The sound of footsteps...

Scarlett keek om zich heen. Haar vingertoppen gleden langs de muur. Ze was net haar dorm uit gekomen en op onderzoek uitgegaan want veel beters had ze niet te doen. Ze liep dus eigenlijk rondjes, kijkend wat ze kon doen want Scarlett had nou niet echt veel te beleven hier en soms had ze de mazzel dat als ze liep vaak in een flashback kwam. Alleen alles in die flashback was rood gekleurd, een hele rode gloed of het was juist heel donker en er waren dan enkele lichtpunten. Maar op dit moment zocht ze gewoon rust. Ze glimlachtte voorzichtig al was dit haast geen glimlach te noemen toen ze naar boven keek. Haar hakken klakte op de stenen vloer. Het licht viel op haar gezicht en Scarlett ogen werden spleetjes. Ze liep verder omhoog. Ze zag iemand tegen het muurtje aan leunen. Scarlett bekeek hem van top tot teen. Eindelijk was ze boven. Even trok ze haar wenkbrauw op. Ze had hier niemand verwacht. Ze liep naar het openen raam toe en keek even naar beneden. Je zou hier maar vallen. Ze keek via haar ooghoeken naar Isamu terwijl haar witte haar glansde in de zon werden haar ogen werden juist donkerder. ''Het is hier best stil...'' Zei Scarlett zacht. Haar armen leunde op de relling terwijl ze naar buiten keek. Het was best knap dat ze al 3 dagen had overleefd zonder bloed en Scarlett moest wel iemand vinden, al kon ze wel 3 weken zonder met de voorraad die ze had opgebouwd maar ze moest gewoon in die 3 weken toch iemand bijten. haar tanden en vingers jeukte er van. Alleen de ene was te simpel om te bijten en de ander had vies bloed. Ze moest bijzonder bloed hebben. En ze zou het hoe dan ook vinden. Scarlett keek hoe een vogel voorbij vloog. Het was een raaf. Hij cirkelde rondjes om de toren heen sinds zij hier was aangekomen net alsof ze het wisten. Scarlett keek even naar de blonde jongen. ''Wat doet een jongen als jij hier in een hoge toren, moet jullie soort niet buiten zijn, meisjes versieren ofzo. Of bloemen plukken..'' Zei Scarlett scherp tegen hem. Al voelde ze wel een negatieve aura om hem heen, ze vond het alleen maar leuker deze nog donkerder te maken. Ze greens lichtjes en draaide zich zo om dat ze met haar rug tegen de relling aan leunde terwijl ze de blonde jongen bekeek. Hij was apart dat moest ze toegeven en daarbij had hij iets raars om zich heen. Hij rook ergens naar een vampierenlucht alleen deze lucht zat rond zijn hals maar zat niet geheel over hem heen. Dat vond ze nogal vreemd. Als zij iemand beet transformeerde deze persoon ala minuut. Maar meestal zoog ze deze mensen leeg tenzij het echt zou opvallen maar het voordeel was wel dat Scarlett ze dan bewusteloos achter liet. Zodat als ze wakker werden niets meer van haar herringerde en zowel zou die gene haar nooit kunnen vinden. Hier op school moest ze daar maar mee uitkijken maar goed alles zou wel goed komen.

