Het muzieklokaal

Dit topic speelt zich af in een muzieklokaal
_______________

Scarlett struinde letterlijk door de gangen heen. Het viel de laatste tijd zwaar bij haar. Ze wist niet echt veel meer van haar verleden. Bijna niets. Erg veel maakte het haar niet uit ze wist tenminste haar naam en dat was het belangrijkste. Scarlett liet haar handen over de koude stenen glijden en keek vaak op naar de middeleeuwse fakkels die aan de muur hingen. Scarlett snoof lichtjes waarna ze door liep. Veel te doen was er vandaag niet want het was zaterdag. En omdat Scarlett vrij weinig te doen had liep ze maar door de gangen om zich heen te kijken en zich af te vragen waarom ze hier ook al weer was en waarom was ze gewoon niets nuttigs aan het doen. Ze mompelde zachtjes terwijl ze door de gang liep. uiteindelijk kwam ze uit bij de gang die naar de bijna altijd lege lokalen wezen. Scarlett vroeg zich af of er hier misschien nog iets was van een muzieklokaal en waar dit dan zou kunnen zijn. Maar voordat ze ook maar iets zou kunnen bedenken stond het op een deur met grote koeienltters opgeschreven. Een grijns sierde haar gezicht en Scarlett ging naar binnen. Ze greens toen ze de spullen bekeek. Haar blik bleef bij de cello hangen die afgelegen in een hoekje stond. Met trage passen liep Scarlett er voorzichtig heen want ze moest oppassen voor de andere spullen hier. Uiteindelijk was ze bij de cello en haalde hem uit zijn standaard waarna ze ging zitten op een nogal stoffig krukje en de cello begon te stemmen om er vervolgens op te kunnen spelen. Niet lang daarna vulde het lokaal met ontroerde en magische klanken die zelfs de gangen vulde met deze prachtige muziek.

[meh, t postje is voor mn nieuwe acc Lucien, maar aangezien ik op de ipod de "maak een account knop" kwijt ben, doe ik t ff zo. mag wel hea?]

Lucien schrok wakker van het stemmen en keek verward op. hij keek naar de gitaar op zijn schoot, voor de anderen verborgen. hij zuchtte geirriteerd, was hij nou alweer in slaap gevallen? hij zuchtte geergerd, waarna hij opstond, waardoor zijn zwarte jas langs zijn lichaam viel. hij rekte zich uit, en liet een zacht gemiauw horen terwijl hij als gehypnotiseerd naar de bron van de klanken liep. zijn zwarte kattenoren gingen hoe dichterbij hij was, hoe meer hangen door de naar zijn gevoel droevige klanken. hij liep rustig door, de gitaar op zijn rug, waarna hij op een paar meter afstand ging zitten, waarschijnlijk niet opgemerkt door zijn onopvallende manier van doen. hij ging zitten, zijn zwarte met rood geringde straat over zijn schoot gedrappeerd. hij keek rustig naar het meisje, wachtend tot ze klaar was.

[[OOC: van mij mag dat wel voor deze keer (: ]]

Scarlett was bezig met stemmen toen ze iets hoorde. Op de één of andere manier was ze hier opgetraind, ze had het altijd door gehad als iemand haar had opgemekrt. Ze voelde de ogen in haar rug prikken. Scarlett stopte even met stemmen en keek emotieloos naar voren, haast doordringend maar ze ging al snel weer verder, net alsof ze niets door had. Scarlett hoorde een zacht gemiaiw. Haar wenkbrauw ging langzaam omhoog maar door haar pony zag je dit amper. Langzaam begon ze te spelen maar nog steeds op haar hoeden als hij of zij dichterbij kwam was hij er geweest. Haar magische klanken vulde de ruimtes, het was even alsof ze er niet was terwijl ze speelde. Ze liet haar ziel in haar muziek en dat was ook duidelijk te merken. haar ogen waren dicht terwijl haar vingers aan de snaren plukte want voor de Cello had je niet perse een strijkstok nodig als het deed als zij. En daarbij was een strijkstok hier niet zo makkelijk gevonden zeker niet omdat de ruimte pikken donker was omdat Scarlett niet graag in het licht speelde. Haar witte haren hingen langs haar gezicht maar weg halen deed ze niet. Ze hoorde voetstappen, het klonk eerder als het getrippel van een kat maar deze voetstappen waren te zwaar voor een meisje zelfs te zwaar voor een oude vrouw dus het moest een jongen zijn. Haar mondhoeken gingen haast sierlijk omhoog en haar ogen straalde een geheimzinnige glans uit. Ze stopte met spelen midden door haar spel. Haar rug was naar hem toe gekeerd. ''Het is niet netjes mensen te bespieden en te besluipen weet je dat..'' Zei Scarlett met een brede grijns die niet te zien was door Lucien. Scarlett stond op en zetten de cello tegen de muur aan waarna ze zich langzaam omdraaide. Haar ogen fel rood, een saditische grijns sierde haar gezicht. ''Kleine jongetjes moeten zich nooit in het duister verstoppen, is geen goede plek voor jou soort..'' Zei Scarlett grijnzend. Ze streek haar haren uit haar gezicht en bekeek de jongen goed. ''Wat doe je hier?'' vroeg ze direct toen ze zijn uiterlijk bekeek. Hij zou een makkelijke prooi voor haar kunnen zijn. Bij die gedachten greens ze lichtjes. Wat hield ze er van... Nooit zal ze zichzelf bedwingen daar was niets leuks aan... Dat kon ze altijd later nog doen. ''Hoe heet je..'' Vroeg Scarlett nu rustig.

