He kissed a girl!

Ayano zat aan de ronde tafel in het midden van de eetzaal. Normaal zou ze het een kantine genoemd hebben maar het was hier zo mooi versierd en alles was hier zo luxe dat ze het onmogelijk een kantine kon noemen. Ze zuchtte en porde wat in haar eten want echt iets anders kon ze niet doen. Langzaam nam ze een hap van haar eten. Wat zou ze vandaag gaan doen? Op Inferno had ze altijd wat te doen, altijd. Ze besloot maar gewoon hier na te trainen zoals ze altijd al had gedaan na het eten. Niet wetend dat het deze keer anders zou zijn. Ze pakte haar boek uit haar tas en sloeg deze openen. Ze begon maar langzaam te lezen hoe ze een mist kon veroorzaken terwijl ze wat sla in haar mond propte. Opeens kwam er een horde meiden binnen. Ayano keek op en trok haar wenkbrauw omhoog. Ze waren druk aan het praten. Normaal zou ze er zich niets van aan hebben ze trokken maar ze hadden het over Isamu. En bij zijn naam spitste haar oren automatisch. Ze slikte haar sla door en sloeg haar boek dicht. ''Uhmm.. pardon maar waar hebben jullie het over?'' Vroeg ze met haar wenkbrauw opgetrokken. De meiden draaide zich om. ''Heb je het nog niet gehoord dan?'' ''Wat zou ik gehoord moeten hebben?'' Vroeg Ayano rustig. Er ging een meisje naast haar zitten terwijl de rest door liep. Ayano keek haar nog steeds vragend aan. ''Isamu en Scarlett hebben gezoend!'' ''Wat?!'' Zei Ayano met grote ogen. ''Wat zei je nou?!'' Nee ze moest het verkeerd gehoord hebben. ''Isaac die junior mentor heeft Scarlett gezoend, je weet wel die creep van Oscurri..'' Ayano keek haar verbaasd aan. ''Van wie heb je dat!'' ''Van Anabelle en die heeft het van Isa en die weer van Gina en Gina heeft het gehoord van Scarlett zelf want die zong het luid onder de douche en Scarlett heeft het zelfs bekend..'' Ayano's mond ging openen. Nee dat kon niet. Ze grinnikte, ''Dat kan niet, Isamu zou dat nooit doen...'' Zei Ayano en wuifde het gewoon weg. ''Nou dan geloof je het toch lekker niet, het is waar..'' Het meisje vertrok en Ayano voelde zich niet zo lekker. Nee het kon niet, isamu zou haar dat nooit aan doen. Ze zouden zichzelf proberen te vinden en dan weer bij elkaar komen maar wat nou als hij gelukkig met haar was. Ze slikte en legde haar hand op haar hart. Ze voelde haar hart dan niet kloppen maar ze wist dat hij gebroken was, hij hing aan een zijde draadje. Ze keek op toen er geroezemoes ontstond toen Scarlett zelf binnen kwam. ''Scarlett heeft hij je echt gezoend?!'' ''Ja, twee keer zelfs..'' Zei Scarlett trots. ''Hij heeft me nog niet gevraagd maar dat gaat hij vast nog doen, we zijn gewoon voor elkaar gemaakt... Hij werd helemaal gek van me en wou meer..'' Ayano kon het niet meer aan horen. Ze moest haast overgeven. Isamu die zoende met dat! Ze kon het niet voorstellen. Ze keek op toen Scarlett langs haar liep. ''Hé jij!'' Zei Ayano waarna ze op stond. ''Waarom zoen je mijn vriendje!'' Scarlett draaide zich om en greens breed. Ze keek net alsof ze de jackpot had gevonden. ''Jouw vriendje..'' ''Ha leuk geprobeerd maar hij moest je blijkbaar niet meer, je was anders geworden en nu heeft hij mij en is hij gelukkiger dan dat hij ooit met jou zou worden..'' Ayano beet op haar onderlip. ''Ach, liefje... Maak je geen zorgen hij is in goede handen..'' ''Bek houden barbiepop!'' Schreeuwde Ayano tegen haar waarna ze haar boeken oppakte en de kantine uit liep, nou eerder rende. Nee hoe kon hij dat wicht nou leuk vinden! Zou hij nou echt haar maar hebben gezien als een scharrel. Maar hij... Een traan rolde langs haar wang. Waarom had ze moeten veranderen? Ze snikte terwijl ze verder rende, ze rende de bocht om maar inplaats van dat ze verder rende botste ze tegen iets aan waardoor ze op de grond viel en haar boeken verspreid lagen over de grond. ''kan je niet uit kijken ofzo?!'' Zei Ayano boos. Ze was niet in de stemming nog vriendelijk te zijn tegen wie dan ook. Ze veegde haar haren uit haar gezicht en keek op naar de gene tegen wie ze was aangebotst.

