What is wrong with me...

Dit topic word gehouden net buiten de school... Het is een trainingsveld, iedereen kent ongeveer wel een renveld met daar binnen in gewoon een stuk gras, je ziet zulke sportvelden vaak in Amerika alleen dit is wat ouderwetser maar het principe is ongeveer het zelfde, in dit grasveld staan ook schietschijven..
Het word hier geplaatst omdat ik niet echt iets kon vinden wat hier op leek...
_______________________

Ayano zat sinds haar eerste les al in haar vensterbank, haar knieeën opgetrokken, naar buiten staren afwezig als maar kon. Het enige wat bewoog was haar borstkast die op en neer ging en af en toe bewoog haar haren lichtjes in de bries van de wind aangezien het raam een stukje openen stond. Haar kamer was grauw en de sfeer was niet om uit te houden het was om te snijden. Iemand zou zich erg ongemakkelijk voelen en dit enkel omdat er rond Ayano een gehele duistere aura viel. De wind speelde met haar haren voor haar gezicht, langzaam keek ze op, je zag duidelijk dat ze gehuild had. Waarom zag ze het niet dat hij het was? Ze voelde zich zo dom. En het ergste was nog wel dat hij had uitgemaakt voor een leugenaar. Maar ze kon het niet ontkennen want dit was zij niet, ze was veranderd. De oude Ayano was achter gelaten op Inferno. Ayano beet op haar onderlip en dacht na over wat hij allemaal tegen haar had gezegt. Er rolde tranen over haar wangen en verborg haar gezicht. Ze was opkruld. In haar hoofd fluisterde vele stemmen die ze niet kon plaatsen. Ze keek op toen de wind een paar bladeren om sloeg van haar dagboek dat openen lag op haar bed. Ze ging zitten en veegde haar tranen weg. ''Er is geen reden om te huilen... huilen is voor watjes en dat ben je niet...'' Fluisterde ze met haar hoofd nog steeds gericht op haar blote voeten. Ze stond langzaam op en liep naar haar bed toe en bekeek welke bladzijdes er openen lagen. Ze beet op haar onderlip en sloot haar ogen terwijl ze het dagboek dicht klapten. ''Het verleden is niet meer, je begint opnieuw...'' Fluisterde ze zachtjes. Ze pakte het dagboek op en legde het onder haar bed waar ze de losse plank voor deed. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze draaide zich om naar haar kleding kast terwijl in haar hoofd van alles begon af te spelen. Ze hoorde een lied wat haar ontroerde, het lied wat zij zo vaak had gespeeld vanaf kleins af aan. Een lied van haar somberheid en schoonheid en altijd een klein beetje hoop. de muziek wat haar even liet denken aan haar jeugd. Ze zag haar kleine zusje naast haar staan die ook een toets indrukte en dan lachtte. Een tedere zucht verliet haar mond en Ayano opende de kastdeur. ''Mijn zus word de grootste magier ooit!'' hoorde ze het stemmetje van haar zusje Miah nog zeggen. ''Dat vereist veel training maar Ayano kan dat wel... Denk je niet Ayoa?'' Zei de stem van haar moeder. Ze hoorde het gesnoof van haar vader nog. ''Ze heeft nog een lange weg te gaan wil ze dat bereiken..'' Zei haar vader. Ayano bekeek haar kast inhoud en haalde er eigenlijk zonder bij na te denken haar zwarte voetbal broekje uit en haar witte shirt met zwarte streepjes. Ayano ritste haar jurk los die naar beneden viel en zachtjes op de grond plofte. Ze trok haar sportkleding aan. Ze deed haar haren is een hoge staart en trok haar witte sportschoenen aan. Zonder ook maar naar zichzelf te kijken verliet ze haar kamer. De deur ging met een klapdicht en midden in de gang begon ze al te rennen. Ondertussen kwam ze van iedereen tegen in de school maar Ayano gunde niemand ook maar een blik, af en toe raakte haar schouders mensen en duwde ze ze eigenlijk omver maar ze trok zich er niets van aan.