toen het spelen stopte waakte lucien meteen uit zijn trans. "sorry... het was" begkn hij, maar zijn zin werd abrubt afgebroken door het meisje dat zei dat het donker geen goede plek voor kleine jongentjes was. hierdoor begon hij te blozen, iets wat hem nog jonger liet lijken. toen ze om zijn naam vroeg aarzelde hij even. "L...Lucien..." zei hij zachtjes, nog steeds blozend. hij ging langzaam staan en maakte een lichte buiging. "het spijt me dat ik u liet denken dat ik u besloop..." vervolgde hij zachtjes, nog steeds blozend. hij dacht even na voordat hij vroeg wie het meisje voor hem was. hij bloosde nogsteeds, terwijl zijn velpaarse ogen licht leken te geven in het donker.

Scarlett keek hem haast duister aan toen hij uit zijn trans ontwaakte. Hij begon zowat te stammelen, nee dat deed hij gewoon. Scarlett onderbrak hem maar gewoon want aan dat gestotter had ze niets. Ze zei dat het geen goede plek was voor kleine jongentjes waardoor de jongen begon te blozen. Scarlett grinnikte en sloeg haar armen vermakkelijk over elkaar heen. Ze kon hier wel van genieten. Iemand zenuwachtig of onzeker maken. Ze greens lichtjes. Hij was een te makkelijke prooi voor haar. Ze bekeek zijn nek waar een halsband om heen zat. Ze trok haar wenkbrauw op. Een halsband dat ging nog lastig worden met bijten. Achja als ze dorst had wist ze tenminste iemand te vinden. De jongen leek hierdoor zelfs nog jonger dan dat hij al was. Ze was toch geen oppasser, waarom toonde hij geen ruggengraat. Dit was te simpel. Ze was niet wanhopig, ze kon wel beter bloed vinden. Scarlett vroeg uiteindelijk zijn naam. Hij beantwoorde het zachtjes waardoor ze moeite moest doen om het te horen. Ze knikte enkel maar toen hij een lichte buiging maakte ging haar wenkbrauw omhoog. Ze schudde grijnzend haar hoofd veelste zwak voor haar doen en te simpel om te bijten. Misschien moest ze dat jongetje maar helpen met zijn zelfvertrouwen. Maar zou ze dat wel doen. Scarlett iemand helpen? Dat paste gewoon niet bij haar, ze moesten lijden, allemaal. De sterkste overwon en dat zou zij zijn. Toen hij sprak schudde ze langzaam haar hoofd. ''Zeg maar Scarlett, ik ben geen oud wijf.. dus je geen u..'' Zei Scarlett kill. De jongen was te onzeker. ''Waarom bloos je?'' Vroeg Scarlett rustig aan hem. Haar armen waren nog steeds over elkaar heen, ze leunde enkel nu nog tegen de muur aan terwijl ze de jongen goed bekeek. Hij was erg bijzonder om te zien. Zou hij ook net zo'n trouwe viervoeter zijn of zou hij zich aan iemand claimen en hechten? Allemaal vragen waar ze ooit wel achter zou komen. ''Waar kom je vandaan?'' Vroeg Scarlett kalm dit keer. Haar ogen leken zowat dwars door hem heen te gaan.