Ayano rende als het ware door de gangen, ze wou zo snel mogelijk alleen zijn en het enige wat haar te beginnen schoot als eerste was haar kamer. Sasha zou namelijk niet in de kamer zijn, dat kon gewoon niet. Ze rende en rende en keek niet uit. Ze vloog de hoek om en botste tegen Caleb aan waardoor ze naar achtere vloog. Omdat Caleb een weerwolf was, was hij sterker en voelde hij aan als steen en daarbij was hij gewoon heel warm. Ayano had haar boeken laten vallen tijdens de val en deze lagen over de grond verspreid. Ze zat erg raar. Het was net een mislukte poging tot op het zitten van je onder benen. Ze zat op haar kont, haar rechterbeen aan de rechterkant en haar linker aan de linkerkant beide waren ze gevouwen. Het was nog net geen spagaat. ''Kan je niet uit kijken ofzo?!'' Zei ze boos toen ze op de grond zat waarna ze haar haren uit haar gezicht veegde en hem aan keek. De jongen openende zijn mond om wat te zeggen maar hij zei niets en glimlachtte lichtjes naar haar. Ayano keek even naar hoe haar benen lagen. Ergens zat ze er ook wel schattig bij, met haar jurk die haar boven benen mooi bedekte. Ze was zo blij dat ze geen rokje aan had gedaan, al droeg ze deze nauwelijks en dat was maar goed ook anders had hij vast haar onderbroek nog gezien en dat probleem kon ze er ook nog niet bij hebben. Ze keek op toen hij hurkte en haar boeken begon te verzammelen. Ergens was ze wel verrast door deze actie. Voor een weerwolf was hij erg klein... Zo hij kleiner dan haar zijn? Ze beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze naar de grond keek en haar lok achter haar oor stopte. Ergens was ze blij dat ze vandaag haar platte schoenen had aangetrokken want nu kon ze gelijk zien of hij echt kleiner was want zo ja was zij niet meer de kleinste op de school en dat zou een hoop opmerkingen verjagen. De jongen had haar boeken gepakt en stopte deze in haar handen. Ayano keek hem aan met een lichte glimlach. ''Dankje..'' Zei Ayano beleefd. "Sorry." verontshculdigde de jongen zich. Ayano schudde haar hoofd zachtjes, ''Maak niet uit, ik heb het zelf vooroorzaakt..'' Zei Ayano met een scheef glimlachje. Ze wist nooit hoe ze zich moest gedragen in zo'n blunder als deze. Eerlijk gezegt was het haar al een paar keer overkomen en dat omdat ze over het hoofd werd gezien door grotere mensen maar zij was nooit de veroorzaker geweest. De jongen stond weer op en Ayano keek ook omhoog. Haar gezicht iets schever. Ze zag dat hij zijn hand uitstak. Dankbaar pakte ze deze aan en werd ze omhoog getrokken. ''Dankje...'' Zei ze dit keer met een lieve glimlach.

Dankbaar nam ze zijn hand aan en werd ze omhoog getrokken. Hij was best sterk want een vampier kreeg je niet echt gemakkelijk omhoog maar een stuk gemakkelijker dan een weerwolf. Ze glimlachtte lief naar hem en bedankte hem nogmaals. De jongen hief zijn hoofd schuin toen ze zou naar hem glimlachtte. Had ze iets doms gedaan? Ze keek even naar haar hand die de zijne nog steeds lichtjes vast hield. Ze liet zijn hand los en keek haast schuldig naar haar voeten want ondanks Isamu iemand anders had hoefte dit niet te betekenen dat zij iemand anders moest zoeken toch? Ze zou bij Isamu blijven, nou althans als die barbiepop haar niet opmerkte. Ze keek weer op toen hij onhandig over zijn achterhoofd wreef. Ayano trok maar haar mondhoek omhoog. Moest ze nu weg lopen of ze zou ze hem dan beledigen. Hij stak opnieuw zijn hand uit. Maar Ayano letten op zijn ogen waar ze eigenlijk gewoon recht in keek omdat ze gewend was omhoog te kijken om in iemands ogen te kijken. Dit was raar, die jongen was bijna even lang als haar. Ze beet zachtjes op haar onderlip en de jongen stelde zichzelf voor als Caleb. Ayano keek hem eerst vaagjes aan maar pakte zijn hand toch uiteindelijk vast met een glimlach. ''Ayano Sayaka..'' Stelde ze zich voor. Ze hoefde niet bang te zijn niemand wist wie ze eigenlijk was zelfs niet als ze haar achternaam wisten. Ze voelde de warmte over haar arm die begon te tintelen. Ze liet deze al snel los. Ze keek hoe een paar meisjes hun passerde. Ze hoorde het weer. De hele school had het er over. Het kon niet waar zijn. Ze wou het net geloven. Ze keek naar beneden en beet op haar onderlip. Ze wou zo snel mogelijk alleen zijn en zo hard mogelijk schreeuwen en huilen als ze wou en anders wel naar het trainingsveld om Scarlett via schietschijven een kopje kleiner te maken. ''En dan noemt hij mij een leugenaar..'' Mompelde ze haast onverstaanbaar. Ze schudde heftig haar hoofd heen en weer en keek toch maar weer op naar Caleb om argwaan te verkomen. ''Leuk je te ontmoeten..'' Zei ze met een fake glimlach die duidelijk echt fake was want als Ayano emotioneel was kon ze nou niet echt acteren.

