Dying souls...

Tijdens de grote pauze was de band (die bestond uit Isamu, Juyou, Caleb en hun nieuwste aanwinst: Yuki) aan het spelen, het was niet echt een optreden, het was ngo een soort repetitie, want eigenlijk waren ze gevraagd te spelen op het eerst volgende shcoolveest. Natuurlijk hoefden ze dan maar ongeveer een uurtje te spelen, zodat ze zelf ook nog van het feest konden genieten, maar voor hen allesn voelde het als een grote eer. Niet dat Isamu er van kon genieten... Hij kon nergens van genieten... Zelfs niet meer van zingen. En ergens maakte Caleb zich zorgen om hem, ookal had hij Ayano dat alles aangedaan, het voelde ergens toch nog als een vriend. Midden in een van Isamu's gebruikelijke liedjes, ide nu nog depresiever klonk dan dat het normaal al klonk, hielt Caleb het liedje halt. "Isamu, vind je niet dat we beter één van mijn liedjes kunnen spelen?" gevolgd door een kille blik van Isamu. Ai, slecht humeur alarm... "Weetje, je maakt de laatste tijd zulke depresieve liedjes, dat ik m-" "En wie zijn schuld is dat?!" Isamu had zich al die tijd kalm tegen Caleb kunnen houden, maar nu wa shet alsof er een flammetje bij een vat benzine gehoude werd... BOEM! Dit gleuid was neit alleen te horen in Isamu's hoofd, ook door de kantine omdat Isamu zijn gitaar op het podium had gesmeten. "Oh, dus nu is alles opeens mijn schuld?!" reageerde Caleb, die nogal snel op zijn teentjes was getrapt. Juyou probeerde de ruzie ngo te sussen, maar hij wist dat toen Isamu's ogen goud begonnen te kleuren, hij al te laat was. Isamu probeerde zich in te houden, maar het lukte niet "Op school, in muziek... In alles... Je bent in alle opzichten beter dan ik..." gromde hij bijna, Caleb keek hem fel aan "Opnieuw: niet mijn schuld!" snauwde hij terug. "Je hebt haar..." de rest van zijn zin was niet te horen, het was zo mompelend dat zelfs de weerwolf jongen he tnie tkon horen, dus Caleb zette uitdagend zijn hand bij zijn oor "Zei onze ijzerwinkel iets?" Isamu keek woedend op "DAT JE HAAR VAN ME GESTOLEN HEBT, JIJ VUILE HOND!" als er ngo een klein geluidje te horen was, dan was dat nu wel weggestoren. Een weerwolf een hond noemen was... Caleb balde zijn vuisten, zijn blik was gericht naar de grond "Nu ben je te ver gegaan..." Isamu haalde diep adem, nee, dat was neit wat hij wou zeggen... Maar hij had zich neit meer onder controle. Een luide grom was te horen vanuit de keel van Caleb. "Ze is jouw bezit niet!" Isamu zette een stap naar achteren, dat was waar... Hij zat nu over Ayano te praten alsof ze van hém was. Maar... "Dat moet degene die haar tot slaaf gemaakt heeft nodig zeggen!" ook Caleb leek iets afgeschrokken te zijn van zijn woede "Dat is... Daar heeft ze zelf voor gekozen!" Isamu liep bedreigend op Caleb af, alsof hij een roofdier was dat een prooi besloop "Ik heb iets heel anders gehoord..." hij torende bedreigend boven Caleb uit en liet een scheve, saddistische grijns zien. Caleb haald euit naar Isamu's hoofd, meer in de hoop afstand te winnen dan dat hij Isamu echt toe wou takelen, maar deze zette niet eens een stap achteruit. "Je bent zo klein... Zo zwak... Je bent niets... Dus waarom lijk jij in alle sbvoen me uit te stijgen?!" Juyou nam een hap lucht, shit, het begon nu echt te escaleren. "Dat is omdat ik een goed mens bent en jij al honderden mensen hebt vermoord." raakte Caleb Isamu zin zijn zwakke plek. Hij had het zo luid gezegd dat minstens de halve kantine het had kunnen horen en Isamu liet een titanen brul uit zijn mond ontsnappen. Caleb lachte gewoon lichtjes "En dat is nou precies waarom ze mij heeft gekozen boven jouw..." sprak hij vals. Wat kon Caleb toch heerlijk vals zijn als hij echt boos was. "En dat noemt zich een echte vriend..." mompelde Isamu, hij zwaaide zijn arm al terug, alsof hij op het punt stond Caleb een klap te geven "Jij bent degene di-" zelfs nog voor hij zijn zin af kon maken had Isamu al uitgehaald met zijn ijzeren vuist.

