[Insert cool titel here]

Desmond keek een beetje geirriteerd naar het blaadje in zijn handen, nouja, kijken was een groot woord, hij kon namelijk niet zien, dus ook niet lezen. hij gromde lichtelijk geirriteerd toen het blaadje uit zijn handen werd gegrist door zijn zogenaamde hulp. wat een belachelijk woord was dat eigenlijk, hij achtervolgde hem overal, kon nooit eens lekker iets voor zichzelf doen, alleen maar omdat die klootviool steeds achter hem aanliep. toen hij het blaadje terugkreeg gleed hij met zijn vinger over de inkt, de indruk volgend zodat hij kon lezen wat er stond. hij pakte zuchtend de pen uit de man zijn hand en begon er iets boven te zetten, zuchtend en steunend omdat het moeilijk was om te schrijven zonder dat je zag wat je schreef. toen het zijn beurt was bleef hij lang zitten, doordat hij het niet wist. pas nadat zijn 'hulp' hem aan had getikt stond hij langzaam op en schraapte zijn keel.
"Ik ben Desmond, 16 jaar en blind" zei hij, waarna hij geirriteerd ging zitten en nog net meekreeg dat zijn 'hulp' meer over hem vertelde voordat hij wegzakte in zijn eigen wereldje, niet lettend op de andere mensen.

(forumulier in de spoiler)
((alles tussen de [] heeft desmond er in kuthandschrift bijgezet.))

Spoiler:

(formulier van mn zojuist bedachte char die de ogen van Desmond gaat spelen, ga de post niet aanpassen aangezien ik een laks persoontje ben.

Spoiler:

Ayano’s eerste les dag was vandaag pas echt van start gegaan. De dagen hiervoor waren rustig geweest, nou ja rustig. Ayano had zich opgesloten in haar kamer in de herberg en kwam er niet uit. Omdat ze een vampier was hoefde ze eigenlijk niet te eten. Enkel nachts ging ze naar buiten op zoek naar een prooidier. Want hier hadden ze geen bloedpillen tenminste ze had ze niet gevonden. Ze jaagde daarom maar op dieren, deze gaven een tijdelijke voldoening meestal van een week maar aangezien ze wist dat ze hierna een tijdje zonder moest gaan doen ging ze wat opbouwen zodat ze niet in de school krankzinnig zou worden. Ayano had het bijten van mensen afgezworen, ze zou niemand meer bijten tenzij ze werd gedwongen dit te doen. Ze was gisteren pas hier op school gekomen onderleiding van een meisje genaamd Lavinia. Het was het nichtje van de barman en zijn vrouw die ook voor het eerst dit jaar naar school ging. Tenminste naar deze school. Ze ging Nature studeren. Ayano ging Darkness studeren omdat dit haar element was. Haar subelement Telekinese zou nu een zelf studie worden. Niet dat het erg was want ze had dit inmiddels wel onder de knie. Ze wist nog dat de barman haar kamer was ingekomen en haar had meegenomen naar de bar waar hij haar voorstelde aan Lavinia. Een blonde elf die haar nu al tot waanzin dreef. De elf was veel te druk voor Ayano, ze leek wel een AHDH type maar dit was zelfs nog erger want ze was gewoon van nature druk. Ayano zuchtte terwijl ze genoot van haar rust in haar eigen dorm. Ze had nu al plannen om haar dorm aan te passen. Ze zou haar dorm net zo maken als die op Inferno alleen hier had ze 1 groot raam in plaats van twee kleine raampjes. Gelukkig kon je hier nog lekker in de vensterbank zitten. Ze had uitzicht op de binnenplaats en dat was wel fijn al miste ze hier toch wel de tuinen van Inferno. Een zucht verliet haar mond toen ze op de klok keek. Ze was nog in Pyjama want veel zin om zich aan te kleden had ze niet. Over een uur zou ze les hebben dus ze moest zich nu wel aan gaan kleden. Ze stond op en liep naar de badkamer waar ze zich begon te wassen en aan te kleden. Gelukkig hadden ze hier een eigen badkamer. Ze trok één van haar favoriete jurken aan. (zie outfit bij avatar.) Ook trok ze een panty aan en haar kisten. Ze deed haar haren netjes in een schuine staart die sierlijk krulde. Ze bekeek zichzelf nog even in de spiegel met een vies gezicht maar zuchtte vervolgens. Waarom zagen mensen nou niet dat zij een monster was en niet dit meisje was in de spiegel. Ze verafschuwde die schoonheid, de schoonheid waar ze eerst zo trots op was, vond ze nu afschuwelijk. Ze griste haar boeken bij elkaar samen met haar rugzak en liep naar de klaslokalen. Ze was één van de eerste die daar naar binnen ging. Ze moest de hand schudde van de leraar maar dat deed ze echter niet, ze boog kort en liep naar een tafel achterin waar ze in een hoekje ging zitten. Ze deed haar hand onder haar hoofd en keek naar buiten. Ondanks ze zo afwezig naar buiten keek wist ze dondersgoed wat er aan de hand was. Iedereen was binnen en alsnog had Ayano nog geen blik gegund aan alle andere leerlingen zelfs niet die bij haar aan tafel kwamen zitten.