Ayano bereikte het veld. Buitenadem was ze niet dan had ze langer moeten rennen en harder aangezien het een vampier was. Ayano begon nog enkele rondjes om het veld te rennen, nouja enkele rondjes voor haar waren het 10 rondjes op haar tempo maar in werkelijkheid had ze veel langer gerend dan 10 rondjes. Ze ging zo snel dat je alleen de wind op je huid zal voelen als ze je passeerde en hier en daar zag je haar lila/zilvere haren in een flits voorbij schieten. Maar het veld was buiten gewone leeg toen ze hier was gekomen. Door dat ze zo aan het rennen was en hier en daar wat tranen haar ogen verlieten kon ze niets zien dan een waas. Het werd van kwaad tot erger, ze struikelde over een estavetten stok die er lag en struikelde. Ze viel op de grond maar in plaats van te blijven liggen maakte ze een koprol, deze koprol eindige bij de tribunnes die om het veld heen stonden. Haar benen lagen hoog in de lucht tegen de banken aan en haar haren lagen verspreid over de grond. Ayano gromde van de pijn die ze op dat moment had. Kreunend kwam ze overeind en wreef met één oog dicht over haar achterhoofd en vervolgens haar stuitje. De volgende woorden die uit haar mond kwamen waren niet geschrikt voor kinderen laat staan voor volwassen. Ze schold in vele talen, eigenlijk alle talen die ze had geleerd. Maar ze was meer boos op zichzelf dan over het feit dat deze stok daar had gelegen. Ze zuchtte na een tijdje toen ze uitgescholden was en keerde zich terug naar het grasveld naar de schietschijven. Misschien kon ze haar woede daar wel op af richten.

Ayano staarde naar de schietschijven die de vorm van allerlei mensen aan begon te nemen. Ayano's handen begonnen te gloeien en drukte deze tegen elkaar aan, toen ze haar handen langzaam van elkaar af probeerde te halen ontstond er een paarse bol met daarvoor heen een zwart vormige mist. Ayano richten en schoot. De eerste was in de roos maar na de 5de keer toen de schietschijf in Isamu veranderde kreeg ze het niet eens voor elkaar om een bol te maken. Ze steunde en kreunde. Eindelijk kreeg ze het voor elkaar maar toen spatte de bol ook nog uit elkaar waardoor ze naar achtere vloog. Met gekreun, gesteun en gehijg kwam ze neer. Ze stond nogal wankelig op maar ze liet zich niet tegenhouden, ze maakte een bol en rende weer op het doel was waarna ze schoot enkel ging deze bol over de schietschijven heen. ''verdomme!'' Gromde Ayano. ''Ik kan tegenwoordig ook helemaal niets meer..'' ''Ben een mislukking eerste klas...'' Ze zuchtte en deed alles weer overnieuw. Hijgend stond ze tegen over de schijven geen van alle had ze meer geraakt, ze vloog meer naar achtere dan dat ze naar voren kreeg. ''Leugenaar...'' Schoot er door haar hoofd heen. ''Je bent een mislukkeling...'' Ayano kromp ineen op het veld met haar handen tegen haar oren aan gedrukt. ''Je kan niets...'' ''Verrader!'' ''Vaderskindje!'' ''Was onder stenen bedolven..'' ''Moordenaar!'' ''Je bent waardeloos!'' ''Je bent niemand..'' Ayano wou het uitgillen, eerder schreeuwen. ''Ben ik niet!'' Gilde ze over het veld heen waarna ze hijgend op stond. Een zwarte mist omringde haar en nam vormen aan van bollen. Één voor één werden deze op de schietschijven gegooid. Maar door de vele kracht die er achter zat vloog ze naar achter en belanden ze tussen de banken van de tribune waar ze kreunend bleef liggen.