"sorry..." zei Lucien als antwoord op de eerste opmerking. hij stond rechtop, zijn oren hingen iets en zijn staart bewoog een beetje achter zijn rug. door de vraag waarom hij bloosde werd het alleen maar erger. "ik weet niet..." antwoorde hij, ietwat onzeker. misschien vond ze het wel idioot. "ik zit op deze school... ik zat vanochtend toen het nog donker was hier, ik ben zeker in slaap gevallen..." zei hij zachtjes op de laatste vraag, niet zeker of dat wel was wat ze bedoelde. "het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken.." hij keek op, en een onzekere glimlach verscheen op zijn gezicht. "het klonk echt mooi weet je.." vervolgde hij, waarna hij met zijn wijs en middelvinger de halsband iets van zijn nek afhaalde. wat zat dat ding toch strak soms... hij keek op, waardoor hij recht in haar ogen keek, wat ervoor zorgde dat hij snel zijn blik afwende. Zol, hij was veel ste onzeker voor dit soort dingen... hij beet zachtjes op zijn onderlip, stiekem hopend dat ze gewoon weer doorging met die muziek maken.

Scarlett wuifde zijn excuses gewoon weg. ze had geen zin in dat slappe gedoe van deze jongen. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij rechter ging staan, had hij toch wel wat ruggengraat maar deze hoop viel al snel weg toen ze zijn onzekere antwoord hoorde. Scarlett zuchtte zachtjes maar luisterde toch naar wat hij te vertellen had. Opnieuw wuifde ze zijn excuses weg. ''Je hoeft niet telkens sorry te zeggen voor alles, weet je dat..'' Zei Scarlett nuchter. ''En nee, je heb me niet laten schrikken..'' Zei Scarlett gewoontjes. Ze keek hoe hij zijn halsband losser maakte. ''Waarom doe je dat ding gewoon niet af?'' Zei Scarlett gewoontjes. Ze trok haar wenkbrauw op toen Lucien zei dat haar muziek mooi was. Scarlett glimlachtte vaagjes. ''Dankje... Uhmm wat was je naam ook al weer?'' Vroeg Scarlett aan hem. Haar fel rode ogen waren duidelijk te zien in het donker en hij keek een paar seconde recht in haar ogen. Misschien had ze het wel mis en had hij best lef alleen hij moest er nog achterkomen dat hij dat lef had. Misschien kon ze hem inderdaad wel helpen. Ze keek naar de cello en zag links in de hoek een strijkstok liggen. met langzame passen liep ze er naar toe. Haar hakken klakte op de vloer toen ze liep en ze pakte de stok met tedere vingers op waarna ze naar de cello liep. ''Deze instrumenten worden uitgebuit, ze krijgen amper liefde van de mensen en worden niet goed onderhouden of schoongemaakt...'' Mompelde Scarlett meer tegen zichzelf dan tegen de jongen voor haar. Ze ging weer zitten en keek hem aan. ''Ik ben niet zo sterk in het eerste stuk, misschien kan jij zien wat ik fout doet?'' Zei Scarlett dit keer gemaakt vriendelijk ze wou de jongen eerst meer zelfvertrouwen geven voordat ze hem uiteindelijk de grond inboorde en in de steek liet.

lucien knikte na de eerste twee antwoorden en de opmerking over de sorries. hij wou bijna weer zeggen dat het hem speet. de rode ogen van het meisje werkten een beetje hypnotizerend in dit vage schijnsel. na de opmerking over de halsband liet hij zijn hand langzaam zakken, waarna hij iets mompelde over verleden. "lucien." sprak hij zacht toen er om zijn naam werd gevraagd. "scarlett toch" vroeg hij ietwat rustiger dan eerder. hij luisterde aandachtig naar de opmerking van het meisje, zijn kattenoren aandachtig in haar richting gespitst. "ik weet het.." mompelde hij, "als ze een betere verzorging kregen zouden ze veel mooier klinken.." het meisje praatte weer, en sprak iets uit waardoor zijn oren iets blijer omhoog gingen. "ik zou vereerd zijn" zei hij iets blijer dan eerst voor hij naar haar toeslofte en op zijn knieen voor haar ging zitten.