De les begon en Ayano werd er op aan gekeken dat ze moest opletten en met tegenzin keek ze de klas in. Haar ogen werden groter toen ze iets aan haar tafel zag zitten. Ze wreef in haar ogen die groter waren geworden. ‘’Juyou…??’’ Hij leek sprekend op hem. Ayano beet op haar onderlip, zou ze het vragen? Ze boog zich naar de jongen toe maar er zat nog iemand tussen die haar boos aan keek en zei dat ze op moest letten. Ayano gromde binnensmond maar haar blik bleef bij Juyou hangen. Was hij het wel? Verbeelden ze zich het gewoon niet? Ze slikte en keek maar naar haar tafel. Er werden papieren uitgedeeld en op dat moment toen de leraar iets wou uitleggen kwam er iemand binnen. Niemand meer dan de jongen van de kerk. Ze keek op en snoof lichtjes. Ja, hoor hij mag wel te laat komen. Dat sloeg nergens op. Ze mompelde in zichzelf. Ze leunde naar achteren met haar stoel en keek nonchalant naar de twee. De ogen van de jongen vernauwde zich en Ayano trok haar wenkbrauw op. Toen hij sprak werden haar ogen groot waardoor ze niet opletten naar wat er zo net was gebeurd en viel ze met stoel en al naar achteren enkel omdat ze door de naam haar evenwicht was verloren. Enkele leerlingen keken om en sommige giechelde door haar stomme actie. Ze kwam weer overeind en zetten haar stoel recht waarna ze zwijgend ging zitten met haar vingertoppen op haar slaap gedrukt. ‘’Je heb het verkeerd gehoord, hij heet Isaac, geen Isamu. Isamu is dood… Hij is dood..’’ Fluisterde ze zichzelf in. ‘’Je heb het verkeerd gehoord, niets om je zorgen over te maken, je was gewoon te diep in gedachten en haalde zijn naam maar naar voren.. Niets aan de hand, gewoon verkeerd gehoord..’’ Fluisterde zichzelf toe. Terwijl ze zou bezig was zichzelf te kalmeren en er voor te zorgen dat ze niet flipte en ging huilen kwam Isamu aan haar tafel zitten. Ayano had haar ogen dicht geknepen en haar vingers zaten nog steeds tegen haar slaap aan. Lavinia zat tegen over haar en keek haar bezorgd aan. ‘’Ayano gaat het wel..’’ fluisterde ze Ayano toe. Ayano keek op en keek recht in die zee blauwe ogen. Ze slikte en knikte uiteindelijk, ze keek om zich heen en zag dat ook andere naar haar keken. Ze beet op haar onderlip maar vermande zich al snel. ‘’Wat nou! Nooit niemand zien vallen van haar stoel?!’’ Gromde ze hen toe. De meeste draaide zich weer om naar hun werk en gunde Ayano geen blikwaardig meer. ‘’Dat was nou niet bepaald aardig..’’ Merkte Lavinia op. ‘’Ik ben ook niet aardig… En bemoei je met je eigen zaken..’’ Beet Ayano haar toe. Lavinia beet op haar onderlip. ‘’Wat heb jij ingevuld bij je toekomst plannen..?’’ Ayano keek haar raar aan en zuchtte, ‘’Nog niet ingevuld..’’ ‘’Ik help je wel..’’ ‘’Nee, bedankt…’’ Zei Ayano met een neppen glimlach en pakte haar zwarte ganzen veer waarmee ze begon te schrijven. ‘’Hoe kan jij met zo’n ding schrijven?’’ Vroeg Lavinia met grote ogen. ‘’Gewoon…’’ Antwoordde Ayano zonder nog verdere uitleg te geven. Ze mompelde in zichzelf terwijl ze schreef.

