Het muzieklokaal

lucien bleef kijken naar haar ogen. alles vervaagde in een waas van kleuren voor hem, behalve die ogen. die vriendelijke, zorgzame ogen, met een ondertoon van haat, leedvermaak, pijn en meer. hij bleef maar kijken en kijken, zijn ademhaling steeds sneller. in de trance begon zijn hoofd te bonken, tot hij na een paar minuten zwak tegen haar aanviel. wat was dit... het voelde zo raar... hij rilde zacht terwijl de kleuren terugkwamen. hij keek langzaam omhoog, zijn ademhaling nogsteeds snel. "wat..." was het enige wat hij uitbracht, iets wat meer als gepiep klonk dan echt gepraat.

Scarlett bleef gewoon rustig, wetend dat dit gedrag haar een keer de kop ging kostten, want ze had nooit uitgetest hoe lang ze vriendelijk kon zijn, dus dit was de ultieme test. En deze test moest goed gaan anders waren haar kansen hem ooit te bijten en hem alles te laten doen wat zij wou verdwenen. Ze zou hem dan niet meer als een pop kunnen gebruiken. Ze keek hem niet aan, ze tuurde gewoon de duisternis in. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en ze keek Lucien weer aan. Lucien bleef maar kijken naar haar ogen en ergens was dat best irritant. Ze woorden, ''Kan je het zien'' en ''Wat moet je..'' Lagen op het puntje van haar tong maar ze hield zich in. Hij bleef maar kijken en zijn ademhaling werd sneller maar Scarlett deed niets. Na een paar minuten viel hij zwak tegen haar aan en Scarlett trok haar wenkbrauw op. Wat mankeerde die knul nou? Normaal was ze allang opgestaan en weg gelopen maar omdat dit juist zo vreemd was bleef ze zitten. Hij begon lichtjes te rillen maar Scarlett kon hem niet op warmen, ze was een vampier dus haar huid voelde koud aan. Hij kwam langzaam omhoog maar Scarlett keek hem nog steeds raar aan. Hij piepte iets, ze moest moeite doen om het te verstaan maar gelukkig had ze haar best gedaan. Ze trok haar wenkbrauw toch omhoog, dit had ze toch nooit meegemaakt, ja als ze die gene had gebeten viel hij zwak tegen haar aan maar dat kwam omdat er dan weinig leven in hem zat maar Lucien? Ze had niets gedaan! ''Wat is er?'' vroeg ze kalm met haar wenkbrauw nog steeds lichtjes opgetrokken. Ze kon niet bezorgd klinken dan zou de waarheid aan het licht komen dat ze eigenlijk geen moer om hem gaf, alleen maar om zijn bloed.

Lucien ging wat rechterop zitten en kroop uit haar armen, meer omdat hij wat ruimte nodig had dan om van haar weg te komen. "sorry.." zei hij. hij keek even de kamer rond. "mooie ogen..." zei hij, lichtelijk grijnzend en blozend. hij vlocht zijn vingers in elkaar en draaide met zijn duimen om elkaar heen, in een onzeker gebaar. hij glimlachte nog lichtjes toen hij weer even kort in haar ogen keek. "echt mooi..." mompelde hij.

Scarlett liet hem gewoon uit haar armen kruipen. Ze vond het niet erg. Nu kon ze gewoon rustig op adem komen. Ze zuchtte zachtjes en onhoorbaar en tuurde even de duisternis in zodat ze even weer wat tijd voor zichzelf had. Scarlett zat graag in de duisternis dan voelde ze zich veilig en op haar gemak en daarbij was ze voor haar gevoel dan alleen. Ze glimlachtte en keek Lucien weer aan toen hij zijn excuses aanbod. ''Is niet erg,'' Zei ze met een glimlachje. Ze keek toe, hoe hij de kamer rond keek, maar door de duisternis viel er niet echt veel te zien. Ze hoorde Luciens compliment over haar ogen en keek hem glimlachend aan, hij was de eerste die dat ooit tegen haar had gezegd. Ze zag de lichte grijns en de blos op zijn wangen en ergens deed het haar wel goed. ''Dankje, Lucien. Je heb zelf ook mooie maar aparte ogen..'' Zei ze eerlijk. Fel paars dat zo licht gaf als dat van hem was best bijzonder zeker voor een Anthro, al had ze er bijna nooit één gezien. Niet dat ze zich herringerde althans. Ze zag hoe zijn vingers in elkaar vlochten en hij zijn duimen over elkaar heen draaide, hij glimlachte lichtjes toen hij weer naar haar keek. Haar mondhoeken gingen omhoog en ze boog zich iets naar voren. Ze legde haar hand op zijn wang, haar tedere vingers staken in zijn rode haren. ''je hoefd nergens onzeker over te zijn, Lucien..'' Zei Scarlett met een brede glimlach. ''Ik vind het juist heel dapper als je dingen probeerd of zegd... natuurlijk wel dingen zoals wat je net zei en geen sorry want dat is geen lef.'' Zei ze met een klein lachje. ''Bedankt..'' Zei ze vervolgens met een tedere glimlach waarna haar hand even kort over zijn wang streek toen ze hem terug trok en hem gewoon rustig aan keek. Er was niets aan de hand.

