The meaning of a god

Royal liep in een snelle drafgang met de andere mensen om haar heen mee. Ze was wat laat, maar ze was gelukkig niet de enige. Velen dromden nog bij de ingang en Royal liet de lichte paniek die meester van haar had gemaakt wat zakken.
Nu, wat meer op haar gemak, sloot ze aan achter de rij mensen, tot haar oog op iets viel. Royal bleef stil staan. De mensen voor haar schuifelden gewoon door, maar Royal zelf was wat geobserdeerd geraakt van wat ze zag.
Een blonde jongen staarde zwijgzaam en onder de indruk op naar het gebouw voor hem. Zijn handen om de rand van het hek geklemd, zijn blik gefixeerd naar de torens van het wonderlijke gebouw waar zovele mensen binnen probeerde te komen.
Royal staarde nog even naar de jongen die slechts acht á zeven meter van haar verwijderd was. Ze was geen spreker, maar een vraag bleef toch hangen op haar lippen.
"H-hey!" riep ze naar de blonde jongen, "Moet je ook niet eens naar binnen?"

Royal stapte inderdaad niet uit de rij, al maakte ze ook geen aanstalten meer om de mensen te volgen. Ze wist dat ze, als ze haar pas dadelijk zou verhoren, hen toch weer kon inhalen. Nu staarde ze nieuwsgierige naar de verbijsterde jongen die de gigantische torens van het grote gebouw in hem opnam, vervolgens Royal's woorden hoorden en hierna naar haar toe kwam.
"Wat is er daarbinnen aan de hand?" hoorde Royal hem oprecht verbaasd zeggen. De blonde jongen bleef vriendelijk en glimlachte een keer naar haar, maar deze vraag bracht haar zo van haar stuk dat ze deze glimlach niet automatisch kon beantwoorden. "Wat hier aan de hand is?" herhaalde ze minstens zo verbaasd als de jongen voor haar, en Royal keek hem niet begrijpend aan, "er gaat zo een mis hier beginnen. Voor ZOL?"

NVM nvm nvm, shortlinks naar latest posts geven geen ondertitel aan.
-deleted post-

KNUL, kijk 'ns in de ondertitel van dit topic D: en ik dacht net 'Kom, ik ga een topic aanmaken waar Desmond ook in kan joinen!' kom jij hier in dit topic de rust verstoren D:

Sorry :/

OOC: AH *schuilt* nie boos zijn. Je hebt gelijk. Sorry. Ik zat alleen op school niet bij de les te wezen en postte dat toen, en vergat helemaal een stuk te schrijven met Royal :/

Royal wist, dat als ze nu drinken vast had gehad deze van schrik over de blonde jongen had heen gegooid. Haar ogen werden groot en ze staarde de jongen verbijsterd aan.
"Wie is ZOL?" herhaalde Royal vragend met een verheven stem vol ongeloof. Meteen verbeterde ze haarzelf en wapperde ze met een hand alsof ze de blonde jongen tot stilte wilde manen. Al was zij degene die het luidste sprak. "Dat moet je niet te hard zeggen," fluisterde Royal hem toe, "je maakt nog vijanden door deze ontwetendheid."
Ergens moest ze haarzelf ook weerhouden om niet tegen de jongen uit te vallen, maar ze hield haarzelf nog in. Wie kende ZOL nou niet? Waar heeft die randebiel al die tijd geleefd? Sjees.
"ZOL is..." begon Royal, niet wetend wat te zeggen, "Hij. Hij is ZOL. God. De man die over ons waakt en voor ons zorgt. De man die deze wereld, Aaemi, geschapen heeft, en alle wezens die hierop leven. Dat is ZOL."
Eigenlijk wist ze nog veel meer woorden, maar Royal weerhield haarzelf deze te gebruiken. Anders zou ze de blonde jongen nog ermee overspoelen.