"Wie?" Hoorde ze nog zachtjes maar ze deed net alsof ze het niet gehoord had, ze wou het er niet over hebben met iemand. Dat zij nog iets voelde voor Isamu terwijl hij een ander had en zij zich daar niet over heen kon zetten mocht niemand weten. Het was voor haar alleen toch? Ze keek hem maar aan met een neppe glimlach en zei dat et leuk was om hem te ontmoeten. Natuurlijk had ze hem liever anders ontmoet en op een ander tijdstip dan nu maar toch, het was een aardige jongen. Ze voelde zijn warme hand op haar schouder en ze keek er verbaasd naar. Hij trok deze al heel snel terug maar ergens voelde het wel fijn dat ze steun kreeg van iemand zonder dat die gene het merkte dat hij die gaf. "Gaat het wel?" Ayano keek hem nog even vaagjes aan maar hield haar hoofd al snel scheef en zetten een fake smile op. ''Het gaat prima met me, het is niet alsof mijn hart is gebroken omdat die gene van wie ik hou met iemand anders heeft gezoend..'' Zei ze met een big fake smile. Ze hield haar hoofd weer recht en zuchtte waarna ze naar beneden keek. ''Het is niets... Het gaat prima...'' Mompelde ze tegen zichzelf. ''Gewoon accepteren en dan gaat alles goed..'' Mompelde ze zacht en begon wat te prutsen aan haar haren. Ze keek Caleb aan en trok haar mondhoeken omhoog. ''Bedankt voor alles..'' Zei ze met dit keer een zwak en flauw glimlachje.

''Bedankt voor alles...'' Zei ze met een zwakke glimlach. Eigenlijk stond ze op het punt te vertrekken. Ze wou hem passeren maar ze bedachtzich toen, toen hij zo naar haar keek. Alsof hij medelijden met haar had. maar dat hoefde hij niet te hebben en Ayano wilde niet dat ze zielig werd gevonden want ze was niet zielig. "Ik wil niet dat je..." Ayano keek hem schuin aan. Wat wilde hij niet? Maar hij maakte zijn zin niet af. Ze trok lichtjes haar wenkbrauw op maar dit was meer voor enkele seconde geweest. Ze glimlachtte maar vaagjes naar hem en zag hoe hij naar zijn handen keek. Ze zag hoe hij een stap dichterbij deed en Ayano keek op, recht in zijn ogen. Niet veel later voelde ze al een paar armen om haar heen. Ze stond stil, verstijfd eerlijk gezegd want buiten Isamu en Tadase had niemand haar echt geknuffeld. Nouja Riiko natuurlijk maar geen bewoner van hier. En eigenlijk was ze best verbaasd dat hij het deed. Maar het voelde ergens heel fijn. Haar ogen waren nog steeds ietsjes groter toen hij haar los liet. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek hem aan. Gewoon recht in zijn ogen. Haar zicht werd wat vager en waziger door dat er tranen begonnen op te komen die heel vaak bij haar vrij kwamen bij liefde van mensen. De jongen keek half weg maar dat maakte niet uit. Ayano sloeg haar armen nu zelf om hem heen en drukte zichzelf tegen hem aan waarna ze begon te snikken. Het maakte haar even allemaal niet uit, hij was de eerste die niet moeilijk deed over dat ze was veranderd en haar blijkbaar wel accepteerde anders had hij dat niet gedaan en op dit moment had ze gewoon steun nodig. Haar haren lagen in zijn nek en haar hoofd lag op zijn schouder met haar armen om hem heen geslagen. Zo snikte ze wel een minuut lang, ze mompelde heel veel, vaak zei ze waarom en waarom heeft hij me dit aangedaan. Of waarom kon hij niet wachten op me. Waarom moest hij nou iets hebben met die trien dat werd er vaak boos gemompeld maar op dit moment haar het haar even niets schelen. Uiteindelijk stapte ze toch weg en keek ze naar de grond haar handen veegde de tranen weg die op haar wangen lagen. Het waren net diamantjes die langzaam zwart kleurde van de inkt.

