De Mis in de kerk [OP SLOT]

‘’Ayano…’’ Een meisje draaide zich om in haar bed en keek naar de deuropening. Haar ogen donkerroze. ‘’Ja, Quinten?’’ Zei Ayano rustig tegen de man die in de deuropening stond. De man was ongeveer 30 jaar oud, had een baardje en haar dat net over zijn gehele voorhoofd liep. Zijn haren waren bruin en stijl. Voor zijn doen zag de man er keurig uit. Hij had zijn schort en korte broek ingeruild voor een keurige bruine broek en hij had een witte blouse. Ayano daar in tegen was echter pas net wakker en dat was duidelijk te zien aan haar haren die in de war zaten. ‘’Je moet opstaan, we moeten over een uur bij de kerk zijn…’’ Ayano knikte kort en stapte het bed uit. Er was een week verstreken en dit was Ayano’s eerste keer in een kerk, ze had zich schuilgehouden in de herberg in haar kamer- dat zij nu zag als haar eigendom -tijdens de mis. De barman, Quinten was een goede vriend geworden en inruil voor diensten in de herberg mocht ze hier verblijven van hem. Ayano haalde de meeste mensen binnen door haar schoonheid. Er gingen geruchten dat er mensen waren geweest van het Inferno-stelsel, en aangezien Ayano niet gezien moest worden door Gadraanse had ze een vermomming. Een blonde pruik en blauwe contactlenzen, ze kleden zich ook heel anders want aangezien haar kleding types Gadraans was moest ze nu hele andere kleding aan zoals gele,paarse, licht rode en wittejurkjes, zelfs groene en blauwe. Het allerergste vond ze nog wel de roze jurkjes. Ze leek heel vaak een pop aangezien ze zich ook maar zo opmaakte. Ayano voelde zich er niet erg thuis in al vonden de meeste het hartstikke schattig bij haar staan. Ook moest ze hakken dragen, iets waar ze eerst heel veel op moest oefenen voordat het haar echt lukte, maar nu kon ze er zelfs op rennen dus dat ging wel goed. Maar Ayano voelde zich gewoon een Libuun. Een Libuun was iemand van een andere planeet in het Inferno-stelsel, ze kwamen van Libunno waar ook haar oude school op stond maar deze types waren zoals zij noemde, opgezeten barbiepoppen en blonde bimbo’s.

Ze stond langzaam op en liep naar de badkamer om zichzelf te wassen. Ze trok een rood jurkje aan en deed haar blonde pruik op, deze was voor de verandering kort en er zaten rode linten in. (Ze ziet er ongeveer zo uit: http://www.zastavki.com/pictures/1024x768/2009/Anime_girl_in_a_red_dress_013313_.jpg ) Ayano voelde zich net een uitbraaksel terwijl ze zichzelf eens bekeek. Ze deed rode lippenstift op en deed haar rode schoenen aan en liep naar de bar waar Quinten op haar wachten. Hij grinnikte toen hij haar zo zag. ‘’Je ziet er goed uit, Ayano..’’ Ayano snoof minachtig, ‘’Zal vast wel..’’ Ze plukte wat aan haar jurk. ‘’Ik zie er belachelijk uit..’’ Mopperde ze. ‘’Je bent je lenzen vergeten Ayano…’’ Ayano keek Quinten boos aan. ‘’Dan ben ik al helemaal een Bimbo.’’ ‘’Ayano, we doen dit voor je veiligheid weet je nog.. Hoe zou ik verder moeten zonder je..’’ Ayano keek hem scheef aan en grinnikte uiteindenlijk door het zien van zijn mislukten pruillip. ‘’Slijmbal..’’ Zei Ayano terwijl ze op stond en terug liep om haar kleurlenzen in te doen. Ze had gekozen voor groene lenzen dat vond ze minder erg dan blauw. Quinten was nogal een kind en dat schrok mensen af aangezien hij toch 30 is. Maar als Ayano hem zag met zijn zoontje van 3 jaar oud zag ze een echte man die veel van zijn zoon hield. Iets wat zij niet kende. Ze kende het word werk en trainen wel. Heel goed zelfs.