Royal zette een halve stap wat voorzichtig van de jongen af. Wat zei hij nou? Waar had hij het over? Was dit wel goed? Moest ze wel met hem blijven praten? Straks werkte ze haarzelf in de problemen!
"ZOL is ZOL. Alles wat je hier om je heen ziet heeft hij geschapen!" hoewel ze fluisterde, klonk haar stem wat schel. Ze keek de jongen nerveus aan, "Wat bezielt je?" mompelde ze zacht, "in hemelsnaam."
Royal probeerde kalm te blijven, maar zijn gebrek aan kennis maakte haar bang. Hij sprak zijn gedachten zo nonchalant uit, dat vroeg of laat iemand het zou horen. Zou ze dan zelf ook de klos zijn? Waarschijnlijk wel, omdat ze de 'heiligschennis' van de jongen niet meteen rapporteerde. Maar als de jongen daadwerkelijk niets over ZOL wist, dan kon Royal het ook niet over haar hart verkrijgen hem aan te geven. Dat was nergens voor nodig. Als ze hem maar kon laten inzien dat ZOL alles was, heilig was.
Toen ze zijn laatste woorden opving, hield Royal haar hoofd schuin, "luister eens. Alles wat je om je heen ziet is geschapen door hem. Je kunt het zien, je kunt het voelen," sprak ze vlak maar stilletjes, "en geloof me. Verhalen gaan dat mensen die zo praten als jij nu doet, vroeg of laat oog in oog komen te staan met ZOL. Dan wenste je dat je al die tijd wél geloofd had."
Ergens klonk dit meer als een dreigement, maar Royal wist het niet beter te formuleren. Omdat dit niet kon. Ergens wist Royal ook niet zeker of die 'ZOL' daadwerkelijk bestond, maar ze moest de jongen proberen te overtuigen dat hij, al is het maar voor nu, er even wél in geloofde. Héél even maar.
Royal slikte even de ongemakkelijkheid weg en besloot een andere weg in te slaan. "Geen woord meer nu. Je schrijft je eigen doodvonnis. Als je dit gesprek zonodig met mij wilt voeren, dan doen we dat onder vier ogen, ná de mis die zo gaat beginnen," ze stak haar hand naar hem uit en keek hem strak in zijn ogen aan, "Mijn naam is Royal, overigens."
Ze keek hem streng aan. Royal wist dat als hij nog een woord zou zeggen, ze zou klappen. Ze probeerde haar woede echter nog te bedwingen, al ging dit moeizaam.

Royal keek opmerkzaam naar de drie metalen vingers die de jongen, die zich voorstelde als Isamu, aan zijn hand had. Ze vroeg zich af waarom dit zo was. Zou er iets zijn gebeurt? Royal probeerde haar nieuwsgierigheid echter te dempen: het was nou niet echt het moment om ernaar te vragen.
Toen ze de bel hoorde luiden, verschoot Royal kort. Ze was nog niet binnen! Op het punt om te draaien, ervan uitgaand dat Isamu wel meeging, staarde ze de jongen aan die vriendelijk haar 'later!' wenste.
"Maar... maar je kunt hier niet rond blijven dwalen!" opperde ze ietwat nerveus. "Als ze je pakken, kun je wel dag zeggen met je handje. Ze gooien je in het gevang als je niet bij de mis aanwezig bent."
Royal wist niet waarom ze haarzelf eigenlijk zo ontfermde over de jongen. Ze kon het gewoon niet laten gebeuren dat Isamu door zijn eigen ontwetendheid zichzelf in de problemen zou helpen.
Ze voelde een oprisping opkomen. Eigenlijk had die blonde knakker wel lef. Besefte hij dan niet dat Royal hem probeerde te helpen? Haar wenkbrauwen kromde zich boos naar elkaar toe en in een plotselinge beweging greep Royal naar de pols van Isamu.
Ze keek hem waarschuwend aan, en wees met haar vrije hand naar haar gezicht. "Zie je deze blik? Dat is die van een meisje die 'dorrie haar eigen lot voor je riskeert. Kijk dan toch," probeerde ze Isamu te dwingen, "snap je dan niet dat je gevaar loopt door je gedrag? Als je zo over ZOL praat, ben je hier een ketter. Ik zou je moeten aangeven voor heiligschennis. En omdat ik dat nu niet doe, loop ik net zoveel gevaar, als medeplichtige. In hemelsnaam. Doe niet zo nonchalant. Alsjeblieft."
Royal wist dat ze nu het randje van haar eigen medeleven en zorgzaamheid had bereikt. Als Isamu nu ook meer een stap verkeerd zou zetten, wist Royal dat ze hem moest laten verekken. Ze kon haar eigen leven niet opgeven voor een vreemdeling. Waarom deed ze het eigenlijk?