Ayano schreeuwde dat ze dat niet was al wist ze zelf heus wel beter. Ze was wel een mislukkeling. Ze kreeg die schietschijf niet eens vernietigd, maar hij kon ze Isamu nou vernietigen na alles wat hun hadden mee gemaakt? Maar wie hield ze voor de gek? Die tijd was voorbij hij vond haar een leugenaar, hij vond haar niet echt. Ayano was zelf ook één grote leugen, ze was niet sterk, ze was eerder zielig en daar had ze een hekel aan. Ze wilde vechten, haar woede uitlaten, haar verdriet de rug toe keren en zich uit laten met woede en aanvallen. Waar was het gebleven wat zij ook met Isamu had. Waar was het? Ze hadden alles blijkbaar achter gelaten op Inferno. Ayano was woedend en schreeuwde het uit waarna een aantal schaduw bollen volgde maar ze kreeg Isamu niet vernietigd geen één raakte hem en door de kracht van haar aanvallen kon ze zichzelf niet meer staand houden en vloog ze de tribunnes in waardoor er een grote knal volgde en stof omhoog kwam. Ze hoorde een bekende stem toen ze tussen de banken lag. Haar hoofd deed zeer en er droop duidelijk iets uit maar dat kon haar niets schelen. Ze kwam kreunend omhoog. Isamu was dichterbij gekomen en Ayano keek omhoog. ''Wat maakt jouw dat uit?!'' Snauwde ze naar hem toe. ''Ik ben toch maar een leugenaar...'' Zei ze kill tegen hem maar ergens klonk haar stem gebroken. Ze keek naar de lichte glimlach en haar wenkbrauw ging een klein beetje omhoog waarom was hij hier. Bij zijn vollende vraag keek ze weg. ''Wat denk je zelf? Ik ben mezelf niet meer, ik krijg jou niet eens vernietigd en ik lig hier in de tribunne, dus nee het gaat niet...'' Zei ze gewoon recht uit. Ze kreunde terwijl ze probeerde te staan maar toch maar weer neer plofte omdat het niet echt ging zoals zij wou. ''Maar wat kan jou het schelen als mij wat over komt? Ik ben Ayano niet volgens jou, ik ben maar een nep...'' Zei Ayano zonder hem aan te kijken. Een zucht verliet haar mond terwijl ze op haar achterhoofd wreef. Ze zag wat bloed op haar vingertoppen. ''Fijn, kan er ook wel bij..'' Mompelde ze zacht. Ze keek Isamu aan. haar ogen doordringend en ergens ook boos, ''wat doe je hier? Mij bespieden, kijken of ik de echte ayano gevangen heb genomen ofzo..'' Mompelde ze. Ze was misschien wat bot maar hij vond haar maar één grote leugen. ''Weet je, ik hield van Isamu maar deze isamu zou mij geloven en me steunen en niet uitmaken voor een leugenaar een nepperd..'' ''Leer er mee leven dat die Ayano niet meer bestaat, ik ben de enige echte... Dat meisje op Inferno is er wel uitgeslagen door me lieve vadertje die me wou laten trouwen met een zak. Misschien had ik het beter kunnen doen in plaats van het kasteel te laten in storten om op de vlucht te zijn en hopen jou te vinden om weer gelukkig te worden maar blijkbaar ben ik niets meer dan een grote leugen volgens jou...'' Zei Ayano ergens verdrietig en stond wankelig op.