Ze hoorde haast niets van hem. Het enige wat duidelijk werd gemaakt was dat hij Lucien heten. Ze knikte kort. ''Prettig kennis te maken..'' Zei ze rustig. Het was een standaard zinetje wat ze zei als iemand zich voorstelde maar echt veel pret had ze er niet mee, het was alleen maar handig om de naam van die gene te weten, meer niet eigenlijk. ''Klopt,'' Zei ze toen hij zei dat ze Scarlett heten. ''Hoe weet je dat?'' vroeg ze rustig, want ze had het namelijk niet gezegt. Ze knikte kort toen hij zei dat de instrumenten een betere verzorging moesten krijgen wilde ze mooier klinken. Zijn oren gingen omhoog toen ze zei dat hij haar misschien kon helpen. Ze ging zitten op een kurkje en pakte de cello goed vast waarna ze zachtjes begon te spelen. De muziek was kill, mysterieus maar er zat vooral pijn en verdriet in de melodie die werd gespeeld. Ze sloot haar ogen terwijl de stok over de staren streek. Scarlett belanden in een zwarte wereld waar zij midden in een verlichten cirkel zat niemand om haar heen. De meeste konden haar muziek niet aan omdat er te veel emotie in zat. Dat was soms een probleem maar Scarlett vond dat niet erg ze wou juist dat dit er in zat zodat zij er geen last meer van had zodra ze klaar was met spelen. De gangen vulde zich met de trage muziek. Nader had begon ze iets sneller te spelen waardoor er meer vrij kwam. Het einde was het snelste en bij de hoogste noot die je maar kon halen bij de Cello stopte het spel. Scarlett had niet gezongen dat deed ze enkel en alleen als ze echt alleen was.

Lucien grinnikte lichtelijk. "dat had je al gezegt" zei hij zachtjes waarna hij zich kort uitrekte. hij ging op zijn knieen voor haar zitten, terwijl hij langzaam naar de muziek luisterde, hoe langer het duurde, hoe meer zijn oren omlaag zakten. het was zulke zippe muziek. hij tikte met zijn wijsvinger mee op de maat, die hoe langer, hoe sneller ging. hij wachtte in volledige stilte af, terwijl hij rustig naar de muziek luisterde tot de laatste, hoge noot kwam. deze zorgde ervoor dat zijn oren plat tegen zijn hoofd gedrukt gingen en er een rilling over zijn rug ging. de noot deed hem zeer, diep vanbinnen, en vanbuiten, omdat het door de hoogte het zelfde effect had als een hondenfluitje op een hond. zijn staart was helemaal opgezet van de pijn, maar toen de muziek stopte werd deze weer langzaam glad, terwijl zijn oren weer iets omhoog gingen. "wow" was het enige wat hij zei.

ooc 1: ze had het al wel gezegt, in de 5de post.

scarlett schreef:

''Zeg maar Scarlett, ik ben geen oud wijf.. dus je geen u..'' Zei Scarlett kill. De jongen was te onzeker

ooc2: als je zou willen, zou ik het awesome vinden als je de colab van de volgende link zou willen maken.
link: http://makotoandotherrpcs.deviantart.com/#/d4ca0u2

((OOC; Oepsie... vergeten haha xd maar ik kan dat niet maken sorry ;$))

Scarlett keek hem wat dommig aan. ''Ow, kan wel..'' Zei ze nuchter. Ze ging haar fout niet toegeven. Ze wuifde hem gewoon simpel weg. Scarlett begon uiteindelijk te spelen, ze was er wel maar eigenlijk oof weer niet, ze was in een andere wereld... Haar wereld. Ze muziek was mysterieus, kill, pijnlijk maar er zat te veel verdriet in. Wat je zou het niet zeggen maar ook zij had gevoelens alleen die liet ze gewoon aan niemand zien, het kwam er uit via muziek. Het enige waar Scarlett blij van werd was pijn en leed van een ander om die van haar zelf te vergeten. Ze verdronk in het bloed van de mensen en dat was verrukkelijk. Ze greens breed terwijl ze speelde nouja grijnsde haar mondhoeken waren gekruld. Bij de hoogste noot gingen sperde haar ogen openen en zag ze dat Lucien lichtelijke pijn had er door maar sorry zeggen daarvoor ging ze niet. Zijn oren gingen weer iets omhoog en Lucien keek haar zowat verwonderd aan... het enige woordje wat uit zijn mond kwam liet haar zwakjes glimlachen. Ze keek hem rustig aan. ''Heb je nog meer woorden om jezelf uit te drukken of was dat het enige wat je te zeggen had er over..'' Zei Scarlett met een grijnsje waarna ze weer op stond en de Cello netjes tegen de muur zetten met de strijkstok ernaast. Ze gebruikte veel liever haar eigen instrumenten die hadden namelijk een waarde met zich mee en daarbij waren het de instrumenten waardoor ze vaak visioenen bij kreeg. Ze keek hem vragend aan terwijl ze lichtjes tegen de muur leunde.