Caleb lag nu ergens op de grond, midden in de kantine, zo hard had Isamu hem geslagen en niemand durfde Isamu tegen t ehoduen toen deze op Caleb af begon te lopen. "Ik dacht echt dat we vrienden waren!" schreeuwde Isamu hem toe, Caleb krabbelde overeind "Zegt degene die me zó hard slaat... Je realiseerd je dat een mens hieraan dood zou zijn gegaan?" Isamu glimlachte lichtjes, dat was precies wat hij zich besefte "Misschien moet ik de volgende keer dan wat harder slaan..." Caleb stond nu overiend en zette een stap naar achteren "Waar ben je zo opgefokt over? Ayano zal toch neit zo belangrijk voor je zijn als je altijd zei als je-" opnieuw werd hij onderbroken, maar dit keer door iets onverwachts "IK HOU VAN HAAR!" doodse stilte. Zelfs Caleb leek verbaasd door deze uitval "Jij..." hij keek Isamu recht aan en zag iets in Isamu's ooghoek blinken wat hij ngo nooit bijd e jongen had gezien. De goude gloed was nu gevaarlijk fel geworden, zo vel dat je zijn oogwit niet meer van zijn iris kon onderscheiden (als Isamu echt boos was gloeide zelfs zijn oogwit op) en hij liep nogsteeds op Caleb af "Je weet dat het onmogelijk is..." zei Caleb zo kalm mogelijk, maa rje merkte dat hij eht benauwd begon te krigjen, hij had overal pijnv an de klap en probeerde tevergeefs afstand te houden "Isamu, je bent een titaan. Titanen HOUDEN niet van elkaar. Dat is voor een titaan alleen een excuus om iemands ziel te kunnen eten." Isamu keek hem bijna betrapt aan, maar er zat iets dodelijks in zijn blik "Jij... Weet niets over mij." gromde hij, Caleb zette opnieuw een stap naar achteren, maar sotnd uitiendelijk stil "Ik zal doen wat nodig is om Ayano voor je te beschermen... Met deze armen..." hij hielt zijn amrne in een vehct houding voor zich. "Oh jah..?" met een verbazignwekkende stnelheid (Isamu's titanen instinct speelde op) stond hij achter Caleb "Met deze armen, zeg je?" hij greep de weerwolf zijn polsen vast en zette zijn voet op zijn rug "En je weet zeker..." hij begon met al zijn kracht aan de jognens armen te trekken "Dat deze armen..." Caleb schreeuwde het uti van de pijn, maar de enige reactie daarop was een saddistische lch op Isamu's gezicht "Mij tegen kunnen houden!" Krak! Isamu liet zijn armen los en keek toe hoe Caleb op de grond zakte. "Heh..." hij liep om Caleb heen alsof hij iets smerigs was "Laat me niet lachen, stommhond..." Caleb probeerde overeidn te komen, maar omdat zijn beide armen gebroken waren kon hij niets doen. "Vaarwel..." Met een snelle trap liet hij Caleb bewusteloos neervallen in de banken.