Ayano’s formulier:

Lavinia’s formulier:

Ayano bekeek die van Lavinia en Lavinia die van haar voor deze werden ingeleverd. Ayano gunde de leraar geen blik waardig en luisterde amper naar iedereen toen ze zichzelf moesten voorstellen alleen toen Isaac aan de buurt was keek ze hem aan. Haar ogen werden nu nog groter en Lavinia keek haar raar aan. ‘’Ayano? Is alles wel goed met je?’’ fluisterde ze haar toe. Ayano werd lijkbleek toen hij sprak. ‘’Hij hij…hij…’’ Stotterde Ayano. Lavinia keek haar waar aan. ‘’Hij is junior mentor..?’’ Ayano was als van steen, ze keek hem met grote ogen aan. ‘’Imporiaan…’’ haar woorden galmde zachtjes door de ruimte in terwijl haar ogen zo groot waren als appels. ‘’Hij leeft nog…’’ Fluisterde Ayano die zo wit was als een krijtje. Ze staarde Isamu gewoon aan, ze kon niets uitbrengen. ‘’Ayano? Gaat alles wel goed met je?’’ fluisterde Lavinia haar toe. De leraar kuchte en Ayano keek op. ‘’Jij bent…’’ Ayano kwam wankeling op en bleef staan, haar blik bleef op Isamu gericht. ‘’We wachten..’’ Zei de leraar ongeduldig. ‘’Ik ben..’’ Begon Ayano nogal stotterend, ze was verbijsterd, ze kon geen woord uitbrengen. Al die tijd was hij er al, al die tijd dat ze in de kerker zat was hij er voor haar, hij zat tegen over haar en had tegen haar gesproken en zij had zo bot gedaan. Terwijl hij het was. Hij! Ayano slikte en vermande zichzelf toen ze een schop kreeg van Lavinia onder de tafel. ‘’Mijn naam is Ayano Sayaka, ik ben de 16 jarige dochter van de gerenaal van het leger des duisternis op Gadara, mijn element Telekinese en Darkness, oud leerling van Inferno en nee, ik ben niet getrouwd of dood…’’ Zei Ayano met een krachtige maar mysterieuze stem. Haar eigen stem. Haar blik bleef op Isamu gericht en Ayano zakte weer neer op haar stoel. Haar ogen nog steeds vol ongeloof. ‘’Wat is dat toch met jouw?’’ Vroeg Lavinia aan haar maar Ayano gaf geen antwoord.

BANZAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAIII voor lange post.

OOC: lachen; ik ga spelen met Riiko dat ik te laat ben omdat ik dat ook ben. wat ben ik toch flauw.
O, ik heb trouwens zowel Riiko's POV (Point of View) als Royals POV in één post gedaan. Want ik ben te lui om van account te wisselen. Vergeven jullie me dat? Het scheelt ook weer een dubbelpost <3 Naja, ik ben weer IC.