Scarlett bekeek Isamu goed, ze keek dwars door hem heen. Hij was duidelijk niet van hier dat was één. Maar als ze hem zag zou ze eerder aan licht magie denken door zijn uiterlijk maar hij had iets donkers over zich heen. Geen vrolijkeigenschap kon ze bij hem ontdekken. Deprimerend was het wel. Maar ergens ook best fijn dat ze niet met een persoon hier stond die alles in de wereld postief zag. Maar ze wou hem toch uit testen dus ze begon maar te praten, ze was best scherp vond ze zelf. Ze bleef hem recht aan kijken met haar armen over elkaar maar hij had iets bijzonders bij zich. Die vampierengeur die om hem heen hing. Die geur die je er alleen af kreeg als je 10 uur in bad zat met speciaal badschuim die in je huid trok maar een normaal mens zou het niet kunnen ruiken, enkel andere wezens zouden dit kunnen ruiken als ze op hun sterkst waren. Daarmee voor een vampier bedoelt, als ze genoeg hadden gedronken. "Ik ben niet een jongen die meisjes versierd of bloemen plukt." Scarlett keek hem aan en trok haar wenkbrauw op toen hij dat zei, die stem klonk gebroken. Heerlijk was dat. Haar mondhoeken gingen lichtjes omhoog dit was haast niet te zien maar toch gebeurde het. "Je bent blijkbaar niet zo goed in het inschatten van mensen als je zelf denkt." Scarlett haalde haar schouders op, ze ging niet zeggen dat ze hem aan het testen was. Ze zou gewoon een leugentje voor best wil eruit persen. ''De meeste van jullie jongens soort met blond haar en blauwe ogen doen dat, maar blijkbaar heb ik je inderdaad verkeerd ingeschat..'' Zei ze nuchter. In haar gedachtes zei ze iets heel anders. Ze had hem wel door maar ze wou gewoon meer over deze jongen te weten komen. Misschien kon ze wel iets van hem gebruiken en daarbij was het zien van iemand anders leed veel leuker. Hij stond er maar verveeld bij wat afkeer bij Scarlett wekte. Wat dacht hij wel niet? Dat zij één of andere tuthola was die geen respect verdiende? Ze snoof lichtjes en keek weg. Ze hoefde niets te weten van jongens die dachten dat ze alles beter wisten en beter deden dan zij. Ze had misschien geen vrienden maar wat maakte haar dat nou uit. "Wie ben je?" Hoorde ze de jongen zeggen. Scarlett leunde ongeinterseerd tegen de stenen toen hij sprak. Ze keek hem niet aan en keek naar buiten. Haar wenkbrauw ging omhoog. Zijn stem klonk vriendelijk maar nog steeds kon ze iets in zijn stem horen, iets wat bij haar geweldig voelde. Dat beetje ellende dat haar hart liet kloppen. Alleen dan voelde ze dat ze leefde. Door pijn en leed, ook bij haar zelf maar vooral bij andere. Ze draaide zich weer langzaam om en deed een stap naar hem toe. Ze stak haar hand uit. ''Scarlett, en wie mag jij dan zijn?'' Vroeg ze ergens brutaal maar ze probeerde vriendelijk te klinken en ergens was deze moeite wel te horen maar echt vriendelijk kon Scarlett niet zijn omdat ze niet vriendelijk was of is. Dan zou er nog veel meer moeten gebeuren dan alleen zo'n gesprek maar wou je een beetje vriendelijkheid van Scarlett en dan bedoel ik de echte vriendelijkheid en niet de gemaakte zoals deze dan moest ze je wel maanden in vertrouwen nemen wat moeilijk gaat bij haar. Ze wachten altijd nog geduldig af op een antwoord van de nogal vreemde jongen in haar ogen. Ergens had ze er wel gerespect voor dat hij niet weg ging toen hij haar zag en gewoon bleef staan waar hij stond toen zij kwam en daarbij hij sprak ook nog terug meeste hadden dat lef niet en gingen weg of negeerde haar maar als ze genegeerd werd, werd ze soms driftig en kon ze uitvallen maar zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Maar wat wou je dan als je altijd alleen was en je heb gevoeld wat veel lieve herringeren heeft ze niet gehad, nog geen één tot nu toe... Haar ogen keken recht in die van hem, doordringend en onderzoekend.