Eindelijk waren ze buiten en Ayano liep onder een witte parasol want dat vond Quinten wel chic staan bij haar. Zijn vrouw en zijn zoon waren al gegaan. Ayano keek om zich heen. Haar blik bleef hangen bij een stel jongens die naar haar staarde. Ayano trok haar wenkbrauw op die ze met make-up donkerder had gekregen zodat ze blond, bruin leken. Ze keek maar voor zich uit want van die jongens kreeg ze de kriebels. ‘’Quinten, de volgende keer als je een idee heb, koop dan een zwarte pruik,’’ Siste ze. Quinten lachte lichtjes. ‘’Zal ik doen..’’ Ayano stopte even toen er een grote schaduw over haar heen viel. Het was de schaduw van een gigantische grote maar mooie kerk. Quinten glimlachte naar haar en wenkte haar verder te lopen. Ayano zuchtte en liep achter de man aan.

Ayano ging zitten en de mis begon, Ayano zat in het midden en ze voelde verschillende ogen op haar prikken. Ayano keek vol verwondering rond. Quinten gaf haar een tikje omdat ze anders op zou vallen en Ayano knikte dankbaar naar hem. De mensen stonden op toen de heilige binnen kwamen. Ook Ayano. Ze begonnen te zingen toen de mannen op hun plek stonden. Ayano zong zachtjes mee, ze had het liedje geleerd van Quinten, maar ze zong zacht omdat haar stem nogal een Mysterieuze klank had, een klank waarvan als de gene haar kende zouden weten dat zij het was en om dat te voorkomen zong ze wat zachter maar ze zong wel hard genoeg dat je kon horen dat ze mee deed. Opnieuw gingen ze zitten en de heilige begonnen te praten, Ayano letten zo goed mogelijk op maar toen ze allemaal begonnen over ZOL en hun grote mensen en hun zelf had Ayano haar interesse verloren en keek ze onopvallend om zich heen. Naar de beschilderingen en standbeelden van hun machtige god. Ze zuchtte zachtjes en keek naar haar schoenen. Zonder het te weten was iedereen opgestaan. Ayano keek op en stond snel op, Quinten keek haar bestraffend aan. Ayano beet op haar onderlip. Een heilige liep langs haar heen maar bleef naast haar staan. Hij draaide zich in een ruk om naar haar, Ayano slikte. De man glimlachte lichtjes en zijn vingers gleed over haar voorhoofd, een zwarte streep verscheen, nou ja voor haar leek het een streep maar eigenlijk was het een teken. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij voor bij liep en Quinten hield even zijn adem in en keek vervolgens heel trots alsof ze een wereld beker in handen hadden. ‘’Wat heeft dat teken te betekenen?’’ Quinten keek haar raar aan maar grijnsde uiteindelijk. ‘’Dat betekend dat je bent uitgekozen?’’ ‘’En dat is?’’ Vroeg Ayano verwarrend. ‘’Wild iedereen met het teken naar voren komen?’’ vroeg één van de heilige die daar voor op het podium stonden. Ayano keek Quinten aan die ging zitten en liep naar het podium met haar gedachtes ver weg want dit vond ze nogal raar. Gelukkig was ze niet de enige die naar voren was gekomen. ‘’Dit zijn onze nieuwe magiers in ons koninkrijk,’’ Ayano trok haar wenkbrauw hoger op. Een heilige kwam achter haar staan net zoals bij de andere 6 kinderen. ‘’Ik weet dat dit niet je ware aard is, waar verstop jij,je voor?’’ Ayano zei geen woord. ‘’Ik wil dat jij samen met de andere 6 blijf om dit te bespreken want je medestudententen mogen jou ware aard wel weten, vind je niet..’’ Ayano trok haar wenkbrauw hoger op. Medestudenten waar had die rare gozer het over, hij mocht misschien wel een mijter op zijn kop hebben maar hij was nou niet echt bepaald duidelijk over dit alles. Ze snapte er geen niets van.. Kon iemand haar dit uitleggen wat dit betekende…

((Nog een plaatje van haar vermomming -> https://media.photobucket.com/image/anime%20dress/dabeggaroflife/ANIME/SpringTime-1.jpg?t=1278022277 ))