Ayano was gewoon snikkend in zijn armen gevallen. Zijn hand streelde haar rug geruststellend en liet het door zijn warmte na tintelen. Het voelde prettig aan. Troostend fluisterde hij allemaal woorden terwijl zij allemaal dingen mompelde. Mensen liepen lang hun één sommige bleven staan om te kijken wat er gebeurde, sommige begonnen te fluisteren andere te giechelen maar Ayano negeerde ze, ze negeerde ze allemaal voor één keer wou ze uithuilen. Voor één keer maar... Voor één keer wou ze getroost worden, één keer wou ze voelen dat ze er nog wel toe deed en niet vergeten was. Want Isamu was haar vergeten, vergeten na het bekijken van Scarlett. Zij was toch beter dan die barbiepop! Ze snikte stilletjes. Isamu was verder gegaan en had haar opgeven, hij had iemand anders gevonden waarmee hij gelukkig zou worden en Ayano kon niets anders dan toe kijken. Maar ze kon het niet ontmoedigen want op een dag was Ayano hier niet meer en daarbij ze zou nooit ouder worden dan 20. Ze zou voor altijd 20 blijven. Als ze voor haar 21ste nog geen litteken had laten zetten of eindelijk werd gebeten door een vampier zo ze vergaan in stof. het was een regeling die haar moeder had voorgezet. Tenminste het gerucht ging dat ze verging in stof maar het kon ook zijn dat ze zichzelf kwijt raakte en veranderde in de gevreesde vampier, een lelijk uitziend wezen die alles verslond, een wezen zonder ziel. Maar Ayano wist niet of ze wel wou blijven leven. Wat had het eeuwige leven voor zin als je er niet van kon genieten. Ze hoorde de geruststellende woorden van Caleb door haar hoofd heen galmen en ze liet hem uiteindelijk los na 3 minuten. Ze veegde haar tranen weg en keek Caleb niet aan. Ze keek naar haar schoenen. Ze voelde een klopje op haar schouder en keek op naar Caleb die naar haar glimlachtte. "Kop op." Ayano glimlachtte zwakjes naar hem. ''Sorry, ik liet me even gaan..'' Zei ze zacht. Ze probeerde de mensen om haar heen te negeren. "Ik neem je mee naar buiten." Ayano voelde hoe haar hand werd vast gepakt en ze werd meegetrokken. Ayano liep zonder tegen te werken met hem mee. ''Waar wou je heen?'' Vroeg ze aan hem terwijl hij haar mee trok. Ze was benieuwd waar hij haar heen wou brengen en daarbij voelde ze zich nu een stuk beter nu ze het had losgelaten bij Caleb.

''Waar wou je heen?'' Vroeg Ayano toen Caleb haar hand had vast gepakt en haar mee naar buiten had getrokken. Gelukkig wou Ayano dit keer wel mee werken want als ze het niet goed had gevonden om met hem mee te gaan was ze gewoon koppig blijven staan en Ayano kreeg je moeilijk van haar plek tenzij je haar zou optillen en haar weg zou dragen maar dan zou je niet in haar ogen moeten kijken want dan zou je haar namelijk niet kunnen optillen. Caleb keek even achterom terwijl hij gewoon door rende. ''Geheimpje.'' Ayano schudde grijnzend haar hoofd. Uiteindelijk waren ze buiten en Caleb keek om zich heen. "Dat lijkt me een mooie plek." Door deze woorden wist Ayano zeker dat hij ook niet wist waar hij eindelijk naar toe wilde gaan, maar blijkbaar wilde hij graag buiten zijn. Ayano kwam niet vaak buiten, ze was veel liever op haar kamer of ze was aan het trainen dat deed ze de laatste tijd heel erg veel. Trainen, trainen, trainen en dat wou ze dadelijk ook gaan doen. Haar woede op die schietschijf af reageren. Ze wist dat de schietschijf ook in Isamu zou veranderen nu maar ze kon hem toch niet vernietigen. Of wel? In elk geval zou ze die Scarlett later zelf nog een kopje kleiner maken als ze weer te keer ging tegen haar en ze zou met Isamu een hartig woordje gaan spreken want ze was diep van binnen woedend. Woedend van onbegrip. Hij had beloofd te wachten op haar maar in plaats van te doen wat hij had beloofd, had hij zijn tong in Scarlett's bek