De jongen leunde nog steeds verveeld tegen de muur aan. Scarlett rolde eventjes met haar ogen. Jongens... Altijd zo ongeinterseerd. Ze maakte haar geïriteerd. Scarlett's ogen werden ietsje groter en wazig. Het begon weer, voor de zoveelste keer op een rij zag ze die gang. Alles was rood maar het voelde zo koud aan. Altijd als ze terug ging in haar herringeringen had alles een rode waas over zich heen. De gang liep verder en in de verte stond er een kiertje van de deur openen. Nooit was ze verder gekomen dan die deur. Elke keer als ze de deur openen duwde kwam ze weer bij. Ze stond stil voor de deur en keek naar beneden, er lag bloed over de grond heen, ze stond er zelfs in. Ze duwde de deur openen en liet een rode handafdruk achter. Eindelijk na 4 weken kon ze zien wat zich achter de deur bevond. Er lag een vrouw op de grond, een vrow die erg veel leek op haar alleen haar haren waren zwart inplaats van zilver, haar oogkleur was paars. Scarlett herkende de vrouw. Het moest haar moeder zijn. Ze was vermoord. Aan de tafel zat een man met zilvere lange haren tot over zijn schouders heen. Hij zetten iets op, een zwarte raaf. De kraaloogjes keken haar aan. Ze deed een stap dichterbij en de man draaide zich om, felle rode ogen staarde haar bloeddorstig aan. ''Scarlett... Ik wist niet dat je al thuis was, hoe was je dag op school?'' Een sadditsische glimlach sierde de gezicht van de man. Dit zou haar vader moeten zijn geweest. "Isamu." Hoorde ze duidelijk door haar gedachtes heen waardoor ze weer terug kwam op aarde. Haar ogen kregen weer hun normale vorm en waren weer zo rood als altijd. Het leven hier had weer kleur en was niet rood. ''Prettig kennis met je te maken,'' Zei Scarlett emotieloos. Er zat gewoon geen toon in haar stem, ze klonk niet kill of brutaal maar nouja gewoon Mysterieus zoals altijd.. Ze knikte toen hij ook nog zijn achternaam zei. ''Ow, de junior mentoor dus..'' Zei Scarlett even nuchter als normaal. ''Ik heb veel over je gehoord..'' Zei Scarlett rustig. ''Veel geruchten althans...'' Vervolgde ze. Het enige wat ze nu van hem wist was dat hij niet van hier kwam maar van het Inferno-stelsel, wat was de naam ookal weer? Uhm Ilach, Gadara of nee... Imporan. Ja dat was het. ''Het valt zeker niet mee, wennen aan een andere planeet?'' Zei Scarlett rustig terwijl ze weer even uit het raam keek. Ze keek hem weer aan. ''Waarom wil je eigenlijk geen relatie met iemand?'' Vroeg ze rustig. Want dat was één van de vele vragen die door vele op school hadden. ''En waarom ben je hier naar toe gegaan en hoe heb je dat gedaan?'' Vroeg Scarlett kalm maar op een vragende toon.

Isamu leek intersse te krijgen voor het gene wat ze zei. Scarlett had besloten kalm te blijven en rustig. Misschien had ze later nog wat aan hem en daarbij moest hij haar wel hulp verlenen als ze daarom vroeg dus dat was wel makkelijk als ze hem ergens mee naar toe wou krijgen. Ze grinnikte zachtjes maar dit was onopvallend voor het menselijke oog. "Ah, ja, het is erg moeilijk. Vooral omdat iedereen hier zo streng gelovig is, dat hebben we in het inferno stelsel helemaal niet." Scarlett keek hem rustig aan en knikte. ''Je wend wel aan al die kerken als je hier eenmaal een paar maanden ben, maar het is jammer dat er inderdaad zoveel gelovige zijn. Maar ach, je kan er niets aan doen tenzij je dood wil natuurlijk..'' Zei Scarlett met een vage glimlach. ''Maar je kan hierover gewoon eerlijk zijn tegen mij, ik geloof ook niet in die ZOL, iemand die al de wezens heeft verjaagd... Belachelijk, daarvoor moet je wel heel erg sterk zijn en zo sterk kan niemand zijn..'' ''Zeker geen mens..'' Zei Scarlett haast bespottend. ''Maarjah, wat doe je er aan..'' Ze haalde haar schouders op toen ze sprak keek vervolgens even naar buiten. Ze stelde haar volgende vraag en hij keek haar even wantrouwig aan. Scarlett grinnikte. ''Maak je geen zorgen, ik ga geen vaste relatie's aan...'' Zei Scarlett met een grijnsje. Nee Scarlett scharrelde gewoon wat rond en dit deed ze alleen voor bloed niet omdat ze je zou leuk vond want Scarlett had nog nooit iemand leuk gevonden. Maar uiteindelijk kwam zijn antwoord. "Omdat ik... Geen intresse heb in dingen als dat." Scarlett knikte. ''Begrijpelijk, er zitten nou niet echt intersanten mensen op deze school..'' Zei Scarlett kalm. Ergens was dat niet waar, er zatten best veel intersanten mensen hier maar de meerderheid interseerde haar gewoon niet. Ze stelde opnieuw een vraag waarom hij hier naar toe was gegaan. Hij grinnikte en maakte er een grapje om en ook Scarlett glimlachtte wat vaagjes. "Ik had de aandacht getrokken van hoofdmeester Zain en hij heeft me hier heen gevraagd." ''Het schoolhoofd nog wel.. Wauw, indrukwekkend..'' Zei Scarlett kalm waarna ze weer even naar buiten