Ayano had niet meer geluisterd naar de man, ze gaf geen kick meer. De Mis was afgelopen en de meeste stonden op en liepen naar hen toe. Sommige mannen en vrouwen huilde van geluk, Ayano vond het maar onzinnig, waarom huilen als je naar voren word geroepen, het was toch niet zo belangrijk voor hen. Ze snoof lichtjes en keek hoe de mensen weggingen. Haar blik richten ze op het plafon waar wel duizenden engelen waren geschilderd, het was prachtig maar toch vond Ayano het niet mooi. Het was te vredig, te veel fantasie als je het haar vroeg. Een zucht ontsnapte uit haar mond toen ook Quinten en zijn vrouw de kerk verlieten. Wat had Ayano nou allemaal op haar hals gehaald. Ze beet zachtjes op haar onderlip en voelde een klein duwtje in haar rug. Ze draaide zich een kwartslagje en zag dat één van de heilige haar een duwtje gaf. Ayano vertrouwde deze mannen voor geen cent. Achter zich hoorde ze het gekraak van ijzer. Maar omdraaien om te kijken deed ze niet, ze probeerde het twee keer maar werd dan weer vooruit geduwd naar de kerker waar de plechtigheid zou plaats vinden. Het was bloedheet beneden door alle kaarsen. Bij de deur werden ze gecontroleerd op het dragen van wapens. Ayano’s zakmes werd afgepakt. Gelukkig zeiden ze dat ze het terug kreeg na de plechtigheid want dat mes was toch belangrijk voor haar, het was namelijk haar allereerste wapen. Haar naam en achternaam stond sierlijk gegraveerd op het hef. Eenmaal binnen hoorde ze een bekende stem die ze niet kon plaatsen. Misschien was het Quinten die haar hieruit kwam verlossen. Ze hoopte het althans wat dit was gekken werk.

Ze moesten gaan zitten op kussens die op de grond lagen. Dit moest haar denken aan het lokaal van Miss Mizuki, een lerares op Inferno, een nogal rare lerares. Ze was namelijk half kat en als ze zenuwachtig werd dan poef, was ze een kat. Het was meestal lachwekkend maar nu vond ze dit doods eng wat nou als dit een of ander raar ritueel was dat ze werd verkracht? Ze kende geen gebruiken en het was voornamelijk de doorslag die haar gaf tot deze conclusie omdat de andere 6 ook meisjes waren. Ze letten erg goed op volgde elke beweging die ze maakte maar toch schrok ze zich de pletter toen Isamu binnen kwam. Haar ogen zo groot als appels, even sprongen er kleine tranen in haar ogen, ze wou roepen maar hield haar mond toen ze hoorde het Isaac de plechting bij kwam zitten. Ayano slikte, het was hem niet. Ze had naar hem verlangd maar het was hem niet. Ze keek naar haar jurk waar haar handen gebald als vuisten op lagen en beet op haar onderlip om de tranen tegen te houden. Hij is dood, hield ze zich telkens voor, jij bent dood. Het leven hiervoor bestaat niet meer. Ze zuchtte en keek weer naar de heilige, haar gezicht was strak.