lucien knikte zachtjes. hij sprong half op en begon in sneltreinvaart te praten. "het was geweldig!" begon hij, de muziek had zijn verlegenheid even weggehaald, "het was zo mooi, en zo verdrietig, en.. en..." zijn stem vaagde weg, en zijn handen begonnen met zijn staart te prutsen. hij draaide een beetje met zijn linkervoet over de grond. hij keek langzaam op. "het... het was echt geweldig..." zei hij snel, terwijl er een blos op zijn gezicht verscheen.

Scarlett keek hem aan met een glimlachje toen hij opeens zo snel begon te praten. Hij zei veel over het liedje en alles was vrij positief. ''Dankje..'' Zei ze vriendelijk. Ze had al gemerkt dat als ze hem iets meer zelfvertrouwen wou geven dat ze vriendelijk moest doen tegen hem dus ze moest maar een beetje gaan acteren om vriendelijk te blijven. Ze zag zijn linkervoet over de grond draaien. Ze zag hem blozen en Scarlett zetten een paar stappen naar hem toe. ''Zeg waarom bloos je nou zo erg..'' ''Ik bijt je niet..'' nog niet... dacht ze snel nadat ze dat had gezegt en toverde een lieve glimlach op haar gezicht. ''Zo aantrekkelijk ben ik nou ook weer niet en bang voor me zijn hoeft ook niet..'' Zei ze met een glimlachje. ''Dus je hoeft niet verlegen te zijn of te blozen...'' Zei ze vriendelijk. Ze had er best wel een hekel aan om zo gemaakt vriendelijk te zijn maar je zou het verschil er niet uit kunnen halen. Ze glimlachtte waarna ze ging zitten op de grond en naast zich klopte. ''Vertel eens wat meer over jezelf, heb je nog vragen aan mij... mag hoor..'' Zei Scarlett rustig. Na dit alles zou ze nog wel overgeven van zichzelf maar het zat er niet anders op.

lucien keek op. hij glimlachte ietsjes. "ik ben gewoon altijd al verlegen geweest..." zei hij zachtjes. zodra ze de tweede vraag stelde keek hij op. "wat wil je weten dan?" zei hij vlug voordat scarlett verder praatte. "maakt mij niet echt uit.." zei hij, "alles wat je wil vertellen." hij glimlachte lichtjes terwijl zijn staart heenen weer zwiepte. hij glimlachte steeds meer, terwijl zijn ogen vrolijk overeind gingen staan. het was lang geleden dat iemand zo aardig was geweest.

Scarlett keek hem aan. hij werd steeds vrolijker, het hielp echt bij hem dat aardig zijn. Ze keek hem rustig aan. ''Geef niet.. verlegen jongens zijn ergens best schattig, schattiger dan jongens..'' Zei Scarlett met een glimlach. Ja jongens waren schattiger maar nog steeds vond ze het vreselijk. "wat wil je weten dan?" ''Nouja, Alles wat je ook maar wil vertellen aan me..'' Zei ze met een glimlachje. Ze keek even voor uit. ''Alles hé..'' Zei Scarlett ze aarzelde. ''Ik weet eigenlijk niet veel over mezelf. Alleen me naam ik werd wakker in een bos en sindsdien heb ik hoektanden en ben ik een vampier wat er in mijn leven is gebeurd weet ik niet meer, soms komen er flashbacks maar deze zijn heel vaag en moeilijk om te begrijpen..'' Zei ze met een lichte glimlach waarna ze hem weer aan keek. ''Je bent een leuke jongen om te zien waarom zit je niet achter de meisjes aan zoals de meeste jongens hier... Waarom zou je niet buiten zijn inplaats van in de muzieklokaal waar alles zo donker is... Of kom je niet graag buiten?'' Vroeg ze kalm. Ze bleef hem rustig aan kijken. Misschien kon hij door over zichzelf te vertellen over zijn onzekerheid heen komen bij haar. Hij was voor later misschien nog wel handig.