keek maar haar ogen waren al snel weer op hem gericht, bij het woord luchtschip ging haar wenkbrauw omhoog. ''Luchtschip?'' Herhaalde ze. ''Wat moet ik me daarbij indenken een pirattenschip die door de lucht zweefd inplaats van in het water vaart?'' Vroeg ze ergens nieuwsgierig maar vooral verward. "Een luchtschip is een schip die normaal vaart, alleen dan zweeft het door de lucht. Het is ander dan een ruimteschip, omdat luchtschippen eigenlijk niet gebouwd zijn voor de druk en de snelheid die je in de ruimte moet maken." Scarlett knikte maar kort maar ze snapte het nog niet echt maar ze wou er geen verdere vragen over stellen. "Daarom is ons luchtschip kapot gegaan vlak na de landing en kunnen we dus niet meer terug. Niet dat ik vanplan was ooit terug te keren naar die rotplaneet." Opnieuw trok ze haar wenkbrauw op. ''Ik denk niet dat Aemi beter zal zijn dan jouw planeet..'' Zei Scarlett kalm. "Zeg, nu ik al jouw vragen beantwoord heb, wil je mijn vraag aan jouw ook beantwoorden?" ''Tuurlijk.. ga je gang..'' Zei Scarlett en wuifde met haar hand een gewoonte van haar. "Jij bent een vampier, toch?" Scarlett aarzelde even. ''Ik denk het wel ja...'' Zei ze kalm. De mensen die ze had gezien in haar visioenen waren allemaal andere wezens geweest, sommige leken op draken andere op demonnen wat zij was wist ze zelf niet eens. "Waarom hebben de mensen van hier zo'n hekel aan vampiers?" Scarlett keek Isamu een beetje raar aan en keek vervolgens naar buiten terwijl ze sprak. ''Ik heb eigenlijk geen idee.. Niemand weet het zeker waarom de mensen vampiers haten... De meeste hebben vele redes daarvoor. Maar de grootste reden was dat de vampiers veel chaos hebben veroorzaakt voordat ZOL hier kwam zeggen mensen. En dat ze nog steeds tegen ZOL keren en omdat ze gewoon niet stoppen met het doden van mensen.. Sommige worden nog steeds uitgeroeit als ze er achter komen dat je mensen vermoord en leegdrinkt verbranden ze je met heilig water, wijwater... Of doorboren ze je of verbranden ze je je levend...'' Zei Scarlett kalm. ''Maar maak je geen zorgen de meeste worden pas gepakt bij een massamoord..'' ''Dus eigenlijk als ze door het lint gaan omdat ze niets drinken..'' Ze keek Isamu aan. ''Vele reden dus...'' ''Maar zeg eens waarom heb je zoveel interesse in vampiers?'' Vroeg Scarlett kalm.

Er waren inderdaad veel mensen die niet helemaal geloofde in ZOL maar de mensen waren bang, bang voor de kerk en omdat ze bang waren er voor geloofde ze er maar in. Het was er met de pap lepel bij hen ingegoten, het zou ook wel gebeurd zijn met Scarlett maar omdat ze niets meer wist over het verleden wist ze er weinig van af van iemand van Aemi. Maar dat maakte niet echt meer uit. Ze keek hoe er enkele raven om de toren heen vlogen. Scarlett strekte haar arm uit terwijl ze tegen de muur leunde. haar ene been lichtjes omhoog. De raaf die aan kwam vliegen landen keurig netjes op haar arm. Ze glimlachtte lichtjes terwijl ze over de kop van het beest streek. ''Maar zeg eens waarom heb je zoveel interesse in vampiers?" Zei Scarlett rustig terwijl ze over de kop van het beestje streek. "Mijn broer is een vampier." Scarlett knikte even maar ze keek hem aan toen hij zei dat een vriendin van hem dat ook was. Scarlett wierp haar arm op en de raaf vloog weg. Ze keek hem aandachtig aan. Er was iets met die vriendin, wou hij daarom geen relatie. ''En wie is die vriendin van je?'' vroeg Scarlett nieuwsgierig. Ze grinnikte lichtjes en zetten een stap naar hem toe. Hij had het al snel over een bandlid. Ze greens lichtjes. ''Dat zal ik je uitleggen... Vroeger toen ZOL aan de macht was en de vampieren hier nog de baas uitmaakte hielp de wolf ZOL om de vampieren te verdrijven, waarom denk je anders dat weerwolven zo'n hekel hebben aan vampieren en andersom. Maar weet je, je moet ook oppassen want tegenpolen trekken zich vaak aan, dus als die weerwolf een vampier ziet kunnen er twee dingen gebeuren, ze haten die persoon of ze aan bieden deze persoon dit kan met liefde en vriendschap zijn en als dit wederzijds is... Ja dan krijg je vaak de heilige achter je broek aan omdat dat niet mag volgens de natuur tenzij diens voorouders hebben geholpen en in het krijt staat bij de kerk dan willen ze je nog wel eens met rust laten maar uiteindelijk vermoorden ze elkaar toch...'' Zei Scarlett met twinkelende ogen. ''Een haatliefde... verrukkelijk die verhalen... maar dat zijn natuurlijk allemaal geruchten..'' Zei Scarlett en keek even naar buiten. ''Maar vertel nou eens, hoe zit dat tussen jou en die vriendin want weet je ook een Junior mentor moet er met iemand over praten en vaak tegen haast wildvreemde wie alle leerlingen afschrikt werkt dat goed..'' Zei Scarlett met een lichte glimlach die echter heel vriendelijk leek.