''Jij...'' hij draaide zijn hoofd om bij het horen van haar stem, alleen al door één blik in haar ogen vervaagde de goude gloed uit zijn ogen en waren zijn ogen weer als normaal ''Niemand komt aan mijn meester..'' de meeste zouden nu bang zijn of tenmisnte weg springen, maar het enige wat Isamu deed was lichtjes zuchten en de andere kant weer op kijken. Hij hoorde de strijdkreet, horode haar voeten over de grond stampen, zelfs uit gehoor had hij haar ngo kunnen ontwijken, maar hij deed niets om haar aanval op zijn been af te slaan. Natuurlijk deed het vreselijke pijn, maar het hele feit dat Ayano hem aanviel opzich deed al pijn, dus dat kon hij er nog wel bij hebben. ''Hoe durf je!'' Ja, hoe durde hij? Waarom had hij Caleb eigenlijk zo toegetakeld? Had hij echt gehoopt dat het alles op zou lossen..? Nee, hij was gewoon boos geweest. Hij had zijn instincten voor hem laten werken. Hij was niet sterk geneog als hij Ayano niet had... Hij werd bij zijn kraag gegrepen en omhoog getrokken. Isamu bleef gewoon zo hangen alsof hij een lappen pop was. Natuurlijk had hij makkelijk los kunnen komen. Het was zelfd onmogelijkv oor een vampeir om hem in de lucht te hoduen asl hij zich in puur metaal veranderde, maar hij ha dneit de neiging om terug te vechten. Als Ayano hem dood wou hebben... ''Ik zal jou eens laten zien wat vechten is, liefje...'' Liefje? Ironisch... Het koosnaampje dat Scarlett, degene die hij op de wereld het meeste haatte, werd nu gebruikt door degene op deze wereld waar hij het meeste van hielt. Niet alleen dat, degene waar hij het meeste van hielt leek ook ngo eens gevaarlijker te zijn dan degene waarvoor Isamu haar juist beschermde. Hij merkte eigelijk pas dat ze hem weg had geslingerd toen hij tegen de muur aan was gevallen. Achter hem was het gebrokkel van de muur hoorbaar, Isamu zou nromaal blij zijn dar hij botten had die neit konden breken, maar op het moment was hij daar niet eens blij om. Had het leven nog zien als degene waar je je leven voor zou willen geven je dood wou hebben? Isamu krabbelde overeind en ging gewoon rechtop staan. Ayano was zo mooi, zelfs als ze boos was... Er vormde een lichte glimlach op zijn gezicht, jammer dat alles op deze manier moest eindigen... Ergens maakte het hem... De traan die al een hele tijd in de hoek van zijn oog hing rolde nu langzaam naar beneden.

''Dat is omdat je een leugenaar bent!'' Die had hij verdient... Hij ha dook tegen haar gelogen... Als hij haar meteen over de afspraak met Scarlett had verteld dan was dit niet gebeurd, maar dan was de afspraak verbroken en liep ze alsnog gevaar, dus ergens was het toch wel slecht afgelopen. Waarschijnlijk voor hem. Hij zou haar ook beschermd hebben met zijn leven, dus zijn leven lag toch al in Ayano's handen. Als Ayano hem echt graag dood wou hebben voor de bescherming van haar 'meester' dan was het oké. Omdat het Ayano was... Zijn eigen gedachten verwarden hem en hij was zodanig verdwaasd dat hij neit eens merkte dat Ayano hem niet meer sloeg, dat Ayano hem aankeek met die dode ogen. ''Je zult boete voor wat je met mijn meester heb gedaan!'' hij deed niets toen hij op de grond gezakt werd, hij bleef zelfs gewoon liggen toen hij zo op de grond lag. Ayano zat boven op hem en hij keek haar gewoon recht aan, met de vertrouwde glimlach die hij altijd alleen naar haar had gehad. Zo'n glimlach dat he tniet uit maakte wat ze deed, dat in zijn ogen alles wat ze deed goed was. Ayano gaf hem een klap, maar het enige wat Isamu deed als reactie daarop was zijn hoofd weer terug draaien zodat hij haar aan kon kijken. "Niet huilen..." hij glimlachte evne een trieste glimlach, hij kon er niet tegen als ze huilde... Daar kon hij nog slechter tegen dan de klappen dei hij te verduren kreeg. ''Waarom vecht je niet?!'' Isamu keek even wat verbaasd, alsof ze een hele stomme vraag had gesteld. "Waarom niet?" herhaald ehij ongelovg "'Cause We're not build to hurt the person we love." hij wist het neit anders te zeggen dan dat en keek Ayano gewoon aan.