---

RIIKO'S POV

Met snelle passen schoot Riiko door de gangen van de school. Ze mompelde vijfentachtig én een halve scheldwoord onverstaanbaar in het Ilachiels. Voorheen wist Riiko niet eens dat ze die wist. Maar ze sprak ze toch uit, dus schijnbaar was ze er toch bekend mee. "Waarom is deze school zo vreselijk groot?" sprak Riiko bruut hardop, terwijl ze wat druk om haar heen keek.
Nu moest ze toch goed zitten? Ze was verdwaald en had daarom hulp gevraagd aan een ouderejaars die haar hierheen stuurde, maar Riiko had nu al deze hele vleugel afgezocht en het lokaal nog steeds niet gevonden. Net toen ze een nieuwe reeks scheldwoorden wilde opnoemen, verstijfde ze en staarde ze naar de deur voor haar. Als bij toverslag had ze lokaal 22 gevonden.
Riiko legde haar hand op de klink en gooide de deur open. Triomfantelijk stapte ze naar binnen. "Puhaaaaa~" sprak ze luid. Ach, wat hield ze toch van aandacht, dacht Riiko bij haar zelf. "Ik ben er! Heb ik wat gemist?"
Ja, in werkelijkheid had Riiko veel gemist, en dat wist ze. Onder andere bijvoorbeeld de kennismakingsronde én de eerste twintig minuten les. O, en de docent vertelde haar ook dat ze een lijst moest invullen. Riiko haalde haar schouders nonchalant op. "Tuurlijk, doe ik wel effe," sprak ze vrolijk. Riiko was allang blij dat ze in het lokaal aangekomen was, en dat ze niet op haar kop kreeg. Dit had ze wel verwacht, maar de docent bleek het voor deze keer te gedogen omdat het Riiko's eerste les was.
Och ja, dit was haar eerste les, bedacht Riiko, dan had ze niet een al te charmante intrede gemaakt naar haar klas toe, niet? Ach. Ze plofte neer bij het dichtsbijzijnde vrije tafeltje zonder een blik de klas in te werpen, en wriemelde gauw wat op het papiertje die ze gekregen had;

Spoiler:

Riiko keek een keer vluchtig over het papiertje en knikte toen instemmend. Jup, dit was goed genoeg. Ze zakte tevreden onderin haar stoel en sloot haar ogen als een spinnende kat. In werkelijkheid moest Riiko ook haarzelf weerhouden te spinnen. Kon zij het helpen dat Putmensen net als katten als ze tevreden waren, tja, gingen spinnen.
Ze schoot wakker toen ze werd aangestoten door het meisje naast haar. "He watte?" keek Riiko verward op en ze wierp een blik opzij. 'Stel je voor' vormde de lippen van het meisje naast haar, en Riiko zweeg eventjes om het te begrijpen, om het vervolgens te laten inslaan als een bom. In een vliegensvlugge beweging schoot Riiko overeind.
"Eh, wel, ik ben Miharu Riiko. Riiko met twee i's. Ja," voegde Riiko toe, alsof ze haarzelf nog even goed wilde bevestigen, "ik ben zestien jaar en ik kom uit het Inferno melkwegstelsel van de planeet Ilach, waar ik ook op de school Inferno gezeten heb. Mijn element is Fire en verder niets," sloot ze vervolgens af. In dezelfde vliegensvlugge beweging als waarmee Riiko had opgestaan, ging ze weer zitten.
"Zo goed?" fluisterde ze naar het meisje naast haar.

---

ROYALS POV

Royal zat met haar benen over elkaar en haar armen gevouwen uit het raam te kijken. Ze dagdroomde over werkelijk niets. Haar hals deed pijn en ze staarde over de witte Engelenstad, Elysium. Ze werd gewekt toen iets in haar vingers sneed. Iemand legde een papiertje op tafel en ging hierbij langs Royals vinger. Royal siste. Ugh, dat deed zeer. Terwijl ze het briefje bekeek, zoog ze op haar vinger. O, ze moest het invullen? Met tegenzin pakte Royal er een pen bij;

Spoiler:

Royal had het briefje net afgeschreven toen ze de beurt kreeg bij de voorstelronde. Ietwat langzaam stond ze op, haalde ze diep adem en zuchtte ze een keer. Toen begon ze pas echt. "Ik ben Royal Ray, zestien jaar, ik woonde net buiten Elysium al ben ik opgegroeid hier in de stad, mijn element is Thunder." Meer ging Royal niet van haarzelf prijsgeven. Ze zouden het letterlijk úit haar moeten trekken: nee, ze ging niets meer over haar persoonlijk geschiedenis vertellen.
Het was toen dat de deur openvloog en iemand luidruchtig te laat binnenkwam. Royal trok zich er niets van aan en ging zwijgzaam zitten. Ging die schreeuwlelijkerd naast haar zitten. De roodhaar krabbelde gauw haar briefje vol en sloot vervolgens slaperig haar ogen. Hoorde Royal nou gespin? Ze schudde traag haar hoofd. Dat kon helemaal niet, er was geen kat te bekennen.
"Iedereen is al klaar met voorstellen, maar jou hebben we nog niet gehad, Riiko. Neem jij ook even een beurt?" hoorde Royal de docent zeggen. Riiko? Was dat die druktemaker naast haar? Royal wierp een blik naar het doezelende meisje die niets doorhad, rolde een keer met haar ogen en stootte het meisje aan. Deze keek verward op. 'Stel je voor' sprak Royal met haar lippen, in de hoop dat het meisje het begreep.
Godzijdank deed ze dat en schoot de roodhaar overeind om haarzelf voor te stellen. Royal zakte weer tevreden onderuit in haar stoel. Het meisje naast haar ging weer zitten en vroeg of ze het zo goed gedaan had. Royal knikte als antwoord.