“Ik kan niet ontkennen dat ik je een leugenaar heb genoemd…” ging Isamu, kalm als altijd, tegen Ayano’s snauwen in, je kon echter zien dat zijn glimlach was vervaagd en hij moeite had deze in stand te houden “Maar, je moet me geloven dat het niet de bedoeling was om je te kwetsen.” het klonk ongeloofwaardig, omdat zijn woorden best hard waren geweest, maar hij meende het echt. Het was gewoon dat hij zo geschrokken was toen ze die naam had genoemd en dat hij het gewoonweg niet kon geloven. “Niet alleen als een junior mentor, maar ook als je klasgenoot, ben ik op dit moment gewoon oprecht bezorgd over je toestand.” de woorden die hij zei waren oprecht, maar zelf al meende hij het, het bleef altijd klinken alsof er gewoon een standaard bandje af werd gespeeld, net als bij telefonisten of tandarts assistenten. Hij besloot Ayano’s geraas gewoon voor eventjes aan te horen voor hij zou reageren, er tegen in gaan leek geen goed idee te zijn. ''Weet je, ik hield van Isamu maar deze Isamu zou mij geloven en me steunen en niet uitmaken voor een leugenaar een nepperd..'' die woorden deden Isamu pijn en dat was duidelijk aan hem te zien, hij liet zijn hand even naar zijn hart gaan, maar liet deze al meteen vallen omdat hij niet wou toegeven aan zijn zwakten. Ookal was hij officieel geen Imporiaan meer omdat zijn vleugels waren afgestorven, hij had nog steeds de standaard zwakte dat mentale pijn oversloeg in lichamelijke pijn. “De echte Ayano had al die hatelijke woorden niet tegen me gezegd…” sprak hij zacht, bijna onhoorbaar “Haar ogen glommen elke keer als ze me zag, het waren de mooiste ogen die ik ooit gezien had.” hij ademde diep in, hij kon zich nu niet overgeven aan zijn emoties. Dus werd zijn blik weer gewoon kalm en keek hij Ayano aan ''Leer er mee leven dat die Ayano niet meer bestaat, ik ben de enige echte…” Isamu schudde zijn hoofd hevig “Nee, ik zou er nooit mee kunnen leven.” zijn stem stierf langzaam weg toen hij de rest van Ayano’s woorden hoorde. Hij had er genoeg van gehad… Hij kon dit niet meer aan. Daarom richtte hij zijn blik op, het was een bijna trieste blik die mensen hier niet van hem gewend waren “Als je echt geloofd dat ik de oude niet meer ben en als de echte Ayano echt compleet verdwenen is…” hij hief zijn handen even, met de handpalmen naar ayano gedraaid, wat een standaard teken was voor overgave “Waarom vernietig je me dan niet gewoon?”

Ayano keek hem nog steeds boos aan, haar ogen waren doordringend. ''Niet de bedoeling hé!'' Herhaalde Ayano. ''Misschien moet je nadenken voordat je wat zegt want mijn hart is niet van steen zoals het hoord te zijn!'' Snauwde ze terug waarna ze weer weg keek van hem. Haar ogen die boos hadden gekeken kregen een andere vorm, een vorm van verdriet maar ook van leed. Ze wist gewoon niet wat te doen. ''Ik ben niet zoals ik hoor te zijn..'' Fluisterde ze zachtjes. Ze sloeg haar armen om haar knieeën heen en verborg haar hoofd door haar voorhoofd tegen haar benen aan te drukken, haar haren schoven voor haar gezicht want haar staart was los geschoten door de klap. Kleine druppeltjes bloed gleden door haar haren heen maar zoals elke Gadaraans bloed was dit bloed zwart als inkt. Even hoorde je een gesnik en haar nu zilvere haren begonnen lichtjes te gloeien, het bloeden stopte omdat ze een vampier was heelde ze sneller. Ze hoorde zijn verdere woorden aan. ''Je hoeft niet be-zorgd te zijn..'' Snikte ze door haar woorden. ''Ik kan het wel alleen aan, ik heb dat altijd al gedaan..'' Snikte ze zachtjes. Ze draaide haar hoofd weg van Isamu terwijl ze haar wang nog op haar knieeén had gedrukt. Ze hief haar hoofd op en keek Isamu aan, haar ogen twinkelde lichtjes door de tranen die naar beneden gleden. ''Weet je, ik hield van Isamu maar deze Isamu zou mij geloven en me steunen en niet uitmaken voor een leugenaar een