Ayano leek er verzekerd van te zijn dat Isamu loog... Waarom nou? Het was net alsof de goden - niet dat Isamu geloofde dat die bestonden, maar ach - wraak op hem wouden nemen omdat hij op het begin niet geloofde dat deze Ayano de echte Ayano was. "Ik lieg niet..." zei Isamu gevolgd door een bijna wanhopige zucht. Nu pas begon hij terugslag van alle pijn te krijgen, de pijn van de klappen die er aan hem gegeven waren, hij hapte even naar lucht. ''Je houd niet van me, je houd van Scarlett!'' Begreep ze dan niet dat zijn liefde voor Scarlett een act was?! Dat de enige waar hij echt van hielt Ayano was..? Degene waar hij van hielt was degene die hem op dit moment langzaam aan het vermoorden was. Niet alleen met haar klappen maar ook met haar woorden. Isamu draaide zijn hoofd lichtjes toen hij de stem van Yuki hoorde. Deze leek aan zijn kant te staan, leek wel te begrijpen dat zijn liedjes allemaal over Ayano gingen. Dat hij onmogelijk van iemand anders zou kunnen houden als haar. Alleen Ayano zelf moest er nog achter komen. ''Waarom allemaal die leugens.. Als hij van me hield had hij dat wel laten blijken...'' Isamu hief langzaam zijn hand om de tranen van Ayano's wang te strijken. Zijn hand bleef uiteindelijk daar in de lucht zweven, vlak bij haar hoofd. Wat moest hij doen om haar er van te overtuigen dat hij... ''Dan had hij mij gekust en niet die barbiepop. Dan was hij bij me gebleven en had hij haar zeker niet gekust voor mijn ogen... Dan had hij mij niet gebroken..'' Isamu keek haar gepijnigd aan. "Stop..." sprak hij voorzichtig "Geen woord meer, alsjebliefd." hij legde voorzichtig zijn hand op haar achterhoofd, hij sloot eventjes zijn ogen, toen hij ze weer open deed glommen ze van de tranen "Het maakt me niet uit wat er met mij gebeurd." hij zei het luid, als Scarlett ergens in de buurt was, dan had ze het zeker gehoord, zijn stem sloeg weer over in een fluistering "Ik hou te veel van je om afstand van je te kunnen nemen..." zijn adem ging moeilijk vanwegen de pijn, maar uiteindelijk glimlachte hij. Hij bracht zijn hoofd met moeite naar die van Ayano en drukte zijn lippen op de hare. Hierna liet hij zich naar achteren vallen. "Als je me nogsteeds wilt laten boeten voor wat ik heb gedaan, dan is dat oké..." ja, nu was alles oké, hij had alles gezegd wat hij had willen zeggen "Mijn leven behoort aan jouw toe..." een zin sterker dan welke pact dan ook... De zin die stond voor de onvoorwaardelijke liefde.