Royal reageerde op het kneepje in haar hand door Isamu inderdaad los te laten. Ze kon geen antwoord geven op de vraag die hij hierbij stelde. Of ze dat zou doen? Of ze hem daadwerkelijk zou aangeven? Nee, waarschijnlijk niet, al wist ze de reden daarvan zelf ook nog niet goed. Misschien omdat ze dat niet eerlijk zou vinden. Misschien omdat de druk die door de Heilige Kerk opgelegd werd op de bevolking niet klopte, volgens haar. Maar eigenlijk wist Royal haar gedachten niet goed te verwoorden, dus zweeg ze.
Toen Isamu de volgende vraag stelde, knikte Royal loompjes, en had ze nog steeds geen woord uitgesproken. Ze voelde hoe Isamu haar bovenarm omsloot in zijn greep en haar meetrok. Al leek het meer op leiden, zoals hij het deed. Hij nam haar door de grote deuren van de kerk in, naar de mis, en Royal liep gewillig met hem mee.

[tijdskip tot na de mis, of wil je deze mis nog héél graag verwoorden?]

Royal had inderdaad niet echt erop gerekend dat Isamu haar opwachtte na de mis. Ook zij had tijdens de mis niet bijzonder goed opgelet. Ze had telkens schuine blikken naar Isamu geworpen, hopend dat hij niets raars zou uitvreten, maar de jongen ging helemaal op in het trompe-l'oeil schildering op het plafond. Blijkbaar was hij erg onder de indruk van het realistisch-uitziende werk. Na de mis was echter de verveling van zijn gezicht te lezen en had hij waarschijnlijk gedacht dat het tijdsverspilling was. Royal verwachtte dan ook dat hij na de mis er meteen tussenuit zou vluchten, vol met spijt.
In plaats daarvan vond ze hem gewoon bij de poort terug. Ze keek hem wat vragend aan. Ze knikte toen hij haar uitnodigde naar zijn huis te lopen, vastbesloten om Isamu dan ook tegen wat ze hem beloofd had. Hij had tenslotte ook netjes op haar gewacht.
Zwijgzaam liep ze naast de jongen. Ze voelde zich wat raar door de ongewone situatie waarin ze beland was. Tenslotte vond Royal niet elke dag iemand die werkelijk niets over ZOL scheen te weten. Isamu had door dit voorval een mysterieus gedaante voor Royal aangenomen. Hoewel hij net vrij nonchalant leek te doen, liet hij Royal nu toch haar ding doen voor hem. Ze vroeg zich af wat er in hem omging.
Ze kuchtte een keer lichtjes. "Ehm, sorry als dit alles een last voor je is," mompelde Royal hem wat zachtjes toe. Meer wist ze nog niets te zeggen. Alles wat er nog gezegd moest worden moest op een veilige plek gebeuren, en de openbare stoep was dit duidelijk niet. Ze viel weer in zwijgzaamheid.

Royal ging met haar vingers wat nerveus door haar haren. Ze had Isamu stilletjes zijn huis in gevolgd. Zijn laatste woorden die er wat bot waren uitgekomen, had Royal het zwijgen opgelegd, en ze besloot niets meer te zeggen totdat het nodig was.
Deed ze hier wel goed aan? Ze schudde lichtjes haar hoofd om deze gedachten uit haar hoofd te zetten, omdat Isamu haar net aan zijn broer voorstelde. "Juyou," herhaalde Royal om de naam goed bij haar in te prenten. Ze glimlachte liefjes naar hem, al was ze er met haar hoofd niet helemaal bij. "Aangenaam."
Ze stond nog wat verloren in de ruimte. Moest ze ook maar gaan zitten? Royal snapte niets van haar gedrag, want normaal was ze nooit zo'n trubbelkont, maar nu bleef ze over de meest domste dingen twijfelen.

ff een botte frank opmerking ertussendoor, het spijt me enorrum~
Renske... jij hebt me iets beloofd, kom NU online, want ik moet om 7 uur weer weg, ga dan naar de film.