nepperd..'' Toen ze dit had gezegt zag ze zijn hand naar zijn borst gaan en Ayano had ergens spijt van haar harde woorden. “De echte Ayano had al die hatelijke woorden niet tegen me gezegd…” Ayano snoof lichtjes en veegde haar tranen weg. ''De echte Ayano had het zelfde gezegt alleen ze had het anders gebracht als ze wist dat jij het was en daarbij had ze liever in je armen gelegen dan een gesprek met je te voeren..'' Zei Ayano ergens klonk het boos maar ook verlangend. Want ze kon er niet om heen, ze had hem gemist, ze misten hem nog steeds, elke minuut van de dag. Ze verborg haar hoofd weer en een volgend gesnikt volgde. “Haar ogen glommen elke keer als ze me zag, het waren de mooiste ogen die ik ooit gezien had.” Ayano lachtte saddistisch zonder hem aan te kijken. Ze keek hem weer aan maar dit keer serieus. ''Denk je nou echt dat mijn leven een pretje was daar, op Inferno had ik niets te vrezen, ik had alles! Vriendschap, geluk, liefde maar toen ik weer op Gadara was, was ik alles kwijt...'' Zei ze. Ze keek weer naar het veld waar de schietschijven nog steeds naar haar lachte. ''Ik miste me oude leven en nu nog steeds... Nu vrees ik elke seconde van de dag, wat als ze me vinden? Wat nou als altijd alleen blijf? Ze zeggen dat mijn ogen spreken en dat klopt, ze lachen als ik van binnen lach maar nu..'' Zei ze zacht op het laatste. Ze keek hem aan. ''Nu ben ik bang en alleen...'' Waarna haar ogen zich vulde met tranen. Ze knipperde ze weg. ''Ach wat kan jou het toch schelen, ik ben een grote leugen..'' Mompelde Ayano waarna ze wankelig op stond. “Als je echt geloofd dat ik de oude niet meer ben en als de echte Ayano echt compleet verdwenen is…” Ayano beet op haar onderlip en keek hem weer aan. “Waarom vernietig je me dan niet gewoon?” Ayano slikte waarna haar ogen weer waterig werden. ''Dat kan ik niet..'' Zei Ayano zacht waarna een zwakke glimlach volgde. ''Misschien omdat ik hoopte dat dit alles een grote nachtmerrie was en ik weer wakker word op Inferno..'' Zei Ayano nog steeds met een zwak glimlachje. Een klein lachje volgde. ''Belachelijk vind je niet, de waarheid is gewoon hard..'' Zei ze zacht. Ze keek weer naar de lachende Isamu's op het veld. ''Ik zal nooit iemand kunnen vernietigen van wie ik hou..'' Zei Ayano zacht waarna ze uit de puin stapte en naar beneden liep naar het veld toe. Ze kon maar weer beter trainen.

“Het is niet gezond om alles alleen aan te gaan.” Ayano keek hem aan, haar tranen gleden naar beneden en vielen één voor één op de grond. Een zwak glimlachje verscheen. ''Ik heb niemand meer, ik sta er alleen voor en dat zal altijd zo blijven tot ik mezelf weer vind..'' Zei Ayano met een zwak glimlachje. Toen ze zei dat ze liever in Isamu armen lag dan een gesprek te voeren had hij haar zowat twijfelend aan gekeken alsof hij zichzelf ergens van af wilde houden. “Maar je zou niet willen dat ‘deze’ Isamu dat deed, toch?” opnieuw glimlachtte Ayano zwakjes naar hem haar armen om haar knieeën geslagen. ''Enkel als jij besef dat ik de echte Ayano ben, in 4 maanden kan een hoop gebeuren, we veranderen niet alleen ik ook jij..'' Zei Ayano zacht. ''Jij glimlachte vroeger echt naar me, niet die neppe glimlach, je had echt emotie en deed niet alsof. Je was jezelf tegen me in de kerk deed je alsof. We waren altijd zo openen naar elkaar maar na deze maanden is er een muur tussen ons gekomen. Nouja meer om ons heen..'' Ze grinnikte zachtjes toen ze dat zij. ''Een emotieloze muur voor ons beide..'' Zei Ayano zacht. Ze zuchtte zachtjes en keek zich uit. ''Daarbij ooit vertrouwde je me alles toe maar nu verberg je je voor iedereen...'' Zei Ayano zacht waarna ze opstond. “Waarom vernietig je me dan niet gewoon?” Ayano stond stil waarna haar ogen weer waterig werden. ''Dat kan ik niet..'' Zei Ayano zacht waarna een zwakke glimlach volgde. ''Misschien omdat