Desmond staarde in richting van de deur. hij zuchtte diep terwijl hij zijn hoofd verplaatste naar de meisjes. hij kende hun ook, allemaal bekenden hier... hij hoestte kort, waarna rustig de capuchoon van zijn hoofd verwijderde, en hiermee het verband liet zien. "volgens mij..." begon hij, "zei die jongen dat hij Isamu heette, en niet isaac, nu wil ik niet heel lullig doen, maar dat kan sommige mensen irriteren." hij zei het met zo'n droge stem, dat het leek alsof hij het hele gedoe niet mee had gekregen. natuurlijk had hij het wel gehoord, maar omdat hij zijn ogen open had, had hij niks gezien, waardoor het een veel kleinere impact had gemaakt. ineens kreeg hij een klap op zijn schouder. "stil nou!" zei sandra een beetje geirriteerd, wat ervoor zorgde dat desmond zijn mond hield en capuchon weer opdeed.

Ayano was nog niet uitgesproken of Isamu stond op en schreeuwde. Zijn broertje had haar aangekeken, blijkbaar in zijn ogen zag hij wel wie zij was. Ayano keek Isamu aan. Ze hoorde iets wat ze nooit verwacht had. “Leugenaar!” Ayano stond stil, haar hart stopte en alles in haar gedachten werd zwart. “Leugenaar!” “Leugenaar!” “Leugenaar!” het bleef door haar hoofd spoken. Zijn woorden. Haar ogen vulde zich met tranen. Ze drupte één voor één op de tafel. Haar handen werden gebald als vuisten. Lavinia keek haar verbijsterd aan. ''Ayano gaat het wel?'' ''Rot op! Rot allemaal op!'' Gilde ze in de klas. De meeste waren verbaasd door haar actie terwijl Riko sprak. Ze hoorde het niet, ze zag het niet. In haar gedachten zat ze daar alleen op de grond alles was duister enkel licht scheen op haar. Ze werd omringt door de mensen die haar van allemaal dingen wijs maakte. ''Je bent een schande..'' ''Leugenaar..'' ''Je bent altijd alleen..'' ''Niemand moet je..'' ''Je bent waardeloos..'' ''Leugenaar..'' Ayano werd er gek van ze drukte haar handen tegen haar hoofd heftig heen en weer. ''Hou op! Alsjeblieft hou op!'' Smeekte Ayano luid. ''Ik kan er niet meer tegen!'' Gilde ze waarna zij ook naar buiten rende, haar hoofd sloeg op hol. Ze zag Isamu lachen, tranen gleden van haar wangen toen ze door de gangen rende, ze wou hier weg. Zo snel als ze kon rende ze de school uit. Verder weg, weg van alles. Ze kon het niet meer aan. ''Altijd alleen..'' ''Nobody loves you anymore... your alone... forever... forever..'' Spookte er door haar hoofd heen maar het enige wat ze deed was er voor weg rennen. Weg rennen van alles. Haar hart was gebroken toen ze het hoorde. Nooit meer zou ze haar zelf zijn...

[x] Ayano heeft het topic verlaten [x]

Riiko knipperde nerveus met haar ogen. Leugenaar? Op houden? Ze deed toch niets? Riiko keek toe hoe er steeds meer herrie en onrust in het lokaal onstond en wist niet goed wat er gebeurde. Geroezemoes steeg. Om haar heen waren er verbaasde gezichten. Ach, Riiko wist in iedergeval zeker dat haar ongelukje van het te laat komen alweer vergeten was.
Tot twee keer toe rende iemand het lokaal uit. Riiko bleef stil zitten, niet wetend of ze nou iets moest doen of niet. Ze keek zwijgen toe. De bedrukte spanning in het lokaal was niets voor haar.