gestoken. Pff, en hij hield zich altijd aan zijn woord hé?! Hij was een vuile leugenaar! Zij was hier niet de gene die loog! Maar hij! Oké, ze loog tegen zichzelf misschien maar dat was lang niet zo erg als tegen een ander liegen. Toch? Ze voelde haar hart sneller gaan en wou zou graag iemand een harde stoot verkopen. Laten opslokken door haar bodemloze put van ellende en pijn. Helaas zou hij er zo uitkomen omdat hij zo de uitgang zou weten in haar wereld. En daarbij kon ze onmogelijk zo'n put maken, want dat niveau was voor een expert en dat was zij nog langerbij na niet. Ze had het gelezen in een boek. Een bodemloze put konden twee dingen doen. Het kon je voor altijd laten vallen maar je kon die gene ook opslokken en hun in jouw eigen gemaakte wereld laten komen. Ze beet zachtjes op haar onderlip, het was daar vreselijk dat kon ze wel zeggen. Haar vader had haar daar vaak laten trainen. En als je het goed deed dan kwam je altijd weer boven bij het punt waar je terug kon komen. Maar deze poorten waren klein, een boek, een dagboek, een bureaula, kledingkast. Maar zodra je er één zag wist je dat, dat een poort was. "Dat lijkt me een mooie plek." Ayano keek op, ''uhuh..'' Zei ze terwijl ze uit haar gedachten werd geschud. Hij had haar hand los gelaten en liep naar een laag hangende tak toe en ging daar op zitten. "Altijd fijn om even af t ekoelen voor je aan een saaie les begint." Ayano knikte en liep er ook heen. Ze keek hem rustig aan en vervolgens naar de boom waar hij eigenlijk in zat op de laagste tak. Ze aarzelde en keek hem weer aan. ''Ik denk dat je boven in mooier uitzicht heb, denk je niet?'' Vroeg ze aan hem met een klein glimlachje. Ze sprong naar een laag hangende tak toe en greep deze vast met beide handen waarna ze zichzelf op trok. Waarom had ze nou juist vandaag een jurk aan moeten doen. Ze snoof, er zat even niets anders op. Ze had dit wel vaker gedaan. Ze legde haar hand op de boom terwijl ze op de tak ging staan. Op het begin wankelde ze maar ze stond al snel recht. Ze zetten haar voet weer op een tak en ging zo verder. Ze stopte na 3 takken en keek naar beneden. ''Kom je nog?'' Vroeg ze met een grijnsje waarna ze verder ging.

Ayano was gewoon in haar rustige tempo naar boven aan het klimmen niet door hebbend ((is dat een woord O.o'')) dat Caleb ook probeerde omhoog te komen. Ze keek naar beneden naar de nogal onhandige Caleb. "Kom je nog?" Zei Ayano met een glimlach. Caleb keek omhoog. "Wacht even!" Riep hij naar haar toe. Hij stond nogal onhandig dat zag ze wel. hij strompelde zowat naar het breedste deel. "Ayano, ik ben vergeten je iets te zeggen..." Ayano hield haar hoofd iets schuin. ''Wat dan?'' Vroeg ze met haar hoofd schuin. Hij hield zich vast aan de boom ergens was het onzettend schattig. Ze betrapte zichzelf er op dat ze hem schattig vond en naar hem keek met een kleine twinkeling. "Wolven klimmen niet." ''Ow..'' Zei Ayano. Ze bleef een tijdje staan met haar mond nog openen. Hij was dus een weerwolf. Normaal moest ze dan vijandig zijn maar dat kon ze niet tegen hem. Ze glimlachtte uiteindelijk breed. ''Dan help ik je..'' Zei ze met een glimlach. Ze keek hem aan dit keer waarschuwend. ''Niet schrikken..'' Zei ze. Ze glimlachtte vriendelijk en verdween. Dat was een groot voordeel van teleporteren. Ze verscheen een tak boven hem. Ze glimlachtte en hurkte neer op de tak. haar ene hand tegen de boom aan en de andere uitgestoken naar Caleb. ''Pak me hand maar,'' Zei ze met een glimlach. Hij zou zich vast en zeker afvragen waarom ze gewoon niet naar boven flitsen. Natuurlijk dat kon ze maar het was niet leuk. ''Het uitzicht is des te mooier wanneer je zelf klimt..'' Zei ze met een glimlach. ''Maar een beetje hulp kan geen kwaad.'' Zei ze glimlachend.