ik hoopte dat dit alles een grote nachtmerrie was en ik weer wakker word op Inferno..'' Zei Ayano nog steeds met een zwak glimlachje. Een klein lachje volgde. ''Belachelijk vind je niet, de waarheid is gewoon hard..'' Zei ze zacht. Ze keek weer naar de lachende Isamu's op het veld. ''Ik zal nooit iemand kunnen vernietigen van wie ik hou..'' Zei Ayano zacht waarna ze uit de puin stapte en naar beneden liep naar het veld toe. “Hou je van me?” hoorde ze achter zich. Ayano draaide zich om, heel even glinsterde haar ogen weer. ''I never stop loving you..'' ''The real you..'' Zei Ayano glimlachend. ''Ik ben een vampier en die blijven altijd houden van hun eerste grote liefde, Tadase was vergeleken met jou maar gewoon kleuterliefde alleen echt een relatie hebben we nooit kunnen krijgen..'' Zei Ayano met een glimlach. “Waarom?” Ayano grinnikte zachtjes. ''I can tell why I holding the memorie.I can see by the way,That you stare in my eyes. It's empty to you and there's nothing inside. What if I told you that I've been thinking, I've been dreaming of you. I can't figure out why you don't love me now so why'd you tear me down? Would you stay if I told you my love wouldn't change? If your hair turns gray,If you gain a little weight or you change inside. I'm not giving you up..'' Zei Ayano haast zwoel en teder. ''Ik geef je nooit op Isamu, ook doe je me zoveel pijn, i can't stop loving you. Every second that it looks like i hate you, i always love you..'' Zei Ayano met tranen in haar ogen. Even was haar glans terug maar toen ze niet meer in het engels sprak hield het op. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ''that's why..'' Zei ze waarna ze weer even naar beneden keek. Ze draaide zich om en liep de trap weer langzaam af. Het voelde raar om dit te zeggen maar het voelde juist ook goed, heel diep van binnen voelde het als vroeger maar dat was voorbij. Hij hield niet meer van haar en het was dan maar zo, ze moest dan maar verder gaan maar ze zou altijd van hem houden zelfs al was hij grijs en had hij een perfecte vrouw en kinderen. Ayano stopte met veranderen met haar leeftijd tot haar 25 tenminste dat was het plan geweest. Als ze wou stoppen met groeien hoefde ze enkel haar tatoeage op haar lichaam te krasen.

“I won’t ever stop loving the real you, just like you won’t stop loving the real me, but wasn’t you the one who just told me that the you I love won’t return anymore?!” Ayano beet zachtjes op haar onderlip. Kon zij wel terug komen. Was het mogelijk? Hoe kon ze dat doen? Er was geen antwoord op de vraag. Wat als ze wel altijd zo zou blijven. Ze zou altijd waardeloos blijven. Ze kon er geen antwoord op verzinnen. Ze zuchtte en keek hem aan. ''Dat weet ik niet..'' Zei ze eerlijk. ''Ik weet niet of de oude ik ooit terug kom. Ik heb het inderdaad gezegt en het lijkt me logischer dat ik altijd zo blijf... Maar misschien kwan het ook wel... maar ik zou niet weten hoe..'' Zei ze eerlijk. ''Maar jij weet ook niet of de oude jij nog kan terug komen..'' Zei Ayano rustig. Ookal had het geklonken alsof hij naar haar uitviel het deed haar niets. ''Ik geef je nooit op Isamu, ook doe je me zoveel pijn, I can't stop loving you.” Zei ze met een zwak glimlachje waarna ze zich om draaide en de trap af liep. Terwijl ze langs hem liep, draaide hij met haar mee. Even had Ayano het gevoel dat het voorbij was en dat hij er vrede mee had dat ze nu weg ging. Weg om weer verder te trainen. Het was het beste wat ze kon doen toch? Maar toen sprak Isamu weer. “If you’re not going to give up on me, why are you walking away?” Ayano stond stil en slikte, ze kon dit niet beantwoorden dus ze liep door maar Isamu pakte haar arm vast zodat ze niet verder kon. Ayano draaide zich naar hem toe. “Wat er ook gebeurd… Ik zal de échte Ayano die in je zit weer terug vinden.” Ayano's ogen werden