‘’Goed, jullie weten wel waarom jullie hier zijn toch?’’ Ayano haalde haar wenkbrauw op en keek naar de andere 6 die braaf knikte. Ayano beet op haar onderlip. ‘’Waarom zijn we hier?’’ Vroeg Ayano zonder ook maar haar hand op te steken of beleefd te doen. Vele keken haar raar aan. ‘’Weet je niets over het ritueel…?’’ Ayano schudde langzaam haar hoofd. ‘’Wat is je naam…’’ ‘’Ik heb geen naam meer…’’ Zei Ayano rustig zonder enkele emotie te tonen. De heilige keken haar raar aan en de andere 6 keken haar boos aan. Ayano bleef rustig en de heilige verspeelde geen woord meer er aan. ‘’Oke, elk van jullie kent een groot element in jullie. Elk ook een ander Element..’’ ‘’Element?’’ herhaalde Ayano. ‘’Magie, meisje, magie… Iets waar jij denk nooit van gehoord heb..’’ Een grijns verscheen rond haar lippen. ‘’Zoals u denkt, meneer…’’ Zei Ayano beleefd maar nog steeds met die vage grijns rond haar gezicht. ‘’Uhm, goed. Elk van jullie heeft een patroon op hun voorhoofd… Voel daar maar aan en raad wat voor patroon het zou kunnen zijn?’’ Ayano trok haar wenkbrauw op, wat was dit voor ceremonie. Het meisje naast haar gilde het uit van blijdschap. ‘’Ik ben een Nature..’’ Zei het meisje blij. ‘’Ik hoor bij Ziemi, net zoals mijn ouders..’’ Ayano’s gezicht vertrok, het was toch logisch dat ze dat dan had. Natuurkrachten… Ze had er nooit van gehoord, tenminste op Inferno in elk geval niet. Ook de andere kinderen riepen wat ze waren. Ayano keek naar de heilige. ‘’Ik heb geen idee wat voor onzin er op mijn voorhoofd staat dus zeg het maar..’’ ‘’Het is nogal simpel, net als je karakter ben je duister, dus Darkness is jouw Element… Je hoort bij Oscurri. Ayano knikte maar enkel ze had geen idee wat Oscurri in hield maar ze knikte maar braaf. ‘’Goed, zoals jullie weten worden er elk jaar mensen uitgekozen uit de mis om vervolgens te gaan studeren en Aemi te redden van hun ondergang. Alles op Aemi word met magie gedaan en om jullie magie te verbeteren zullen jullie naar Will-o'-the-Wisp Academy gaan.’’ Zei de heilige. Ayano snapte dit wel, ze zou dus naar een school gaan waar ze haar Element beter zou leren bestuderen en zou kunnen controleren. Dit zag ze dan nog wel zitten. Ze hoefde niet meer voor haar leven lang in de herberg te staan en ze zou de planeet helpen. So far,So good. Alle knikte ze langzaam. Ze kregen nog meer uitleg over Aemi, de heilige en over bepaalde vakken en elementen. Ayano letten niet echt meer op haar ogen gingen naar Isamu, ergens heel diep van binnen herkende ze hem ergens van maar dit zou Isamu onmogelijk kunnen zijn, hij had een andere naam en hij zag er veel volwasser uit en daarbij was het vuur in hem gedoofd. Nee, in Isamu’s ogen scheen altijd de zon als hij naar haar keek, hoe ze er ook uit zag. De heilige ging achter Ayano staan zonder dat ze het eigenlijk merkte. ‘’Ik weet dat één van jullie 7 niet hier vandaan komt want haar uiterlijk komt niet over één met haar element..’’ Ayano slikte, ze was er bij. De heilige legde zijn hand op haar hoofd. ‘’Waarom liegen tegen de kerk, tegen ons en je docent..’’ Ayano kneep haar ogen dicht en voelde hoe de pruik van haar hoofd afgleed. Haar lange zilveren/lila-achtige haren vielen naar beneden maar ze gaf geen kick. De 6 naast haar haalde geschrokken adem. Ayano keek op, de heilige stond voor haar neus. ‘’De volgende keer kom je, je als jezelf naar de Mis..’’ Ayano knikte kalm maar toch zou ze het niet doen, ze was anders in gevaar. Misschien moest ze een andere manier verzinnen om hieruit te kunnen maar als ze op de school zou zitten zou ze veilig zijn, toch? Ze beet op haar onderlip maar zei niets meer. De heilige wenden zich tot een ketel en haalde daar enkele glazen uit. Deze deelde hij uit aan iedereen. Ayano keek hoe de andere het op dronken maar Ayano goot het stiekem in de plant naast zich. Ze keek hoe de personen naast zich veranderde en hun ware vorm aan namen. Sommige van hen kregen hoorns en andere kregen vleugels. Ayano daar in tegen… daar gebeurde niets mee. ‘’ik weet dat je het niet vertrouwd mijn kind maar toch moet je het drinken..’’ Ayano kreeg opnieuw een glas en snoof. Ze dronk een klein slokje en zetten de beker naast zich neer. Opeens voelde ze haar ogen branden, vele tranen verlieten haar gezicht en Ayano drukte haar hoofd naar beneden en haalde de kleurlenzen weg omdat ze pijn deden, de branden. Haar haren werden echter zilver nu, ook kreeg ze zwarte vleugels een staart en hoorns. Haar hoektanden waren erg scherp en reikte over haar lippen heen. Haar nagels waren te lang en haar ogen zo rood als bloed. Ze kreeg er honger van, ook haar boezem was iets groter dan normaal en haar huid was net als van diamant maar zo mooi wit, het was net sneeuw in het zonlicht. Maar dit was wel wie ze was, ze was mislukking met alles er op en er aan. Dat kwam er nou van als je een mix was met alles er op en der aan. Een Sucubus, een vampier en een Nightmare, iets waar ze het bestaan niet eens van af wist tot dit moment want ze had veel over deze wezens gelezen en toen ze de staart zag wist ze het gelijk. Ze keek de heilige aan. ‘’Wat is het doel hier van? Ons ongelukkig maken? Ons zelf haten om wie we werkelijk zijn?’’ De heilige keek haar raar aan. ‘’Nee, ik wil dat jullie jezelf zijn en dat je houd van je echte ik en niet van je menselijke gedaante.’’ ‘’Ik zal nooit van deze gedaante gaan houden, ik ben een monster en van een monster valt niet te houden en daarbij liefde is een mythe, je blijft nooit bij elkaar als je het echt zou willen en ik kan het weten..’’ ‘’Misschien ben jij een uitzondering, inderdaad..’’ Ayano keek hem woest aan en voelde hoe alles terug begon te trekken behalve haar hoektanden, huid en ogen die bleven hetzelfde maar dit kwam door de honger die ze nu had gecreëerd door haar ware gedaante had ze honger gekregen maar dat ging wel over. ‘’Jullie mogen gaan, ik zie jullie bij de volgende mis..’’ De 6 stonden op en liepen weg net zoals de heilige. Ayano bleef zitten waar ze zat en staarde naar de grond. Zo kon ze niet naar buiten gaan. Ze zuchtte en keek naar haar schaduw die normaal was. Maar waarom was zij dan niet normaal? Er waren vele vragen onbeantwoord.

