkeek. "ik heb trouwens een vraag..." begon hij zacht, "hoe ben je hier weten te komen? ik bedoel, je komt van een andere planeet, hoe kan je dan in godsnaam door hier komen? das toch gewoon onmogelijk?!" begon hij, half in paniek, maar nog steeds op een fluistertoon. hij dacht er nu eigenlijk pas goed over na, het was best eng als je erover nadacht. "hoe heb je dat gedaan? ben je op een vogel gekomen? nee... wacht.. dat kan niet, vogels kunnen niet door de ruimte..." hij sprak meer tegen zichzelf dan tegen het meisje voor hem, om zichzelf gerust te stellen. "je... je maakt een grapje toch?" begon hij zachtjes, blij dat ze zijn ogen niet kon zien door het verband omdat hij wist dat zijn ogen boekdelen spraken. "leg het me uit... en ook hoe het daar is, oke?" vroeg hij, nogsteeds fluisterend.

Ayano knikte, "Ik snap wat je bedoel, ik heb het nooit gehad dat iemand me op de huid zit maar wel besluipt over achtervolgd, erg leuk is het niet, inderdaad. Het is juist geheel irritant." Zei ze rustig en propte haar zakdoek weer weg toen haar mond schoon was. Ze keek op toen hij zei dat hij nog een vraag had voor haar. "En dat is?" Vroeg ze met haar hoofd een klein tikje schuin. Het was een automontimse dat ze dat deed, maar het maakte haar wel schattiger. Ze grinnikte toen ze zijn vraag hoorde. "Dat is teverklaren..." Zei ze rustig. "En nee het is niet onmogelijk, alles is mogelijk zolang je er maar in geloofd.." Zei ze kalm. "Ik kwan achter deze planeet doot mijn broer, hij bestudeerd ruimte en magie voor hij werd meegenomen door mijn vader.." Zei Ayano kalm. Omdat mijn vader me achterna zat overnachten ik overal en nergens. In de avond kwam er een verbannen vrouw naar me toe en legde uit hoe ik hier kon komen en mijn vader te slim af kon zijn. Ik moet die vrouw nog steeds vinden maar dat komt wel goed.." "Ik kwam hier met een ruimteschip die van Libunno naar hier toe gaat. "Ik ben gekomen met toeristen van andere planeten. Een ruimte schip is eigenlijk een schip dat door de ruimte kan vliegen.." Zei Ayano op haar gemak. Ze liet maar weg dat het een soort vliegtuig was want daar hadden ze nooit van gehoord natuurlijk. "De ruimte is zoveel groter dan hier, je zweefd tussen de sterren en je ziet planeten van dichtbij, het is een kwestie van wennen net zoals dit hier voor mij wennen is.." Zei Ayano kalm. "Nog meer vragen?" Vroeg Ayano met een kleine glimlach die echter wel gemaakt was.