groter. Ze had gedacht dat hij haar wel zou vergeten maar hij bleef echt zoeken naar de echte haar. Haar ogen zochten die van hem op. Even werd ze weer warm van binnen toen ze diep in zijn ogen keek waardoor haar ogen lichtjes begonnen te twinkelen. Maar dit was al snel voorbij toen de stemmetjes in haar hoofd zeiden dat ze hem niet waard was, dat hij beter verdiende. En daar hadden ze gelijk in. Wat zou hij met een waardeloze vampier, een monster, een bloedzuiger. Zolang hij geen bloed had gedronken was hij het niet officeel dat hij een vampier was. De lichtjes in haar ogen doofde toen de stemmetjes het weer herhaalde. “Als je dat maar niet vergeet.” Ayano glimlachtte zwak. ''Dat vergeet ik niet, ik zou jou nooit kunnen vergeten Isamu, zelfs niet in een 1000 vampierlevens...'' Zei Ayano met een glimlachje. Ze voelde hoe zijn hand van haar arm gleed. Zijn hand was nog warm vergeleken met haar koude huid. ''Als jij mij iets beloofd..'' Zei Ayano terwijl ze weer doordringend in zijn ogen keek. Ergens leken het op de ogen die ze de eerste maand op Inferno had gehad in de gymzaal toen ze tegen elkaar moesten trefballen. Ze wachten even. ''Beloof me dat je gelukkig en oud word ookal komt de echte ik niet terug..'' Zei Ayano. ''Ik kan je niet geven wat andere je kunnen geven... Een mensenleven, een leven zonder gevaar en geluk.'' Zei Ayano met een zwak glimlachje. ''Als je ooit verliefd zou worden op een ander ga er dan voor en blijf niet hopen op mij... Ik kom misschien niet meer terug...'' Zei Ayano terwijl haar ogen zich vulde met tranen. Nee, zij kon hem dat niet geven en als al haar geheimen hier uit zouden komen en ze haar hier zouden vinden zou alles worden veranderd. Ze zou niet verbannen worden, nee... Ze zou worden gedood, want de heerser wou zijn zoon wreken. Ze zou oog in oog komen te staan met haar vader of misschien nog wel erger. Misschien wel met de heerser.. Het was een kat en muis spelletje die ze speelde. Ze kon onmogelijk hier van winnen het enige wat ze deed was het uitstellen, proberen er nog wat van te maken voordat het voorbij was. Ze glimlachtte zwakjes en stapte een treetje hoger. Ze ging op haar tenen staan en drukte een korte kus op zijn wang. Haar handen bleven even liggen op zijn wangen. ''Beloof me dat..'' Zei Ayano zacht. ''Dat is het enige wat ik wil...'' Zei Ayano zwakjes waarna ook haar handen van zijn wangen afgleden. Ze deed een stap achteruit en glimlachtte naar hem waarna ze zich omdraaide en de trap af liep.

Toen Ayano zei dat hij iets moest beloven keek hij haar vragend aan met een lichte glimlach die zijn gezicht sierde. Maar toen ze sprak wat hij moest beloven ging deze glimlach al heel snel weer weg. Een diepe zucht was uit zijn mond te horen maar hij onderbrak haar niet. Ze gaf hem een kleine kus op zijn wang waarna ze een stap terug deed. “Het spijt me, het zijn geen beloftes die ik na kan komen.” Ayano keek hem een beetje verward aan, waarom kon hij dat niet nakomen? Hij glimlachtte en Ayano trok haar wenkbrauw lichtjes op. “Maar ik zal hoe dan ook gelukkig worden, omdat ik bij jouw zal zijn.” Ayano keek hem een beetje raar aan. Bij haar? Maar hij wou de echte haar toch en niet de gene die ze nu was, toch? Isamu sloeg zijn armen om haar heen “Ik hou me tenslotte altijd aan mijn beloften.” Ze voelde zijn armen van haar afglijden, het warme gevoel was verdwenen en Ayano keek hem verbijsterd aan. Haar ogen volgde hem tot hij verdwenen was. Ayano keek even naar beneden en schudde grinnikend haar hoofd waarna ook zij de trap af liep en weer verder ging met trainen maar dit keer deed ze rustiger aan en namen de schietschijven enkel de vorm aan van haar vader en de heerser van Gadara Ceilo aan. Ze oefende dit keer op haar telekines en dat ging veel beter dan Darkness omdat ze dit wel onder de controlle had.

[TOPIC UIT]