(( Omdat ik nu eigenlijk moet slapen antwoord ik even in een korte post ;x ))

Ayano voelde zich absoluut niet goed in haar lichaam. Die hoorns en staart, haar vleugels, haar diamantenhuid. Ze was nu zo kwetsbaar, ze stelde zichzelf bloot daardoor werd haar huid van diamant. Dit had ze aantal keren gehad maar de laatste keer was toch op Inferno, op haar school, bij de bankjeskringen samen met Isamu waar ze hem weer voor het eerst zag na zijn gevecht. Alles leek vanaf toen goed te komen maar uiteindelijk... Was hier terecht gekomen er waren vreselijke dingen gebeurd. Ze misten haar vrienden, haar geliefde en haar broer. Haar familie was niet meer, ze zou verbannen worden als ze haar zouden vinden, ze zou misschien wel worden afgemaakt om de geruchten waar te maken want ook zij had de geruchten gehoord. Gelukkig wist niemand hier wie Ayano echt was en hoe ze er uit zag. Ze smeekte dat ze haar oude gedaante weer terug kon nemen maar alleen haar hoorns,staart, nagels en vleugels trokken in. Het werd haar eigenlijk allemaal te veel, ze kon met niemand praten, vroeger kon ze dat met Riko en Isamu maar sinds die er niet meer waren was alles verloren geweest. Ze kon zichzelf niet meer zijn, ze kon de persoon niet zijn die andere kon helpen, ze was niet meer die persoon waar mensen naar op keken of juist bang voor waren. Het enige wat nu naar buiten kwam was dat ze een monster was. Ze had zin om te huilen alles er uit te laten, iets wat een Gadraan nooit deed, die hield alles binnen en lieten het uit door woede maar ze kon moeilijk de kerk hier slopen. Ze hoorde hoe iedereen weg ging maar keek niet meer op of om, haar blik bleef op de grond gericht. Ze had het helemaal gehad. Een traan gleed naar beneden waarna een andere volgde maar dit stopte toen er een schaduw over haar heen viel. Ze keek niet op want ze was niet zwak. Ze keek recht vooruit naar zijn broek waar aan ze kon zien dat het Isaac was want Ayano had goed opgelet en wist alles nog in de details na te vertellen. Ze veegde in een flits haar wangen schoon, er was niets meer te zien. Ze zweeg en liet hem praten. Haar blik op de grond gericht. Ze snoof. ''Ik weet zeker dat jij er beter uit ziet dan ik in je werkelijke gedaante en daarbij kan jij altijd nog geliefd worden, zo lelijk ben je niet.. Er zijn altijd wanhopige meisjes'' Zei Ayano nuchter zonder hem aan te kijken. Toen hij zei dat ze op iemand leek, grijnsde ze lichtjes. ''Je haalt me de woorden uit me mond..'' Zei ze zacht. Ze zag hoe zijn handen bewogen maar keek hem toch niet aan. Pas toen hij sprak over hulp keek ze hem vol ongeloof aan. Maar deze ongeloof was al snel weg. ''Ik hoef geen hulp, ik ben niet zielig, ik ben een uitzondering die op eigen benen kan staan en daarbij hoef ik al helemaal geen hulp van iemand die Junior mentor is aangezien het de taak is van die mensen om mij te helpen. Ze doen alsof ze je willen helpen maar eigenlijk hebben ze er een hekel aan om de problemen van andere aan te horen en oefenen dan maar op medelijden en emotie terwijl ze het eigenlijk geen zak intereseerd.'' Vervolgde ze nog altijd even nuchter en kalm als altijd. ''Je bent net zoals hén, goed gelovig... vooral geloof je er in dat ik mijn hart lucht bij jouw... Maar dat hoef ik niet want ik praat dan toch tegen een emotieloze muur dus ik kan net zo goed tegen mezelf lullen..'' Ze hijgde lichtjes terwijl ze hem aanstaarde omdat ze snel had gesproken. Ze liet haar hoofd weer hangen en cirkelde met haar hand rond de stenen van de vloer. ''Sorry, het was niet de bedoeling om jouw taak af te katten, je zal er zelf denk ook niet voor gekozen hebben om al dat gezeik aan te moeten horen..'' vervolgde ze weer rustig. ''Wat kan mij het eigenlijk ook schelen, ik heb alles toch gigantisch verkloot...'' Fluisterde ze zacht meer tegen zichzelf dan tegen Isamu. Ze keek Isamu even aan en schudde vervolgens haar hoofd om naar beneden te kijken. ''Je lijkt op een goede vriend van mij weet je dat...'' vervolgde ze zacht. ''Alleen het punt is dat hij dood is... Hij was meer dan een goede vriend, het was de liefde van me leven.. Maar we zijn gescheiden. Ooit heb ik hem kunnen bijten.. Dat schept een band weetje...'' Fluisterde ze zacht terwijl haar vingers de stenen volgde en haar ogen op de grond waren gericht. ''Ik voel wat hij voeld als hij dichtbij me is, ik weet dat hij in de buurt is, ik voel het aan als hij in levensgevaar is...'' Ze beet zachtjes op haar onderlip. ''Alleen bij hem heb ik de band nooit kunnen voelen, hij wou geen monster zijn dus hij vecht er tegen en daarbij komt ook nog eens dat deze band pas echt compleet is als die gene mij bijt omdat hij dan weet wat ik voel en waar ik ben...'' Ze zuchtte zachtjes. ''Het doet me pijn om te zien dat jij zoveel op hem lijkt terwijl ik weet dat hij dood is...'' Zei ze zacht. Ze beet op haar onderlip en hield haar tranen binnen waardoor haar ogen licht glinsterde door de tranen maar haar ogen glinsterde nooit meer zoals ze vroeger deden toen ze nog gelukkig was. Nu was ze ongelukkig, ze kon er niets aan doen maar ze had hier niemand maar dat ou veranderen als ze op de academy zou zitten, zeker weten. Ze keek weer op. Er was een gefoceerd glimlachje te zien op haar gezicht. ''Ach wat maakt het allemaal uit, ik zadel je op met mijn problemen, is niet echt de bedoeling...'' Zei ze met een neppe glimlach waarna ze weer naar de grond keek. Want ze moest hier wel even blijven, wachten tot ze weer in een menselijke vorm was en niet meer schitterde en haar ogen niet meer rood waren zodat ze haar lenzen in kon doen.