Hij negeerde haar vraag over wie het was maar hij leek wel interesse te hebben in haar verhaal over weerwolven en vampieren. Haar ogen twinkelde haast duister want ze wou het gewoon niet opgeven ze zou het weten wie dat meisje was. Ze greens lichtjes. "Maar vertel nou eens, hoe zit dat tussen jou en die vriendin want weet je ook een Junior mentor moet er met iemand over praten." Maar Isamu sloeg zijn armen koppig over elkaar, hij weigerde er gewoon weg om over te praten. Scarlett trok haar wenkbrauw op. "Wat zou ik moeten vertellen?" ''Uhm, om te beginnen haar naam, waar ze vandaan komt en hoe je haar ken en wat ze je heeft aangedaan.. Ow en natuurlijk waar ze nu is en of ze op deze school zit en zo ja welke afdeling?'' Zei Scarlett serieus terwijl haar ogen twinkelde. Ze keek hem rustig aan. Hij liet zijn armen met een diepe zucht zakken. ''Wat een zucht..'' Zei Scarlett zachtjes maar ze wachten altijd nog inspanning naar zijn verhaal over het meisje want eigenlijk voedden ze zich zowat met zijn pijn, het was gewoon heerlijk om te horen. "Het is een meisje waar ik mijn hart aan kwijt ben geraakt..." "Maar, we zijn beide zo erg veranderd dat het niet meer hetzelfde is." Scarlett dacht diep na, wie zou dat kunnen zijn. ''Je hart kwijt raken hé...'' Zei ze. Ze grinnikte en draaide hem zonder gemaar om naar haar toe en legde haar hand op zijn borst. ''Neeh, hij zit er nog...'' Zei ze met haar wenkbrauw opgetrokken. Er was iets raar met die knul aan de hand want zijn hart klopte wel maar niet zoals hij hoorde te kloppen. ''Oke, voor dat je mij nog meer gaat vertellen, hoe komt het dat jou hart zo onregelmatig klopt en dat jij zo'n vampiergeur om je heen heb hangen..'' Zei Scarlett met een wantrouwig gezicht. ''Wat voor wezen ben jij eigenlijk?'' Zei Scarlett met haar wenkbrauw nog steeds opgetrokken.