Ayano bloosde... Zo... Schattig... Ondanks zijn zwakte liet Isamu even een kinderlijke lach zien, een lach die alleen Ayano en Juyou ooit gezien hadden. alsof hij even heel trots was op iets wat hij had gedaan. Hij mocht ook wel trots zijn... Het was voor zijn gevoel de eerste keer in een lange tijd dat hij zijn liefde voor haar over kon brengen. Ergens had hij zin om te zingen, hier en nu, maar hij hielt zich in. Toen ze naar hem toe leunde om hem te kussen, maar net stopte voordat haa rlippen die van Isamu raakten, was er een lichte rilling in zijn stem te horen. ''Je wild niet weten hoe vaak ik heb gedroomd dat je me kust, Isamu...'' hij had niet verwacht die woorden uit Ayano's mond te horen "Ik ook..." hij klonk wat zwakjes, maar voor Ayano toch duidelijk hoorbaar. ''Ik hou van je en dat blijf ik doen ookal lebber je iedere barbiepop af die er is...'' hij wou er op ingaan, hij wou haar uitleggen wat er aan de hand was, maar zijn gedachten werden onderbroken door Ayano's stem. Hem laten boeten voor zijn daden? Dus alsnog... Hij had ook neit anders hoeven te verwahcten, want... Onverwachts voelde hij de lippen van Ayano opnieuw op de zijne en zijn ogen verwijdden even. Wacht? Wat?! Ayano... Kuste hem... Ookal waren Ayano's lippen koud, van binnen kreeg Isamu het warmer dan hij het ooit had gehad. Ze... Kuste... Hem..? Alle pijn uit zijn lichaam leek te vervagen door deze plotselinge blijdschap. Zijn arm die nog op de grond lag voegde zich samen met zijn andere hand die nog achter in haar nek lag. "Ayano, ik hou van je..." het was een lichte fluistering, maar iedereen zou het kunnen horen. Juyou, die bezig was Caleb t ehelpen, keek verbaasd om bij het horen van Isamu's woorden en keek daarna oplettend om ich heen om te kijken of Scarlett neit ergens was. Hij werd echter afgeleid toen hij weer een pijnlijk gemompel uit Caleb's mond hoorde en keek de jognens armen na. Isamu... Had dit echt gedaan? Hij voelde voorzichtig met zijn vinders langs Caleb's armen, er was met zo veel kracht aangetrokken dat het bot bij de schouders, bij de ellebogen en bij de polsen gebroken waren. Hij had Caleb aangevallen met de gedachten hem serieus te vermoorden... Dus dat was... Hoe veel hij van Ayano hielt. Geneog om voor haar te moorden..? Wat was liefde eigenlijk een angstaanjagend iets...

''Ik ook van jou..'' Nu wist hij het zeker... Dat hij zijn act met Scarlett niet meer hoog kon houden... Hij hielt té veel van Ayano. Wat er ook zou gebeuren vanaf nu, hij zou haar beschermen met zijn leven. Wat er ook zou gebeuren... Ze zouden samen zijn. Hij voelde hij de harne uit zijn gezicht gestreken werdne en hij keek Ayano een beejte verbaasd aan. ''Je bent prachtig, Isamu...'' Isamu sloot zijn ogen even toen hij voelde hoe Ayano teder over zijn litteken heen streek "Niet liegen..." hij zei het zachtjes, alsof hij de woorden uitsprak met tegen zin. ij was neit prachtig, nooit geweest... En zijn littekens... Het lidteken op zijn gezicht, waar je de aderen door heen kon zien, die roestkleurig was en waar hier en daar roestschilvers af leken te vallen. Hij kon onmogelijk als 'prachtig' beschreven worden. ''Ik weet dat je het haat dat mensen je litteken zien maar je bent de knapste jongen die ik ooit heb gezien, met of zonder litteken. je bent prachtig...'' Isamu keek Ayano aan, de Ayano die nu weer haar glimmende ogen en haar stralende, liefdevolle lach had. Het was ongelovelijk hoe ze een leugen uit kon spreken en toch nog zó overtuigend kon klinken dat Isamu het bijna ook nog eens echt zou geloven. Hij voelde de kus op zijn voorhoofd en Ayano ging van hem af. Pas toen Isamu overeind probeerde te komen, merkte hij de pijn weer op en voelde hij hoe wankel hij stond. Hij probeerde zich ngo tevergeefsergens aan vast te grijpen, maar uieindelijk viel hij weer plat achterover. BAM! Bewustenloos.

Dat, terwijl Caleb net juist zijn bewustzijn teurg had gekregen. Hij probeerde zijn armen te bewegen, gevolgd door een kreet van pijn. "Caleb, rustig!" Juyou probeerde de gepijnigde jongen te kalmeren door zijn koele hand op Caleb's voorhoofd te leggen. "Niet proberen te bewegen, er is al iemand bezig om een zieken hulp voor je te halen." Caleb volgde zijn instructies en bewoog niet, maar zelfs dat deed pijn... Zijn ogen zochten in het wilde weg naar Ayano. ''We staan weer gelijk, Caleb..'' Caleb's gezicht leek eventjes verdrietig, het voelde voor hem alsof hij Ayano nu voor eeuwig kwijt was. Maar... Nu was ayano gelukkiger. Ja, Isamu kon Ayano op dit moment gelukkiger maken dan hij kon. Als he tmis zou gaan, zou Caleb alsnog voor Ayano klaar zijn, dus... Met de brede lach die Ayano vna hem gewend was hief hij zijn hoofd op "Natuurlijk!"