Ayano keek hem niet aan toen hij sprak. Ze wist hoe het allemaal zat. Het was maar een taak om alles aan te horen van andere. Niemand waarbij Ayano haar problemen aan zou kunnen vertellen zonder dat ze emotieloos werd aangekeken, zonder enige vorm van begrip. Ze zou altijd wel zo blijven, alleen... Zonder vrienden of familie in de buurt. Natuurlijk zal het ooit wel gebeuren dat ze vrienden kreeg maar het zou nooit het zelfde zijn. Als ze later groot zou worden en haar eigen familie haar vergeten was zou ze kunnen trouwen. Maar wie zou er nou willen trouwen met iemand die zo'n verleden had als zij? Laat staan dat iemand haar echte ik zou waarderen of mooi zou vinden want zo als ze er net uit zag was afschuwelijk en angstaanjagend. Maar die hoorns en die staart het was vreselijk. Laat staan die vleugels van haar. Een zucht verliet haar mond en op kijken deed ze maar niet. Ze zou alles opnieuw moeten doen, ze zou eigenlijk een hele andere naam moeten kiezen zodat ze opnieuw kon beginnen. Ze schudde haar hoofd, nee dat zou ze houden. Dat was het laatste wat haar herringerde aan wie ze werkelijk was. Terwijl ze haar vriend beschreef veranderde Isamu's houding maar ze letten er niet op, ze bleef naar de grond kijken naar haar eigen schaduw. Ze verafschuwde zichzelf gewoon. Haar wenkbrauw ging omhoog toen hij zei dat hij het niet erg vond. Ze keek op, haar blik was strak, ze keek zowat dwars door hem heen, doordringend en kil maar ze zei niet echt iets. Pas toen hij glimlachtte, schudde ze haar hoofd. ''Dit zeg je alleen maar omdat je dat moet zeggen, je glimlach is net zo fake als het feit dat je me wil helpen. Ik ben niet zo'n goed gelovig type en dit zal ook wel de laatste keer zijn dat ik je ook maar iets zal vertellen aangezien ik je niet vertrouw en je gewoon ontzettend nep bent, net als ieder ander...'' Vervolgde ze, haar woorden waren ijzig en kil. Ze hoefde geen hulp, ze kon dit best alleen aan. Ze keek weg, weg van hem en weg van haar schaduw naar de muur waar een groot wapenschild hing. Ze keek op toen hij iets wou zeggen over een meisje waar ze op leek maar hij hield zijn mond. Ayano wou zeggen dat hij het best kon zeggen maar toen dacht ze even dat zij er niets aan kon doen en dat hij een grote nepperd was. Ze beet nog zachtjes op haar onderlip, ze was misschien iets te grof tegen hem maar wat kon je anders verwachten. Er was niemand die echt naar haar wou luisteren, hij deed dit omdat het zijn taak was. Ze hoorde zijn woorden en keek op. ''Het spijt me, ik hoop dat je iemand vind die haar plek kan vervangen, ik weet zeker dat dat meisje waar je het over heb wil dat je gelukkig word..'' Zei Ayano dit keer met medeleven. Ze wist hoe het was om iemand te verliezen, het was hartverscheurend en je wilt niets anders dan bij die gene zijn al word het je eigen dood. Maar Ayano had besloten zo veel mogelijk van haar eigen leven nog te maken, dood ging ze uiteindelijk toch wel en daarbij ze zou Isamu toch nooit meer zien, zelfs niet als ze stierf want Ayano geloofde niet in de hemel of de hel of in de tussenwereld. Ze wist dat hierna niets anders was dan leegte en herringeringen en het enige wat Ayano nog wilde was herringerd worden van hoe ze was, niets meer, niets minder en aangezien er niemand meer was die haar zo kon herringeren moest ze nog wat van haar leven zien te maken. Ze voelde iets op haar hoofd. Ze keek op en voelde zijn hand door haar haren glijden. Haar binnenste begon te kriebelen aangezien Isamu dit altijd bij haar had gedaan. In haar ogen begon voor het eerst weer iets te twinkelen maar dit was al snel voorbij toen hij zijn hand terug haalde. Ze slikte even en keek weer naar de grond. ''Het geef niet..'' mompelde ze zacht. Ze hoorde zijn laatste woorden haast niet te diep in eigen gedachten. Ze beet zachtjes op haar onderlip, een paar minuten streken voorbij en Ayano keek nog altijd naar de grond. Plotseling stond ze op en liep ze naar buiten, haar hoofd nog altijd in eigen gedachte. Haar verleden en bij haar vrienden. De zon scheen in haar ogen en voor het eerst liep ze uit de kerk als zichzelf. Haar ogen twinkelde van de tranen maar ze liet ze niet naar buiten. In de herberg sloot ze zichzelf op om eens goed te kunnen nadenken over wat er precies gebeurd was.

[X]TOPIC UIT[X]

Leeg topic betekent slotje, dus die komt hier mooi op. <3 verwijdert wordt-ie niet voor als je hier zorgen over maakt.