Isamu verstrakte toen ze haar hand op zijn borst legde. Haar eerste opmerking was gewoon een grapje geweest maar daardoor voelde ze wel zijn hartslag en dit kon niet voor een normaal mens zelfs al was hij nerveus, maar zijn hart klopte gewoon langzaam alsof hij langzaam aan het afsterven was en die vampierengeur. Waarom kon ze geen link vinden. Ze beet harder op haar onderlip maar keek hem toen aan. ''Oke, voor dat je mij nog meer gaat vertellen, hoe komt het dat jou hart zo onregelmatig klopt?" Isamu keek haar betrapt aan en Scarlett wist dat ze nu iets had en dat iets wou ze niet los laten. Haar ogen vernauwde toen hij haar handen weg duwde. Een licht gegrom kwam uit haar mond. "En dat jij zo'n vampiergeur om je heen heb hangen..?!'' Isamu deed zijn armen over elkaar heen en deed een stap achteruit maar Scarlett deed hierbij een stap dichterbij. ''Geef antwoord!'' Zei ze fel. "Waarom wil je antwoord op die vragen?" Zijn stem afstandelijk. Scarlett's mondhoeken gingen omhoog. ''Omdat Isaac, ik dat wil weten... Ik wil weten waarom jij die geur rond je hals en bovenlichaam heb hangen?!'' Haar ogen werden iets groter en ze keek hem serieus aan. ''Je bent gebeten hé?!'' Zei Scarlett met een grijns. ''Maar blijkbaar heeft dat gif nog niet gewerkt...'' Haar ogen twinkelde. ''Wat voor wezen ben jij eigenlijk?'' "Ik ben een Imporiaan." Scarlett snoof, ''Je ruikt niet naar dat planeetje van jou.. je ruikt naar vampier...'' Zei Scarlett scherp. Ze deed een stap dichterbij ze stond zowat tegen hem aan en keek hem itimerend aan. ''Waarom ben je geen vampier...?'' Haar ogen waren nauw, ze had hem zowat in een hoekje gedreven. ''Vertel op!'' Zei ze scherp. Haar vinger strekte zich uit naar zijn hals in een vampieren reflex draaide zijn kin om. Haar ogen werden groter en ze deed angstig wat stappen achteruit. ''Wat?! Hoe?! Je bent gebeten en je bent nog een mens?!'' Ze keek even weg en mompelde. ''Onmogelijk, dat gif..'' Ze keek hem aan. ''Je bent gebeten door een speciale volbloed vampier weet je dat?! Één van de sterkste volbloed vampieren en jij staat hier nog leuk als een mens..'' Zei Scarlett haast boos. ''Dat gif had je allang moeten transformeren, jij kan onmogelijk een mens zijn... Mensen zouden zelfs dat gif niet eens hebben overleefd.. Dat gif hé, dat bestaat uit het gif van een beta en een alfa'' ''Dus ik vraag het nog voor één keer en wees slim..'' Zei Scarlett en deed weer een paar stappen naar hem toe. ''Door wie ben jij gebeten!'' Ze moest het weten want als ze dit wist moest ze die gene bijten en leegzuigen zodat zij de sterkste vampier zou zijn met het eeuwige leven zelfs wijwater zou haar niets doen zonder de latijnse woorden die allang geleden verbrand waren door vampiers. En als ze dan ook nog eens het bloed zou drinken van een magisch wezen wat op uitsterven werd bedreigd en dus bijzonder was verklaard zou niemand haar nog ooit wat kunnen maken. ''Nou!'' Zei Scarlett fel. Ze greep zijn kraag vast. ''Vertel op of ik verander je in een vampier!'' Dreigde ze.

Scarlett moest en zou het weten wie het was. Ze moest het echt weten! En hij zou het haar vertellen. Er kwam geen reactie van hem af, enkel bij de naam Isaac. Ze kon hem daar duidelijk mee pakken. ''Isaac, liefje...'' Zei Scarlett met een grijns. ''Je gaat het me toch vertellen of je dat nou wil of niet... Ik krijg het wel uit je..'' Zei ze breed grijnzend. Zijnspieren spande zich aan, ze moest toegeven hij had een goed figuur alleen het werd bedekt door die mantel. ''Waarom verstop je je lichaam... Wil je je liefje niet terug..'' Zei ze grijnzend. Ze was hem aan het pesten en daar was ze heel erg goed in geworden. Ze moest toegeven dat ze verbaasd was toen ze zag dat hij was gebeten wat hoe kon hij dat overleven zonder te transformeren. Het gif was te sterk voor een mens. Een mens zou gelijk veranderen en een helse pijn beleven sommige zouden zelfs in coma raken voor altijd. "Door wie ben jij gebeten?!'' Zei Scarlett fel. ''En wees een brave Isaac en vertel het me!'' "Dat zal ik je nooit vertellen!" Scarlett greens. ''Nooit hé?!'' Zei ze met een sadditische grijns. ''Ow dat zal je wel...'' Zei ze grijnzend. Ze greep zijn kraag beet en tilde hem een stukje op wat niet moeilijk was. Isamu greep hierdoor haar pols stevig beet. "Vertel op of ik verander je in een vampier." Maar door deze worden veranderde er iets in zijn houding. Hij haalde uit naar haar hoofd en gaf een klap op haar kaak waardoor ze los liet en naar achtere liep. ze legde haar hand op haar wang en gromde fel terwijl ze hem met licht gevende ogen aan keek. Ze spuugde wat bloed op de grond. ''Ow nu ga je er aan!'' Zei ze fel. ''En die persoon die jou heeft gebeten zal hier verschijnen om jou te beschermen want alle pijn voelt die gene ook..'' Zei ze vals. Ze stormde op hem af en greep hem vast waarna ze hem naar de trap toe slingerde. ''Jij wou vechten buiten het terrein toch? Ik breng je daar wel even heen..'' Zei ze kill en rende weer op hem af om hem uit te halen.