Lucien keek op toen ze zei dat hij schattig was, wat ervoor zorgde dat hij erger bloosde.. ze vertelde over haar verleden, nouja, verleden, wat ze zich nog kon herinneren. hij keek weg toen ze vroeg waarom hij niet achter meisjes aanzat. "omdat..." begon hij langzaam, "ik... ik weet het eigenlijk niet... ik weet niet eens hoe ik het moet doen, of ik het wel durf..." hij keek naar zijn voeten. hij had het moeilijk om het meisje dingen te vertellen, vooral omdat ze zojuist had toegegeven een vampier te zijn, en hij wist door de boeken uit de bieb wat haar volk vroeger met zijn soortgenoten had gedaan. "ik hou wel van licht, maar... ik heb het graag wat rustiger, zoals in een bibliotheek of een muzieklokaal op zulke tijdstippen, waar ik kan zijn wie ik ben.." zodra hij dat gezegt had schoten de woorden van zijn oude meesteres door zijn hoofd. "gewoon een teruggetrokken zielig hoopje elende, de tijd van anderen niet waard" hoorde hij zacht door zijn hoofd galmen, alsof het in zijn oor werd gefluisterd, iets wat ervoor zorgde dat hij stil werd terwijl hij kinderlijk op het topje van zijn wijsvinger zoog, zijn staart verlegen om zijn been gewikkeld. "beloof me... dat je me niet raar gaat vinden... oke?" vroeg hij bijna onhoorbaar.

Scarlett keek hem rustig aan. ''Je hoeft niet te weten wat je moet doen, het is een gevoel wat je heb, als je iemand een knuffel wil geven omdat je die persoon mag, doe je dat gewoon. Als je verliefd ben dan kus je deze persoon en als je gewoon wil praten doe je dat gewoon... Het is een gevoel en je hoeft je nergens voor te schamen..'' Zei Scarlett met een lieve glimlach. Ze knikte gewoon op zijn worden dat hij hier liever was. ''Ja, ik ben hier ook veel liever kan ik beter na denken..'' Zei ze met een glimlachje. Ze bekeek hem eens beter toen hij dichterbij haar zat, zijn ogen waren erg indrukwekkend. Ze glimlachtte rustig naar hem. Ze keek hoe hij op het topje van zijn wijsvinge zoog en Scarlett haalde zijn vinger uit zijn mond gewoon weg omdat ze anders moest overgeven van schattigheid. Ze glimlachtte vervolgens weer. ''Je bent niet raar, Lucien...'' Zei ze met een glimlachje. ''Je bent hier pas raar als je normaal bent..'' Zei ze met een grijnsje want ergens had ze daar een heel groot punt wie hier normaal was, was gewoon simpel weg raar omdat niemand hier normaal was. maar wat was normaal? Ze glimlachtte vriendelijk. ''Zolang jij mij maar beloofd niet bang voor me te zijn, goed..'' Zei ze met een glimlachje. Ze keek omhoog naar het plafon en vervolgens naar Lucien. ''Waarom ben je zo onzeker over jezelf?'' Vroeg ze rustig aan hem.

Lucien keek haar aan, zijn hand sloot zich zachtjes om zijn vingers. hij liet alles wat ze zei gewoon over zich heenkomen, het zorgde ergens namelijk ervoor dat hij zich goed voelde. hij sloot zijn ogen langzaam, wat ervoor zorgde dat er allemaal beelden opkwamen. "ik ben niet bang... en ik zal het proberen nooit te worden." hij keek glimlachend op, waarna hij even hoestte. "ik... ik weet niet waar of hoe ik geboren ben, aangezien mijn ouders gewone mensen waren." begon hij langzaam. "ik ben ook gekidnapt... ze... ze is doodgegaan, door mij..." hij legde zijn vrije hand tegen zijn borst aan en opende zijn ogen. jammergenoeg werkte het niet en gingen de beelden van het dode bloedende dienstmeisje niet weg, in tegendeel, het werd alleen maar erger, alsof iets in de kamer het versterkte. hij trok zijn hand van haar vandaan en legde hem op het slot van zijn halsband, terwijl hij gejaagd ademde. "s...sorry..." mompelde hij zacht terwijl hij tot rust kwam. "ik... ik ben dus ontvoert door twee huurlingen..." begon hij weer. "deze... deze brachten me naar een huis. daar woonde een succubus, mijn "meesteres" noemde ze zichzelf..." ging hij verder, terwijl hij nogsteeds redelijk gejaagd ademde. "en deze..." hij sloot zijn mond, zijn handen tegen zijn lippen aangedrukt, vechtend tegen de angst die deze herrinering opriepen. hij keek op naar het meisje, zijn velpaarse ogen smekend om een beetje warmte, terwijl zijn oren tegen zijn hoofd gedrukt zaten.
(ooc: hoera voor dramapost. xdddd)