Frank, dit is spam en dat weet je. Je weet het en toch doe je het en dat maakt het nog vervelender dan spammen al is. Als je het nog één keer doet geef ik je een officiele waarschuwing. --'

OOC: En ze doet het, want ze is mod. Frank, deze posten zou je eventueel kunnen doen per PM? Gewoon een voorstel. Aangezien het gewoon naar mij bedoelt is, en het ook nog eens niets toevoegt aan het topic. Niet alleen dat. Het verstoort het verhaal in een RPtopic. Dat is erg irritant.

"Graag," antwoordde Royal toen Juyou haar drinken aanbood. Ze had Isamu's lichte verveling opgemerkt eerder toen hij haar op de bank duwde. Royal snapte het wel, maar ondanks alles kon ze niet kalmeren. Het was voor haar dan ook zo ongemakkelijk, zo'n benarde situatie.
Nadat ze het drinken van Juyou aannam en zijn vraag aanhoorde, besloot ze datgene te gaan vertellen waarvoor ze gekomen was, maar Isamu onderbrak haar weer.
"Geloof jij in ZOL?"
Royal verslikte bijna in het drinken die ze vast had. Hoorde ze dat goed? Dat die vraag überhaupt bestond overspoelde haar al. Na Isamu's volgende woorden voelde Royal een rare spanning in haar schouders en in haar nek, alsof iets zwaars op haar stortte. Wat moest ze antwoorden?
Royal wist dat Isamu de waarheid sprak en dat niemand haar zo kunnen horen, dus na een lang zwijgen van haar kant, besloot ze het gewoon met open kaarten te spelen. Nerveus probeerde ze hen met trillende stem de waarheid te vertellen.
"Ik..." begon ze vertwijfeld, "Ik weet het niet. Die vraag heb nog nooit aan mijzelf gesteld. Ik heb nog nooit eerder mezelf durven afvragen of ZOL wél of niét bestaat. Het is gewoon zo," eindigden ze onvast. "Denk ik." Zo was het haar aangepraat. Dat was wat ze moest geloven. Toch?
Royal keek de twee niet aan en staarde naar het glas die ze in twee handen vasthield. Ze slikte. "ZOL... heeft onze planeet tenslotte gered van de ondergang. Is mij verteld. Kan het anders dan?" Met deze vraag keek ze het tweetal jongens aan. "Is er een andere mogelijkheid? Aaemi is gecreëerd door ZOL. Alles wat men om ons heen ziet. Hij creëerde de mens, en alle andere rassen maakte hij uit de mens. Een gelijkbeeld van hem. Ook nog heeft hij Aaemi gered van de ramp Altheld, toen het op het punt stond te vergaan door de oorlogen die er toen woedde. Hij heeft deze gesmoord en van de wereld een vredige plaats gemaakt."
Ze zweeg weer even, en sloeg toen opnieuw haar ogen van hen weg. "Maar het is waar dat ik niet in staat ben met harde feiten het aan jullie te bewijzen. Ik was er niet bij toen hij het deed. Het is me vanuit de paplepel ingegoten dat hij onze held is en dat we hem moeten respecteren. Dat doe ik dan ook maar."
Moest ze erbij toevoegen dat ze dat alleen maar doet omdat ze graag wilde blijven leven? Royal wist dat als ze niet naar de mis ging, en als ze in het openbaar zou zeggen dat ze niet in ZOL geloofde, ze gevangen genomen zou worden. Of erger.