Lucien knikte. "vind je dat echt?" vroeg hij rustig. ergens voelde de aanraking goed, het liet hem tot rust komen, en hij kon een zacht gespin dus nog maar net inhouden. hij keek rustig op, zijn hoofd iets naar voren gebogen, door zijn haren kijkend met een halve glimlach, terwijl hij ook nog op zijn onderlip beet, waardoor zijn iets scherpere hoektandjes tegen zijn lip aanduwden. toen de hand weggehaald was, haalde hij zelf even snel zijn vingers over zijn wang met een brede glimlach. hij verzat even, waardoor hij nu op beide knieen zat. ergens nam zijn speelsheid hem over, maar dat gevoel was nog maar net genoeg om zijn staart een beetje te laten bewegen, breed glimlachend. ergens begon hij haar te vertrouwen, zich veilig bij haar te voelen, al wist hij nog niet zeker hoe hij zich bij haar moest voelen.
(is dit voor of nadat Scarlett met Isamu zoent?)

((OOC: dit is voor Isamu...'))

Scarlett knikte, ''Ja, dat vind ik echt..'' Zei ze met een glimlach. Haar hand lag nog op zijn wang. Haar hand gleed langs zijn wang weer weg. Ze zag dat hij zijn vingers over zijn wang heen haalde en Scarlett glimlachtte. Ze vond het ergens wel leuk dat hij zo deed. Maar ergens was het ook om te kotsen. Hij was zo schattig en onschuldig en zij was daar in tegen een Evil Queen die koppen van mensen afhakte. Hij ging op zijn knieeën zitten en zijn staart bewoog een klein beetje heen en weer. Ze grinnikte kort. ''je bent eigenlijk best schattig weet je dat, maar vooral onschuldig..'' Zei ze eerlijk. Ze zei niet dat ze een hekel er aan had maar ze glimlachtte gewoon. Ze glimlachtteliefdevol naar hem en keek vervolgens weer even ze duisternis in. Scarlett zuchtte zachtjes en duwde zich een stukje van de muur af waarna ze ging liggen. Ze deed haar ogen dicht en genoot van de stilte, het gezwiep van Luciens staart was eigenlijk best rustgevend.

Lucien zijn gezwiep ging steeds sneller, de speelsheid die hij van zijn kattenkant had langzaam zijn lichaam overnemend. hij liet zich langzaam op zijn handen vallen en hield zijn bovenlichaam laag toen hij haar naar lichaam achterover zag vallen, in een liggende positie. hij liet zijn bovenlichaam weer omhoog komen, opkijkend naar het meisje, waarna hij langzaam naar haar toekroop, en haar met zijn handen aantikkend, hopend op een reactie.

Scarlett hoorde zijn gezwiep terwijl ze haar ogen dicht had. Het gezwiep van zijn starrt ging steeds sneller maar toch probeerde ze zich er niet te aan te irriteren. Ze hoorde een zachte plof dit tot twee keer toe en vervolgens het geschuif van iemand die over de grond kroop. Ze bleef stil liggen. Ze voelde een tikje maar ze gaf eerst geen kick maar uiteindelijk opende ze toch één oog. Ze sloot deze weer en glimlachtte lichtjes waarna ze weer genoot van de stilte. Het was echt net een kat en ergens hield Scarlett wel van katten, het was heel raar. Misschien was ze een kattenmens? Ze wist het niet maar dat maakte niet uit. Ze ademde rustig en haar borst ging langzaam op en neer. Ze bleef verder gewoon erg rustig.

Lucien liet zijn hand weer op de grond zakken na de reactie. hij ging weer alleen op zijn knieen zitten en duwde met allebei zijn handen speels tegen haar zij aan, waarna met een brede glimlach op haar neer, zijn knieen iets uit elkaar en zijn handen plat op de ruimte tussen zijn knieen. hij mauwde zachtjes, gevolgd door een gespin dat de hele ruimte vulde, terwijl hij nogsteeld speels naar haar keek, nog deels afgeremd door zijn verleden.