Zijn ogen verwijden zich bij het woordje liefje. Ow ze had hem nu zo door. Dat meisje waar hij het over had gehad was zijn liefje en dat liefje mocht niets over komen. Ze greens breed. Ze zou hem zoveel pijn doen door haar te vermoorden dat ze hem gewoon als een lappenpop kon besturen. Ze greens breed bij die gedachten. Hij moest het vertellen maar inplaats van het te vertellen maar omdat hij dat niet deed raasde er allemaal gedachtes door Scarlett heen waardoor ze nog kwader werd. Haar nagels waren gegroeid en haar ogen gloeide. Sommige zouden dit nog mooier hebben gevonden want je kon niet om de schoonheid heen maar ze was gewoon beangstigend. Ze greens lichtjes "Blijf bij me uit de buurt." ''Uit jou buurt blijven? Uhmm liever niet ik heb namelijk een klein probleempje en als Junior mentoor moet je me daar mee helpen... En ik blijf net zolang bij je spoken tot ik het antwoord heb!'' ''Dus wie is ze!'' Schreeuwde ze naar hem toe. Ze wou weten wie dat liefje was want zij zou het ook weten en meisjes waren altijd makkelijker om te laten praten en als ze haar had kon ze Isamu ook altijd nog laten praten. Ze kreeg een klap en Scarlett zetten een paar stappen naar achtere en wreef over haar wang heen waarna ze op de grond spuugde. ''Ow nu ga je er aan!'' Maar door die woorden greens hij gewoon. Haar ogen vernauwde zich. ''En die persoon die jou heeft gebeten zal hier verschijnen om jou te beschermen want alle pijn voelt die gene ook..'' "Nee, degene die mij gebeten heeft zou niet stom genoeg zijn te komen." ''Weet je dat zeker Isaac, die gene zou je met alle liefde beschermen die hij of zij heeft..'' Zei ze met een valse grijns. ''En anders dat liefje van jou wel... En als ik het niet van jou hoor dan hoor ik het wel van haar... En wil zij het ook niet vertellen dan martel ik haar net zolang voor jou ogen dat één van jullie spreekt en anders martel ik jou voor haar ogen..'' Zei ze vals. ''Tortelduifjes doen alles voor elkaar..'' Zei ze grijnzend. ''Mis je het niet, die kusjes... die knuffels...'' Zei ze vals. ''Ik kan ze je geven in ruil voor dat jij mij verteld wie je gebeten heeft..'' Zei ze grijnzend. ''Ik zorg ervoor dat ze weer bij je terug komt je hoeft me alleen te vertellen wie je gebeten heeft..'' Zei ze grijnzend. Maar blijkbaar had hij daar andere ideeën aan. ''Goed als jij het zo wil..'' Ze stormde op hem af en slingerde hem naar de trap toe waardoor de leuning in elkaar storten. Ze wist het nu echt zeker dat hij geen mens was want een normaal mens zou nog liggen en niet vluchten voor haar. Ze gromde toen hij naar beneden sprong. Scarlett sprong zo snel dat ze zelfs tegen de muren kon zitten en zich af kon afzetten. "Ik zou een stuk liever niet me rje gevochten hebben." ''Ach hou toch op met je geslijm..'' Siste Scarlett terwijl zijn arm van ijzer werd besprong ze hem waardoor ze boven op hem zat. Haar handen rond zijn keel. ''Laatste kans groentje..'' Zei ze fel. ''Of je sluit nog een deal of ik krijg het zo uit je..'' Zei ze kill. Haar ogen glommen fel.