Isamu knipperde weer even, hoofdpijn, hij kon zijn metalen been niet bewegen... Hij moest, opstaan... Opnieuw knipperde hij, half bijgekomen van het flauwvallen. Dus zo voelde terugslag... Als imporianen veel geluk voelden, dan verdween alle pijn uit hen, maar zodra het geluk ook maar een beejte verzwakt werd, kregen ze terugslag. Isamu probeerde Ayano's hand te pakken, maar op één of andere manier kreeg hij zijn arm gewoon niet omhoog. ''Je heb me bevrijd, Isamu...'' hij glimlacht elichtjes en deed nu zijn best uitzichzelf omhoog te krabbelen. ''Maar je moet weten dat ik er zelf voor gekozen heb, Caleb heeft mij nooit gedwongen...'' dus zowal Scarlett als Ivana hadden tegen hem gelogen... Beide waren ze niet te vertrouwen. Eigenlijk... Op dit moment vertrouwde hij niemand anders dan Ayano en zichzelf. Uiteindelijk wist hij overeind te komen, maar zijn metalen been rammelde nog van de impact van Ayano's aanval ''Isamu?'' de manier dat ze het vroeg alleen al wekte een vreemd gevoel bij Isamu op. ''Waarom heb je Scarlett gekust en nam je haar als vriendin als je wist dat je van me hield en ik alles voor je zou doen?'' er viel een korte stilte tussen hen "Dit is niet de goede plaats en de goede tijd om dat te bespreken..." was uitiendelijk eht enige wat Isamu daar op antwoorde, hij keek eerst Ayano even strak aan, met een soort van 'vertrouw me' blik, waarna zijn oog zocht naar Caleb. Deze werd net opgehaald door een groepje verpleegsters. Isamuw eek snel zijn blik weer af. Nu pas realiseerde hij zich dat dit wel eens de laatste dag kon zijn geweest dat hij zichzelf 'Junior Mentor' mocht noemen. Jammer... Net toen hij er wat gewend aan begon te raken. Maar het was het waard. Alles was het waard geweest, omdat hij nu Ayano weer aan zijn zeide had.

Nooit liegen tenzij het ging om zijn veiligheid... Dat was herkenbaar! Dit hele gedoe was begonnen om zo'n leugen, een leugen voor de veiligehid van Ayano. De leugen dat Isamu met Scarlett had...
Toen Caleb weg werd gedragen, keek Isamu hem met een neutrale gezichtsuitdrukking na. Nee, hij had geen spijt dat hij de jongen had geslagen, misschien was zijn armen breken iets overdreven geweest... Maar... De jongen had hem zó boos gemaakt. Isamu voelde zich zo weer goed, zo met izjn arm half om Ayano heen. Ookal deden de plekken waa rhij klappen had gekregen pijn. Daarbij was zijn been een probleem. Hij deed al vreemd door de sprong die hij had meoten maken tijdens zijn eerste ontmeoting met Scarlett, zelfs nog nadat hij gerepareerd was en nu was er nog een klap achteraan gekomen. Hoe lang zou dat oude ding het nog volhouden..? Hier op Aemi was de technologie nog niet zo ver om voor een nieuw been te zorgen...
''Ik denk dat ik maar beter die wonden kan verzorgen...'' Isamu keek Ayano even schuin aan, zijn wonden... Isamu had niet echt levensbedreigende wonden opgelopen, de meeste wonden waren zelfs mentaal. ''Wil je dat hier doen of denk je dat we naar mijn kamer kunnen gaan...'' Hier staarde iedereen naar hen, daarbij hoorde Isamu een vervelende ruis in zijn hoofd, waarschijnlijk omdat mensen slecht over hem spreken, want dat deed hem soms onbewust pijn. "Kamer." antwoordde hij kort, waarna hij zijn best deed de kantine uit te komen zonder dat zijn been het begaf.