Scarlett glimlachtte liefjes naar hem. Ze sprak liefjes en vriendelijk tegen hem en zag hoe hij zijn ogen sloot. Bij zijn woorden ging haar hoofd lichtjes schuin maar ze zei er niets van. "ik... ik weet niet waar of hoe ik geboren ben, aangezien mijn ouders gewone mensen waren." ''Soms gebeuren er rare dingen met ons zonder dat we weten waarom..'' Zei ze met een glimlach. Ze luisterde naar zijn volgende woorden en keek hem met een vaag glimlachje aan. Hij legde zijn hand op zijn halsband. Hij ademde vervolgens raar en gejaagd. Ze trok haar wenkbrauw op en hij vertelde verder maar ze zag de angst in zijn ogen waar zij zich mee voeden. Hij had het over een meesteres. Ze keek toe hoe hij zijn handen tegen zijn lippen aan drukte en zag hoe smekend hij naar haar keek. Zijn oren tegen zijn kop aangedrukt. Ze beet op haar onderlip en haalde zijn handen van zijn lippen af. Ze glimlachtte vriendelijk naar hem. ''Het is niet erg, je bent veilig..'' Zei ze liefdevol. Wetend dat ze dadelijk echt nog een uur boven de wc hing of haar mond schoon maakte met zeep. Maar die felle paarse ogen, die kon ze gewoon niet weigeren. Ze legde haar armen om hem heen en trok hem tegen haar aan. ''Er kan je niets meer gebeuren..'' Zei ze met een glimlach. ''Ik bescherm je vanaf nu... okee...'' Zei ze liefjes. Ze roepte een hoop ellende op zich af maar wilde ze hem helpen dan moest ze dit doen. Ze drukte voorzichtig een kus op zijn slaap om hem helemaal gerust te stellen. ''Alles komt goed..'' Zei ze vriendelijk tegen hem.

Lucien keek langzaam naar het meisje dat hem tegen zich aantrok. "je bent veilig" zei ze tegen hem, iets in de toon zei hem dat hij het ook echt was, het zorgde ervoor dat hij zich tegen haar aan liet leunen, zijn handen verstrengeld in haar jurk. zijn positie werd verstevigd door de armen van scarlett, die hem ook nog eens tegen haar aandrukten. toen ze zei dat hem niets meer kon overkomen keek hij haar onzeker aan, maar de onzekerheid werd langzaam weggezogen door de lieve woorden van het meisje, woorden die hem op zijn gemak maakten. er was een lichte blos verschenen op zijn gezicht door de kus, die er tegelijk voor zorgde dat hij zijn hoofd ook tegen haar aanlegde, zijn kin rustend op de bolling van haar borst. voor ongeveer 3 seconden lang kwam er een gespin uit zijn keel. hij stopte er abrubt mee, beschaamd terwijl hij naar haar opkeek. "w...wil je meer weten?" vroeg hij zachtjes terwijl de greep in haar jurk zich iets verstevigde.

Scarlett voelde hoe Lucien haar jurk had beet gepakt. Ergens voelde het net alsof hij nog een klein kind was dat nog beschermd moest worden. Ze glimlachtte flauwtjes naar hem en haar armen lagen om hem heen terwijl ze hem tegen zich aan drukte. Omdat ze een vampier was had ze geen echte lichaamswarmte maar dit was hopelijk genoeg. Ze zei dat hem niet kon overkomen en ze zag die onzekere blik in ze ogen. Ze glimlachtte gewoon liefdevol naar hem. Ze drukte een kleine kus op zijn slaap waardoor zijn wangen kleurde. Ze voelde hoe hij zijn hoofd tegen haar aanlegde, 3 seconde lang hoorde ze het gespin van een kat en ergens was dat wel een fijn geluid dat gespin, heel apart. Hij keek haar beschamend aan maar Scarlett glimlachtte gewoon liefjes naar hem. ''Het is niet erg om te spinnen, dat mag... Alles mag..'' Zei ze met een glimlach. "w...wil je meer weten?" Het klonk als gestotter en het was zacht, ze glimlachtte liefjes. ''Alleen als jij dat wil..'' Zei ze vriendelijk tegen hem en voelde hoe hij haar jurk strakker beet greep maar ze vond het niet erg. Ze legde haar vrije hand op zijn hoofd en drukte deze voorzichtig weer tegen haar schouder aan terwijl haar vingers zijn haren zachtjes en geruststellend streelde. Ergens leek ze volgens haar op een moeder nu maar het voelde goed om hem te helpen en dan leek het dan maar zo, ze zou het volgende uur wel haar mond speoelen...