OOC: BAM lange post 8D

"Dat is oké, al begrijp ik niet hoe mensen kunnen bidden of iets kunnen vereren waar ze niet voor 100% in geloven." reageerde Isamu eerlijk op Royals antwoord, toen kwam Juyou binnen *want hij was eerder nog niet binnen gekomen* en zette het drinken voor Isamu en hun gast neer "Oh, Juyou, we hebben op je gewacht voordat ze zou antwoorden." sprak Isamu tegen zijn broer, alsof het gesprek van net tussen Royal en hem geen plaats had gevonden en hij nam een slok van zijn glas water zonder dat het zijn lippen raakte. Isamu keek schuin naar opzij en glimlachte even naar Royal terwijl zijn adoptieve broer tegenover hem op een stoel ging zitten en Royal aankeek. Toen Royal de woorden en de uitleg over ZOL gaf leken beid ejongens aandachtig te luisteren.
De broers deelden even een blik met elkaar toen Royal zelf ook met vragen kwam en uiteindelijk was het Juyou die zijn mond open deed "Wij weten ook niet of ZOL bestaat, dat is waarom we het vragen." hierna wierp hij een veel betekenende blik naar Isamu, maar deze leek het niet met hem eens te zijn en sloeg zijn armen over elkaar. In Isamu's ogen was er geen enkele kans dat ZOL echt een god was, behalve als er harde bewijzen kwamen dat hij er is of was.
"De vampier was eerder dan de mens." ging Isamu opeens met wetenschappelijke feiten tegen haar verhaal in, natuurlijk pas toen ze helemaal uitgesprokwen was, anders was het onbeleefd geweest "Eerst kwamen er dieren, toen vampiers, zondat dat de goden het vanplan waren zijn de dieren langzaam geevolueerd en zo is de mens ontstaan." Juyou zuchtte, het was waar dat het wetenschappelijk bewezen was dat het op die manier was gegaan met verschillende onderzoeken, maar dat hoefden ze toch niet zo direct tegen zo'n meisje te zeggen?
"Bedankt voor de uitleg het was erg, interessant..." sprak Juyou tegen Royal, zijn broertjes dwarshoofdigheid negerend. "Vanaf nu zal je ons elke mis tegenkomen in de kerk." deze laatste woorden verbaasden Isamu.

Royal richtte zich met flitsende en tergende ogen naar Isamu, toen hij begon over zijn 'wetenschappelijke feiten'. "In jouw ogen misschien," fluisterde ze bijna, "en op jouw wereld. Hier niet."
Op een of andere misselijke manier wist Royal zeker dat wat ze vertelde, wáár was. Zoveel geloofde ze dan wel. Het was de manier waarop de Kerk het haar oplegde dat ze niet meer dan datgene wilde geloven. De Kerk dwong haar zo erg, dat ze met angst in ZOL geloofde, niet met oprechtheid. En ZOL mocht dan wel goed zijn, hem vereren lag ook niet in Royals aard. Maar wat Isamu nu zei, klopte in haar ogen niet.
Royal zette dan ook hard haar hakken in het zand tegen Isamu's theorie. "Mensen waren het eerst. ZOL heeft ze geschapen. Hier. Op Aaemi. Hoe het in de rest van het melkwegstelsel is gegaan doet er hier niet toe. Niet op deze wereld." Ze kalmeerde toen Juyou zijn woorden sprak en richtte zich wat rustiger, ietwat onderbroken, naar de zwartharige jongen. "O ja? Beloofd?" Ze voelde verbaasdheid en wantrouwen bij deze zin opborrelen. Isamu kreeg ze niet een tweede keer naar de Kerk. Ze wist niet hoe goed ze Juyou kon overtuigen. "Alsjeblieft, kom. Al is het maar om jullie uit de problemen te houden," Royal wierp een blik naar Isamu, "Ik weet dat jij het tijdverspilling vind," zei ze, en ze ging hierna met woorden gericht naar beide jongens verder, "maar het is levensgevaarlijk om niet te komen. Als ze je vinden, ben je de klos, buitenaards of niet. Of jullie zullen moeten onderduiken buiten de bewoonde wereld, maar dat lijkt me het niet waard. Het is alleen dit. Meer vraag ik niet. Ik wil niet dat jullie problemen krijgen. Dat is helemaal niet nodig."