Ze deed hem zoveel pijn door het over zijn liefje te hebben maar hij greens toen ze een deal wou sluiten. Alsof ze iets heel doms had zegt. Ze keek hem met vernauwde ogen aan. Hij sprong naar beneden en zijn ogen volgde haar maar blijkbaar kon hij niet weg komen, zijn been leek vast te zitten. Ze hoorde iets rammelen voordat ze hem besprong dus dat betekende dat hij geen normaal been had. Ze greens breed. Ze besprong hem en haar handen sloten om zijn keel. ''Laatste kans groentje..'' Siste ze fel. Maar hij glimlachte gewoon alsof hij haar aan het uitlachen was. Maar ergens was hij zo mysterieus dat Scarlett het er warm van kreeg. Maar ze bleef hem kill aan kijken. Ze hield wel van een uitdaging want ze zou het uit hem krijgen. ''Of je sluit nog een deal of ik krijg het zo uit je..'' Maar hij bleef glimlachen. Het was gewoon irritant aan het worden. "Ik betwijfel of je het uit me zal krijgen voordat iemand ons opmerkt..." Scarlett greens lichtjes. ''Mij maak je daar niet bang mee liefje..'' Zei Scarlett grijnzend. "Wie zou ons als eerst ontdekken? Hoofdmeester Zain? Een andere leraar? Juyou? Caleb?" Scarlett greens breed. ''Die doen niets want ik doe dan gewoon dit lieve Isaac..'' Zei ze verleidelijk maar vooral mysterieus. Ze boog zich zo snel naar voren dat je het niet eens gezien zou hebben met het menselijke oog. Haar lippen waren tegen die van hem aan gedrukt. Scarlett had wel vaker iemand gekust maar nooit in zo'n gevecht met iemand die haar duidelijk haten en deze kus zou het alleen maar erger maken. Heel langzaam haalde ze haar lippen weer van hem af en greens ze zachtjes. ''Zo en nu ga jij zeggen wie jou gebeten heeft..'' Zei ze verleidelijk. ''Want ik doe het zo weer want die lippen van jou...'' ''Lekker hoor..'' Zei Scarlett pesterig. Ze greens breed. Haar handen lagen op zijn borst inplaats van zijn keel. ''Jammer genoeg ben ik je liefje niet... maar als je haar terug wil hoef je alleen te zeggen wie ze is, liefje...'' Zei ze met een brede grijns.

Scarlett was te snel voor hem. Haar lippen waren op die van hem gedrukt. Haar lichaam warmde op door zijn kus, iets wat raar was voor Scarlett maar iemand kussen maakte haar altijd toch een stuk warmer want ze was dan niet zo koudbloedig. Ze was toch een meisje die ergens stiekem snakte naar liefde en aandacht en aangezien ze die niet kreeg op een positieve manier was het wel op de negatieve manier toch? Ze haalde haar lippen van hem af, ergens met spijt. Isamu was verstijfd en kon haast niets zeggen. ''Zo en nu ga jij zeggen wie jou gebeten heeft..'' "J...Jij..." Scarlett greens breed. ''Ik ja.. stoute ik..'' Zei ze grijnzend. hij leek helemaal de weg kwijt te zijn. ''Want ik doe het zo weer want die lippen van jou...'' ''Lekker hoor..'' Zei Scarlett pesterig. Ze greens breed. Haar handen lagen op zijn borst inplaats van zijn keel. "Hoe durf me-" ''Hoe durf ik je te kussen... Ja... Lef hebben zeg ik dan maar..'' ''Jammer genoeg ben ik je liefje niet... maar als je haar terug wil hoef je alleen te zeggen wie ze is, liefje...'' Zei ze met een brede grijns. Ze raakte langzaam zijn lippen aan. "Ga van me af!" Ze voelde zijn handen op haar schouders en greens breed. "Ik waarschuw je ngo één keer!" Scarlett greens enkel. Ze pakte zijn polsen beet en drukte deze naast zijn hoofd waarna ze nog een keer haar lippen op die van hem planten. ''Zoals je wil.. Liefje...'' Zei ze grijnzend waarna ze zijn polsen los liet en op stond. ''Tot de volgende keer, Isaac...'' Zei ze grijnzend. ''Ik kom er nog wel achter wie je gebeten heeft..'' ''Maar voor nu tot ziens... Liefje...'''Zei Scarlett waarna ze weg ging maar in zo'n tempo dat Isamu haar niet meer in zou kunnen halen.

[[TOPIC UIT]]