Lucien keek langzaam op. hij bloosde erg. "misschien later... of jij moet het graag willen" mompelde hij rustig, waarna hij zijn hoofd tegen haar schouder hield. diep in zich schaamde hij zich dood omdat hij zo'n last voor haar was, maar dat gevoel werd overspoeld door vertrouwen. hij keek blozend weg, waarna hij zachtjes iets mompelde, zwaar blozend. hij reikte iets uit met zijn nek, zodat hij weer naar haar gezicht keek, terwijl zijn blik naar haar velrode ogen werden getrokken, waarin deze vast bleven staan.

Scarlett bleef hem gewoon rustig aan kijken, ze zag zijn donkere bloos op zijn wangen maar ze zei er niets van, ze liet hem gewoon gaan zoals hij nu was. "misschien later... of jij moet het graag willen" ''Later is ook goed, maar als je het wil vertellen dan doe je dat gewoon. Jij bepaald wat er gebeurd.'' Zei ze met een glimlach. Uiteindelijk keek Lucien diep blozend weg en mompelde iets wat ze niet kon verstaan. Ze vroeg zich af wat het was. Dus ze besloot het maar gewoon te vragen. ''Zei je iets, Lucien?'' Vroeg ze met een glimlachje. Maar niet lang daarna keek hij haar al weer aan, recht in haar ogen dit keer, de meeste werden bang van haar ogen maar hij niet. Ze trok haar mondhoeken op tot een sierlijke glimlach. ''Is er iets?'' vroeg ze met een klein lachje.

((OOC: Beetje inspiratieloos ;x))

lucien kwam iets meer omhoog, zijn mond bij haar oor. "laten we zeggen... dat ik een speeltje was.." fluisterde hij zacht in haar oor. hij haalde zijn hoofd daarna bij haar oor weg en keek weer naar haar ogen, recht in de pupillen. hij bloosde weer iets en kon zijn blik niet uit de ogen weghalen, iets dat waarschijnlijk kwam doordat hij er iets vaags in zag.. misschien dat dat gewoon haar vampierheid was.

Scarlett bleef gewoon vriendelijk naar hem glimlachen maar toen hij dichterbij kwam werd ze iets serieuzer. Hij was een speeltje... Ze wou eerst gaan grinniken maar inplaats daarvan liepen er toch kleine rillingen over haar rug heen. Zo dan ook echt misbruikt zijn? Was hij gebeten? Ze wist het niet te zeggen maar ze ging het ook niet vragen. Hij zou hier zelf mee komen als hij het wou vertellen, toch? Ze ging er niet naar vragen al lag het op het untje van haar tong, ze zou het niet vragen. Zijn fluistering had er gewoon voor gezorgd dat ze had gerilt dat kon niet anders. Had ze echt medelijden met hem? Ze wist het antwoord er niet metteen op. Hij keek weer recht in haar ogen, waarom? Dat was een grote vraag maar ze kon er niets van zeggen want dan zou hij misschien weer onzeker worden omdat hij niet wist wat hij mocht doen en zij had hem net verteld dat hij bepaalde wat er gebeurde. Ze zuchtte kort. "Je moet je eigen leven in handen nemen nu, ik kan je hiermee helpen maar je zult het toch zelf moeten doen want jij bent van af nu je leider over je eigen lichaam en geest en jij bepaald wat er gebeurd, als je iets niet wilt gebeurd het niet meer en als je iets wil doen of iets wil moet je het gewoon proberen en anders moet je er voor vechten maar zolang jij het wil dan zal het uiteindelijk gebeuren omdat jij de leiding heb.." Zei Scarlett rustig.